ช่วงนั้นเราอยู่ประมาณ ม.4 เรื่องมันมีอยู่ว่า เราผิดกับน้าเรา ซึ่งผิดขั้นรุนแรงแบบมองหน้ากันไม่ติดจนถึงตอนนี้
- เราดิ่งมาก เราเลือกไม่คุยกับใคร เราดิ่งจนรู้สึกไม่อยากอยู่ เราเลย อดข้าว กินแต่น้ำ หิวก็กินแต่น้ำ เราอดข้าวประมาณ 2 สัปดาห์กว่า
- เราไม่กินขนม ไม่กินไรเลยนอกจากน้ำ จนยายของเราเริ่มเป็นห่วงง พอผ่านไปเราก็เริ่มกลับมากินค่ะ แต่แบบ กินน้อยมากๆ กินมื้อเดียวแล้วก็น้อยสุดๆ
- ถามว่าเราหิวไหม เราก็หิว แต่เราเลือกใช้วิธีการนอนกินเวลาแก้หิวด้วยค่ะ ไม่รู้ตอนนั้นคิดได้ไง เราไม่รู้ตัวเลยค่ะว่าตัวเราซูบผอมลงไปมาก จนเปิดเรียนเพื่อนทักเลยค่ะ ตอนนั้นเราก็คิดว่าน้ำหนักเรายัง 48 เหมือนเดิม พอไปชั่งมัน 41 
- เราผ่านตรงนั้นมายังไงก็ไม่รู้ ดีนะคะที่ไม่เป็นกะเพาะ ไม่วูบ ต่อจากนี้คงไม่ทำแล้วค่ะ สงสารคนรอบข้างที่คอยเป็นห่วง สงสารตัวเอง เราเลือกที่จะทำร้ายตัวเองแบบผิดๆ เรากลับไปคิดเราก็ใจหายเหมือนกันค่ะ😭 ก็ขอให้ทุกคนรักตัวเองมากๆนะคะ