หนูอายุ18โตมากับย่า ย่าเลี้ยงตั้งแต่เด็ก (พ่อแม่ไม่ได้เลี้ยง)พ่อแม่แยกทางกัน ตั้งแต่ 8ขวบ ภาพจำในวัยเด็กของหนูคือ ที่บ้านลำบากมาก ไม่มีเงินแม้แต่จ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ อดมื้อกินมื้อ จำได้ว่าหิวข้าวจนเป็นลม และพ่อก็ไม่ทำงานเอาแต่นอน ตื่นมาก็ด่าคนที่บ้านตลอด ละพ่อก็ทะเลาะกับแม่ตีทำร้ายร่างกายกันตลอด ทำให้เป็นปมในวัยเด็กหนูมาตลอด พอ8ขวบแม่ก็หนีพ่อไปอยู่ที่อื่นเพราะทนนิสัยทำร้ายร่างกายไม่ไหว จำได้ว่าหนูเสียใจมากเดินไปร้องไห้คนเดียว เพราะวันที่แม่ไปไม่ได้บอกหนูสักคำ พอแม่หนีไปพ่อก็ทำตัวเหมือนเดิมไม่เอาไรเลย นอน กิน ด่า ไม่ทำงานไม่ส่งเสียเรื่องเรียน พอแม่ทำงานได้ก็ติดต่อมาทางย่าและส่งเงินเป็นรายเดือนมาให้ แต่ก็ไม่พอกินไม่พอใช้อยู่ดีเพราะที่บ้าน(มีพี่น้องหลายคน) พอเริ่มโตขึ้นต่างก็แยกย้ายกันไป พ่อก็หนีเจ้าหนี้ไปอยู่ที่อื่น แม่ก็มีครอบครัวใหม่ พี่น้องก็แยกกันไปอยู่ ปัจจุบันหนูอยู่กับย่า สำหรับหนูย่าดีกับหนูมากค่ะ ถึงบางทีจะทะเลาะกันบ่อยก็ตาม แต่ในชีวิตหนูก็รู้สึกขาดความอบอุ่นอยู่ดี ไม่เคยได้รับความรักจากพ่อแม่เลยสักคำ บางทีก็น้อยใจชีวิตตัวเองเหลือเกิน รู้สึกโดดเดี่ยวกับชีวิตระบายให้ใครฟังก็ไม่ได้ (เรื่องราวชีวิตของหนูมีอีกเยอะ)... ขอบคุณที่อ่านกระทู้หนูจนจบนะคะ  🙏🏻☺️