เธอไม่เคยรู้...ว่าเธอคือความหมายของหัวใจฉัน

คืนที่สายฝนโปรยปราย เด็กหนุ่มเดินทอดน่องอยู่ในตรอกเงียบสงัด
แสงไฟนีออนสีฟ้าเรืองรองสะท้อนบนพื้นถนนที่ยังคงชุ่มน้ำ เขาเดินไปอย่างช้า ๆ
โดยมีเพียงเสียงหยดฝนคอยอยู่เป็นเพื่อน


"ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมฝนต้องตกทุกครั้งในวันที่เธอหายไป...
ราวกับมันยังผ่านที่ความทรงจำเดิมของฉันเสมอ"

[ภาพจำอดีต]

ในวันฝนตกครั้งหนึ่ง เขาเคยแบ่งปันพื้นที่ใต้ร่มกับใครคนหนึ่ง

เธอคือหญิงสาวที่ยิ้มง่ายและหัวเราะเก่ง ทุกครั้งที่ฝนตก
เธอมักจะยื่นขนมให้เขาเสมอ

เธอคงไม่รู้ว่าฉันแอบชอบเธอมาตลอด

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอหัวเราะให้ฉันด้วยใบหน้าที่เปื้อนขนมปังนั่นแล้ว

ทั้งสองเดินเคียงกันภายใต้ร่มเดียวกัน แบ่งขนมชิ้นเล็ก ๆ กันกิน

เขาเฝ้ามองเธอในช่วงเวลาที่เธอเผลอ

และรูปถ่ายใบหนึ่งที่เธอเคยส่งให้เขา เขายังคงเก็บมันไว้อย่างดีจนวันนี้

ปัจจุบัน

เขานั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์เพียงลำพังอีกครั้ง จู่ ๆ
หน้าจอโทรศัพท์ก็สว่างขึ้น พร้อมข้อความแจ้งเตือน —
“ข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน 1 ข้อความ”
เขากดเข้าไปดู...
แต่ข้อความนั้นไม่ใช่ของเธอ
หากแต่เป็นข้อความที่เขาเคยพิมพ์ทิ้งไว้เมื่อปีก่อน
โดยไม่มีโอกาสส่งให้เธอ


ฉันบอกทุกคนว่าฉันลืมเธอได้แล้ว
…แต่ความจริง...

ฉันยังอยู่ที่ป้ายรถเมล์เดิม
ที่เราเคยนั่งด้วยกันวันนั้น


ทุกอย่างเหมือนเดิม
แม้แต่ทิศทางลมที่พัดฝนเข้ามา ก็ยังคงเป็นแบบเดิม
สิ่งเดียวที่เปลี่ยนไป คือ…ไม่มีเธออยู่ตรงนี้แล้ว

เขาก้มหน้ามองโทรศัพท์อีกครั้ง
ในนั้นยังมีข้อความอีกหลายฉบับที่เขาเคยพิมพ์
บางฉบับเขียนในวันที่เธอสอบติดมหาวิทยาลัย
บางฉบับเขียนในวันเกิดของเธอ
แต่ทุกฉบับ…ถูกเก็บไว้ในร่างฉบับร่าง
ไม่เคยถูกส่งออกไปเลย

“เธออาจไม่เคยรู้ว่า มีใครบางคนเฝ้าดูเธอเติบโตอยู่ห่าง ๆ
ด้วยรอยยิ้ม...ที่ไม่เคยถูกเรียกว่าความรักต่อหน้าเธอเลยสักครั้ง”

มือของเขาสั่นเล็กน้อย
ก่อนจะกด “ลบข้อความร่างทั้งหมด” ทิ้งไปช้า ๆ
เขาไม่รู้ว่าทำแบบนั้นไปทำไม
อาจเพราะไม่อยากหลอกตัวเองอีก
หรือเพราะลึก ๆ แล้ว…เขาอยากจะปล่อยเธอไปเสียที
เสียงรถเมล์คันหนึ่งแล่นผ่านไปโดยที่เขาไม่หันไปมอง
เขายังคงนั่งอยู่ที่เดิม
เหมือนกำลังรออะไรบางอย่างที่ไม่มีวันกลับมา
และท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างเงียบงัน
เสียงของหัวใจเขา…ก็ยังคงเรียกชื่อเธออยู่ในความเงียบ




...........................
เขาลุกขึ้นจากม้านั่ง
เดินจากป้ายรถเมล์ไปโดยไม่หันกลับ
รูปถ่ายที่เขาเคยเก็บไว้มาตลอด…
เขาพับมันเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ
ไม่ใช่เพราะอยากลืม
แต่เพราะถึงเวลาเก็บมันไว้ในความทรงจำแล้วจริง ๆ




----------------------------------------
คำว่าโอเต Metal Rock  

บอกตัวเองให้เลิกคิดถึง
แต่ทุกครั้งยังฝันถึงหน้าเธอ
แกล้งทำเหมือนไม่เป็นไรเสมอ
ทั้งที่ใจยังรอเธอคนเดียว

คนอื่นมองว่าฉันลืมไปแล้ว
แต่ไม่มีใครเห็นว่าฉันยังเจ็บ
คำว่า “โอเค” ที่ฉันพูดกับใคร
มันแค่คำหลอกใจ…
แค่คำไว้ใช้ลืมเธอ

ปากบอกว่าโอเค
แต่ใจยังเทไปที่เดิม
หลอกใครได้หมด
ยกเว้นหัวใจตัวเอง