ยามย่ำรุ่งที่อากาศเย็นยะเยือก หนาวจนจับไปถึงขั้วหัวใจ

ยามที่เหล่าสัตว์ใหญ่น้อยพากันลืมตาตื่นขึ้นรับแสงอรุณรุ่ง

ยามที่สกุณาต่างพากันส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้ว ขานรับกลิ่นไอของหยดน้ำค้างที่กลั่นตัวเหนือใบไม้

แลดูมิต่างจากชีวิตของเหล่า Homo sapiens ที่ดำเนินอยู่ทั่วทุกหัวระแหงบนดาวเคราะห์แห่งนี้

ในยามนี้ เจ้าของกระทู้จึ่งได้ใคร่สงสัย หากแต่ภาพใดที่อยู่ถัดไปเบื้องล่างนี้ ที่จะได้กระตุ้นอารมณ์ความรู้สึกและนำพาจิตใจของทุกๆท่าน ให้เบิกบานแจ่มใสดำเนินต่อเนื่องไปได้ นับแต่เส้นสีทองของขอบฟ้าเริ่มปรากฏ ตราบจนเพลาที่ราตรีนำพาเข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์

หลากหลายเรื่องราว หลากหลายชีวิต 
หานิพพานไม่ จึ่งต้องชดใช้กรรม