"คำว่าภาวนา แปลว่า...
ทำให้เกิด ให้มี ให้เป็น คือทำกาย วาจา ใจ  
ให้เป็นสมาธิปัญญา หรือทำขันธสันดานของตน  ที่เป็นปุถุชน ให้เป็นพระอริยบุคคล ในพระพุทธศาสนา นับว่า การทำให้เป็นไปในพระธรรมวินัย ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์ ทีเดียว 
ที่มาแห่งภาวนามี ๔ ประการ คือ...

๑. ปหานปธาน เพียรสละบาป​  อกุศลให้ขาดจากสันดาน 

๒. สังวรปธาน เพียรสำรวมระวังรักษาไม่ให้บาป เกิดขึ้นในสันดาน

๓. ภาวนาปธาน เพียรภาวนาให้บุญกุศลเกิด
ขึ้นในสันดาน 

๔. อนุรักขนาปธาน เพียรรักษาบุญกุศลที่เกิด
ขึ้นแล้ว ไม่ให้เสื่อมสูญอันตรธาน 

การภาวนาปธาน นั้น​ จำเป็นต้องบำเพ็ญ ภาวนา​ ปธานทุกคนตลอดไป

จึงเป็นไป เพื่อ...พ้นจากทุกข์ในวัฏสงสาร 

 สำเร็จมรรคผลวิเศษบรรลุจตุปฏิสัมภิทาญาณ  

แตกฉานในห้องพระไตรปิฎก 

ถ้าไม่ได้บำเพ็ญภาวนาปธาน นี้แล้ว...

ก็ไม่สำเร็จพระนิพพานเลย เป็นอันขาด 
การภาวนาปธานนี้...

เป็นยอดแห่ง...ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบทั้งปวง."

____________________________________________
หลวงปู่มั่น   ภูริทตฺโต.