" คำว่าตั้งสติ...
ไม่ใช่ว่า ตั้งแล้วผิดๆ พลาดๆ  เผลอๆ เผลๆ  
ใช้ไม่ได้อย่างนั้น
ตั้งสติต้องเอาจริง เอาจัง  ลงว่าได้ตั้งสติแล้ว
สตินี้ละ จะเป็นธรรมคุ้มครองจิตใจ ของเรา
ให้เป็นความสงบเย็นใจ ลงไปได้  เป็นลำดับ ลำดา
ถ้าขาดสติเมื่อใด
กิเลสตัณหาจะเข้าแทรกแซง และทำลาย
กลายเป็นความฟุ้งซ่านรำทคาญ  ทำความพากเพียร ก็ไม่ได้หลักได้ฐาน ได้กฏได้เกณฑ์  อะไร  ถ้าลงสติขาดจากความเพียรแล้ว...
ความเพียรไม่เป็นท่า
เดิน(จงกรม)
ถ้าขาดสติแล้ว...ก็สักแต่ว่าเดิน
นั่ง(สมาธิ)
ถ้าขาดสติแล้ว...ก็สักแต่ว่านั่งไม่เกิดประโยชน์ อะไร เพราะฉะนั้น...การนั่ง  ยืน  เดิน  นอน
ด้วยความมีสตินี้เรียกว่า...เป็นผู้มีความเพียรอยู่...ตลอดเวลา
ความเพียรอยู่ที่สติ...
ไม่อยู่ที่ไหนนะ ให้จับสติไว้ให้ดี
ถ้าสติ...ไม่เผลอจากใจเมื่อไร
เป็นความเพียรอยู่...ตลอดอิริยาบถ
ไม่ว่ายืน  ว่าเดิน  ว่านั่ง  ว่านอน
เว้นแต่...ขณะหลับ เท่านั้น
สติ...มีอยู่ตลอดเวลา  
จะตั้งรากฐานของจิต ให้เข้าสู่ความสงบเย็นใจ ได้เป็นลำดับ ลำดา 
จากนั้น...จิตแน่นหนามั่นคงเข้าไป ก็เป็นสมาธิ
สมาธิ
คือ  ความตั้งใจมั่นแน่นหนา มั่นคง
สมถะ
คือ  ความสงบเย็นใจ
จากนั้นไป...ก็เป็นสมาธิความแน่นหนามั่นคง ของใจ  จากความแน่นหนามั่นคง ของใจแล้ว
ก็เป็น...ปัญญา."
____________________________________
องค์หลวงตามหาบัว   ญาณสัมปันโน.