.......... ผลแดงดำม่วงเข้ม          ชำมะเลียง
ดูกิ่งโอนเอนเคียง                     ต่อต้น
ใบแหลมลู่ลมเรียง                     เพรียวแผ่วเบาบาง
มดไต่กระแตล้น                     แซ่บล้ำสกุณา
........ ถนอมหวงห่อไว้           บิดา
นึกเก่าเยาว์วัยมา                     อยู่บ้าน
ระหกสู่เหนือนา                     เกิดที่แสมดำ
ฝาดเฝื่อนเล็มรสค้าน           พ่อนั้นกินหวาน

...

ชำมะเลียง หรือที่พ่อผมเรียกว่าชะมะเลียง ต้นไม้ต้นโปรดต้นหนึ่งของเค้า ปลูกไว้เป็นที่ระลึก เป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำ บ้านที่พ่อผมเกิดและอยู่ตอนเด็กๆมีต้นไม้ชนิดนี้อยู่ พ่อผมปลูกไว้หลายปีกว่าจะออกลูกให้ได้กิน จริงๆแล้วไม่ค่อยมีใครกินเท่าไหร่ ส่วนใหญ่จะเป็นนกมากกว่า มีกระแตบ้าง มดบ้าง แมลงต่างๆ ร่วงสู่ผืนดินกลับคืนสู่ความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

...

รสชาติมันฝาดๆ มีแต่พ่อผมที่กิน เค้ากินไม่แน่ใจว่ามันอร่อยไหม แต่สัมผัสได้ถึงความสุขที่ได้กิน รสชาติของวันเวลา รสชาติของชีวิตตัวเอง สิ่งที่มีค่าสูงสุดในชีวิตคนเรา บางทีมันไม่ได้มีราคาค่างวดอะไรนัก ไม่มีสิ่งใดมีความหมายเท่าความเป็นตัวของตัวเอง รู้ว่าตัวเองเป็นใคร ตัวเองทำอะไร และหาความสุขได้จากจุดไหนในความเป็นตัวตนของเรา

...

ความคิดคำนึงบางทีก็รองรับหรือถูกห่อหุ้มไว้ด้วยวัตถุหรือรูปธรรม พ่อผมผ่านไปสิบปีแล้ว อยู่ที่ไหนขอให้มีความสุขนะ พวกเรายังส่งความปรารถนาดีให้เตี่ยเสมอๆ

...