สวัสดีครับผมมีนามว่าAครับวันนี้ผมก็จะมาเล่าเรื่ิงของผมเหมือนอย่างเคยครับ

ผมเกิดมาในบ้านที่ฐานนะทางบ้านไม่ได้รวยอะไรทำเช้ากินค่ำตามประสาคนบ้านนอกตอนผมอายุใด3-4ขวบผมเรียนอยู่ที่ศูนย์เด็กผมจับเรื่องราวไม่ได้มากนักแต่สิ่งรู้เลยคือวันนั้นเป็นวันที่ผมเหนื่อยมากคงเป็นเพราะมีเพื่อนเล่นล่ะมั่งเวลาเลิกเรียนคุณตาผมมักจะขับสามล้อมารับผมกลับคุณยายซึ่งผมก็ก็ดีใจทุกครั้งเวลาท่านมารับแต่วันนี้มันต่างออกไปผมไม่ไดมีสีหน้าดีใจหรือเสียใจอะไรเลยคุณตาอุ้มผมขึ้นไปนั่งตรงช่องว่างของรถสามล้อโดยที่มียายค่อยจับผมไว้ไม่ให้ผมรถสามล้อก็ค่อยเคลือนตัวออกจากหน้า รร ไปยังซอยเข้าหมู่บ้านที่ห่างกันเกือบ5-6กิโลขี้รถไปสักพักก็เจอกับวัดที่ดูเหมือนจะร้างแต่ก็มีคนอยู่ผมมองเข้าไปในวัดนั้นก่อนที่ห่างตาผมจะพบกับหญิงสาวที่ใส่เสื้อผ้าคลายคนโบราณโบกมือกวักเรียกผมอละมืออีกข้างป้องปาก"อย่าพึ่งไป"ตอนนั้นผมไม่ค่อยแน่ใจว่าเขาพูดว่าอะไรแต่ก็พอจับใจความได้บ้างคุณตาเห็นว่าผมมองอะไรก่อนอยู่นานมากท่านเลยมองไปยังสายตทที่ผมมองก่อนที่ท่านจะรีบขับรถออกไป ขับไปไม่นานก็ถึงบ้านคุณตารีบพาผมลงก่อนจะคุยอะไรกับคุณยายก็ไม่รู้พูดเสร็จคุณยายก็เดินมาทางผมก่อนจะบอกว่า"หล่าเข้าเฮียคนเฮาเถาะมันค่ำแล้ว"หลานเข้าบ้านกันเถอะมันมืดแล้ว)

ผมงงเล็กน้อยเพราะปกติที่กลับมามันยังไม่ถึง5โมงด้วยผมก็ไม่ได้ตอบอะไรก่อนที่จะพยักหน้ารับคำเพราะวันนี้ผมก็รู้สึกเหนื่อยแล้วเหมือนกันเวลาก็ล่วงเลยมาจน20:50ผมที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่กับตายายก็ได้ยินเสียงที่ไม่สามารถประติประต่อให้เข้าใจได้ผมเลิกสนใจก่อนจะกินข้าวจนผมคุณยายก็พาผมเข้านอนแต่ครั่งนี้มันต่างออกไป"ยายเป็นหยังอีตาคือบ่เข้ามานอนนำล่ะ"ยายทำไมตาถึงไม่เข้ามานอนด้วยล่ะ)ผมถามไปเพราะส่งสัยยายก็ส่งยิ้มมาให้ผมก่อนจะพูดว่า"ตาลาวทันเฮ็นหยังเสร็จหล่านอนก่อนเด้อ"คุณตายังทำงานไม่เสร็จหลานนอนไปก่อนนะ)ผมก็ทำได้เพียงพยักหน้าก่อนจะหลับไปผมตื่นขึ้นมาในความมืดผมมองเห็นแผ่นหลังที่ขาวเนียนที่ใส่เสื้อผ้าคล้ายคนโบราณซึ่งนั้นมันคล้ายกลับคนที่ผมเห็นที่วัดนั้นแต่ผมมองไม่เห็นหน้าเธอหันหน้ามาทางผมและเดินเข้ามาก่อนที่เธอจะจับที่หน้าของผมและพูดว่า"อย่าพึ่งออกไป"

ผมสะดุ้งตื่นแต่ผมกับมองไม่เห็นอะไรทั้งที่ผมตื่นแล้วผมพยายามจับที่ตาของตัวเองซึ่งนั้นทำให้ผมรู้ว่าผมลืมตาอยู่ทำไมผมถึงมองไม่เห็นผมเริ่มร้องไห้จนคุณตาและคุณยายตื่นตาเข้ามาถามผมว่าเป็นอะไรผมก็ทำได้เพียงบอกตาว่า"ตาผมลืมตาอยู่แต่ทำไมผมมองไม่เห็น"คุณตาไม่พูดอะไรก่อนที่ตาจะพาผมมาที่ห้องใดห้องนึงและบอกให้ผมนั่งลงน้ำตาผมที่ไหลอาบแก้มทั้งสองผมพยายามกลั้นไม่ให้มันไหลออกมาก่อนตาจะท่องคาถาอะไรก็ไม่รู้ออกมาและเอามือมาป้องที่ตาผมก่อนที่ท่านจะบอกว่า"หลับตาเด้อเดียวตาสิเอามือออกหล่ากะค่อยลืมตาขึ้น"ผมพยักหน้าก่อนที่ตาผมจะหลับลงและตาก็ค่อยเอามือออกผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาปรากฏว่าผมมองเห็นทุกอย่างรวมไปถึงคนที่แต่งกลายคล้ายคนโบราณที่อยู่ข้างหลังตาผมด้วย

#และอีกเรื่องที่คุณคนอ่านควรรู้ว่าเราคือผู้หญิง