สวัสดี ตอนนี้เรามีแต่ทุกข์เพราะตั้งแต่เราเกิดมาเราก้ออยุ่กับตายาย ตอนนั้นเรามีความสุขมากกก
พอเราอายุ5-7ขวบเราก้อมาอยุ่กับพ่อแม่ชีวิตก้อยิ่งดีเข้าไปอีก หลังจากนั้นอีก10ปี ในที่สุดเราก้อมีน้องเพิ่มขึ้นมาสองคน
เรารุ้สึกแย่มากมากท่านไม่เคยสนใจเราเลย เรารุ้ว่าน้องต้องการความดุแล เราก้อไม่ได้คิดอะไรแต่ก้อมีน้อยใจบ้าง
จนมาถึงตอนนี้เราไม่รุ้ว่าเราเปนตัวอะไร ในบ้าน เปนคนที่พ่อแม่ชอบดุ ด่า ว่า ตี ไม่ว่าใครจะทำอะไรผิดท่านก้อจะโทดเราอยุ่คนเดียว น้องผิดก้อโทดเรา
ของกินหมดก้อโทดเรา เอะอะก้อโทดแต่เรา เราว่าเราโชคร้ายมาก!!!!! ท่านเคยบอกเราอยุ่เสมอว่าท่านไม่ใช่ลุกท่าน  แต่ที่จริงแล้วเราอะเปนลุกท่าน
ท่านก้อเคยดีกับเรานะ  แต่เราว่าเราไม่เหมือนเด็กทั่วไป เราต้องตื่นแต่เช้า ทำงาน เราไม่เคยบ่น ไม่เคยได้ไปเที่ยวกับเพื่อนไม่เคยบ่น  ตังมีไม่พอใช้เราไม่เคยบ่น  เราเคยสอบได้ที่1 ท่านก้อเฉยๆ  ตอนนี้เราเป็นโรคอะไรท่านไม่เคยรุ้ ท่านไม่เคยถามเรื่องสุขภาพของเราเลย  เราก้อไม่ค่อยบ่น
ไม่เคยได้ตังไปซื้อขนม ก้อไม่เคยบ่น เราเคยคิดนะ ว่าถ้าไม่มีเราอะไรๆมันจะดีขึ้น
แต่เราก้อยังยากจะมีชีวิต อยุ่ เพราะเรายังไม่อยากตาย เราอยากอยุ่คนเดียว เรารุ้ว่าเราไม่เคยมีค่าในสายตาใคร ไม่ว่า พ่อ แม่ น้อง เพื่อน ครุ อื่นๆ
แต่เราก้อทนไม่เคยปิปากพุดให้ใครฟัง แต่ตอนนี้เราอยากมีชีวิตที่ดีขึ้น อยากมีครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนทุกคน