สวัสดีครับผมขอเเทนตัวเองว่าAนะครับ
ผมมีเรื่องที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ในตัวผมครับซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นมาจากอะไรแต่ผมก็พยายามประติประต่อเรื่องราวอยู่ครับซึ่งเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นได้มา2ปีแล้วครับในตัวผมเหมือนมีไฟเเผดเผาอยู่ข้างซึ่งผมก็พยายามหาสาเหตุแต่ทุกครั้งเมื่อยิ่งทลัมลึกไปมากเท่าไหร่มันยิ่งทรมานจนมันมาหนักขึ้นในช่วงของเดือน มกราคม ซึ่งผมเป็นคนนึงครับที่กินเยอะกินนู้นกินนี้จุกจิ๊กไปทั่วแต่แล้วความอยากอาหารของผมก็หายไปผมเริ่มไม่กินข้าวบ้างวันกินแค่ข้าวจานเดียวหรือกินแค่น้ำจนผมไม่กินอะไรมาเกือบ3อาทิตย์แล้วครับกินได้แค่น้ำแต่ท้ิงผมหิวนะครับปากผมก็อยากแต่ถ้าผมกินผมก็จะรู้สึกอยากอ้วกเหมือนอาหารที่เคยมองว่าอร่อยกับมองว่าไม่อะหร่อยส่วนวันนี้ก็เช่นกันครับผมไม่กินไม่แตะอะไรเลยและวันนี้ผมอยากเปลี่ยนบรรยากาศเลยเลือกที่จะไปตกปลาตามธรรมชาติครับเวลาบ่ายผมก็ออกเดินทางไปยังจุดหมายผมเดินเข้าไปในป่าที่มีแต่ผมคนเดียวและเบ็ดตกปลาคู่ใจผมเดินไปไม่ได้ไกลมากจากจุดที่ผมจอดรถเอาไว้ตอนนั้นผมรู้สึกอยากจะอ่วมากครับบวกกับการหายใจไม่ทั่วท้องแต่ผมก็ได้แต่ฝืนไปต่อใจมาเจอครองน้ำที่มีแต่แหนเต็มไปหมดผมมองหาจุดที่ผมสามารถเดินเข้าไปได้และก็เจอครั้งผมยืนตกอยู่สักพักแต่อาการหายใจไม่ทัาวท้ิงของผมก็เริ่มกลับมากอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันแปลกไปหูผมมันเหมือนได้ยินเสียงแปลกๆบวกกลับความรู้สึดที่เหมือนมีคนมาจองหมองผมแต่ผมก็ไม่ได้คิดไรมากผมก็ยังตกปลาต่อไปจนเวลาลวงเลยมาเกือบ4โมงผมตกปลายังไม่ได้สักตัวผมเลยเลือกที่จะเปลี่ยนหมายและเดินไปเข้าป่าไปลึกกว่านี้เเต่ขาผมที่กำลังจะก้าวออกไปมันกับสดุดเหมือนมีอะไรมาจับมันไว้ผมก็ได้แค่ร้องโอดโอยอยู่พักก็หายเจ็บและเดินไปในป่าต่อผมเดินผ่านลำธานและกิ้งไม้ใบหญ่าที่เต็มไปด้วยความมืดเพราะเวลานี้พระอาทิตย์ก็เริ่มจะรับขอบฟ้าแล้วแต่ผมก็เลือที่จะเดืนเข้าไปต่อจนมาเจอจุดที่ตั้งเปาเอาไว้าผมเริ่มตกในคาแรกแต่เหมือนพวกปลาจะสนใจแต่มันไม่ยอมกินสักทีผมก็ตกไปเรื่อยตามประสาของผมผมเริ่มกลับมามีอาการหายใจไม่ออกอีกครั้งแต่มันกลับแย่ลงทุกทีผมก็ทำได้แต่นั่งลงตรงเศสไม้ใบหญ่าผมนั่งลงได้สักก็ได้ยินเสียงเหยียบใบไม้ผมหันขวับไปในทั้นที่แต่ไม่เจออะไรตอนนั้นเป็นเวลาประมาณ18:45ผมก็ยังคงนั้นอยู่ในป่าเหมือนเดินตอนนั้นผมไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่อยากกลับบ้านร่างกายผมในตอนนั้นรับรู้ถึงแววตาจองมองมาจากข้างหลังผมเริ่มใจหวันแต่ความรู้สึกของผมบอกว่า"อย่าพึ่งออกไป"คาแรกผมนึกว่าเป็นเสียงจากในหัวแต่มันไม่ใช่มันคือเสียงที่ตะโกนมาจากอีกฝั่งนึงของแม่น้ำเห็นหญิงสาวคนนึงที่แต่ตัวคลายคนโบราณใช้มีนึงปองปากอีกกวักเรื่องเหมือนเชื่อเชิญให้เข้าหาแต่ผมทำเหมอนไม่ได้ยินเสียงเธอแต่ก็คิดในใจ"ใครว่ะ ค่ำมืดและยังออกมาเรียกคนไปหาอีก"ผมคิดพรางกำลังจะลุกขึ้นยืนแต่ต้องตกใจเพราะว่ามีคนยืนอยู่ข้างหลังผมเป็นสิบผมรู้ได้ทั้นที่ว่ามันไม่ใช่คนผมทำเป็นมองไม่เห็นทั้งที่เม็ดเหงื่อก็ไหลออกมาทั้งที่อากาศก็ไม่ได้ร้อนผมเดินทลุผ่านพวกเขาไปสายตานับ10กำลังจองมองผมอยู่ผมไม่แม้แต่จะหันหลังไปมองผมเดินออกมาได้สักพักในป่าที่มืดสนิทแต่ยังดีที่ผมยังพกโทรศัทพ์ติดตัวผมได้แต่เปิดไฟชายสองไปข้างหน้าเพราะตั้งแต่ผมเดินมาคนนับ10ก็เดินตามหลังผมไม่วางตาราวกับว่าพวกเขาทำอะไรผมไม่ได้ผมเดินต่อไปสักใหญ่แต่ดูเหมือนมันจะไม่ถึงสักทีเพราะระยะทางที่ผมเดินมามันไม่ได้ไกลอะไรมากแต่ทำไมผมถุงเดินไม่ถึงล่ะ เวลา19:10 ผมสลบไปตอนไหนก็ไม่รู้แค่ว่าผมมานอนตรงรถที่ผมจอดไวผมจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นไม่ได้ไม่รู้ทำไมและในตอนนั้นทำไมผมถึงไม่รู้สึกกลัวทำไมกัน
#และอีกที่คุณควรรู้คือเราเป็นผู้หญิง
ความรู้สึกของตัวเอง