สวัสดีค่ะ เรามีเพื่อนสนิทอยู่ 2 คนที่เรียนคณะเดียวกันสาขาเดียวกัน เราอาศัยอยู่บ้านหลังเดียวกันตั้งแต่เริ่มเรียนปี1 ในรั้วมหาลัยค่ะ จนเรียนใกล้จบกันหมด เรามีห้องนอนคนละห้องซึ่งย้านที่เช่าร่วมกันจะมี3ห้องนอนพอดีค่ะ เราสนิทกับAและBมาก เวลาไปไหนมาไหนก็จะไปด้วยกันตลอด ไปเรียนก็จะคอยเรียกกันไปพร้อมกันเสมอ เพื่อนเราสองคน จะนิสัยค่อนข้างจะต่างกันค่ะ Aจะเรียบรัอย Bจะเป็นคนดูเจ้าชู้ เพลย์บอยหน่อยๆ แต่ที่ผ่านมา เวลาBมันหิวดึกๆเรามักจะเป็นคนที่ต้องไปไหน ไปกินข้าวกับมันตลอด ส่วนAเราจะไปไหนมาไหนด้วยเวลาไปเรียนหร่อทำงาน เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องระหว่างเรากับBค่ะ วันนั้นBพื้อนเรา เค้าได้ทักมาล่วงหน้าว่าจะขอมาพักที่บ้านด้วย หลังจากที่เขาย้ายออกกลับไปทำงานที่บ้าน แต่ไม่ได้กลับมาเรียนต่อ ซึ่งวันนั้นเราบอกไปว่าจะมาเมื่อไหร่ก็ได้ เพราะห้องนอนมัน ก็ยังมีเตียงมีของใช้ มันอยู่ แต่เพื่อนมันมากับน้องชายแท้ๆมันค่ะ และมันบอกเราว่าจะมาวานแต่งเพื่อน และมาซื้อของไปทำรถ มาพักด้วย1คืน แต่ห้องมันๆจะเอาให้น้องมันนอน เราเลยถามไปว่า ทำไมมันไม่นอนห้องมัน มันตอบแค่ว่ามันกับน้องชายแท้ๆ ไม่นอนด้วยกันตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ และไม่ชอบนอนกับใคร ด้วยความที่เราสนิทกัน เราก็ไม่ได้คอดอะไร ไม่ติดอะไรเลยบอกเพื่อนว่า เดี๋ยวจะหาฟูกผ้าห่มปูไว้ให้นอนในห้องเราไว้ให้ อีกฟาก เพราะห้องเราค่อนข้างกว้างค่ะ และเราเองก็บอกเพื่อน Aไว้แล้วว่า Bจะมาหาเราและค้างด้วยคืนนึง เพื่อนAเองก็ไม่ได้ติดขัดอะไร เพราะเพื่อนก็รู้ว่าB จะเอาห้องเขาให้น้องชายนอน ส่วนBเราจะหาที่นอนไว้ให้ วันจริงช่วง 5ทุ่ม Bกลับมาจากบ้านเพื่อนอีกคน และซื้อของกินมาฝาก เราและเพื่อนสนิทAและB นั่งกินของที่ซื้อมา ฝากพูดคุยตามประสาเพื่อนสนิทไม่ได้เตอกันนานได้สักพัก Aเลยขอตัวขึ้นไปนอน เพราะเริ่มดึก ตอนนั้นเที่ยวคืนครึ่ง เราเลยขอเก็บข้าวของเอาจานไปล้าง และบอกBว่า จะไปนอนก่อนก็ด้เตรียมที่ให้แล้ว สุดท้ายพอเราเข้าไปนอน Bชวนเราเปิดหนังดู แล้วBบอกว่านอนห่างกันเขาไม่นัด เลนขอขึ้นมานอนที่เตียงเรา เขาเปิดในจอเขา เราเองก็บอกว่านอนห่างกันก็ดูได้ เพราะก็ไม่อยากนอนข้างๆมัน ตอนนั้นก็รู้สึกอึดอัด เพราะตั้งแต่อยู่กันมา 4 ปี เราไม่เคยให้มันเข้าห้องนอนเลย แถมยังต้องมานอนดูหนังใกล้ขนาดนี้ สุดท้ายมันบอกให้เราเอาหัวหนุนแขนมันค่ะ เราเองตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะเมื่อก่อน ไปไหนมาไหนด้วยกัน พ่อแม่ก็รับรู้ว่าเราอยู่บ้านหลังเดียวกัน เราเลยนอนแขนมัน ด้วยความที่เราเองก็ยังเป็นผู้หญิง เราเลยไม่เอาตัวเองไปชิดกับเพื่อนมาก และเอามือเรากอดอกตัวเองไว้ตลอด เพราะลึกๆก็กลัวเพื่อนเผลอเอามือมาโดนหน้าอก ซึ่งเราเองก็รู้ตัวค่ะส่าหน้าอกใหญ่ เลยต้องกันตัวเองไว้ก่อน หลังจากดูหนังได้ไม่นาน สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เราเผลอหลับไปชั่วขณะ โดยที่ไม่รู้เลยว่าเผลอวาร์ปไปตอนไหน แต่มาสะดุ้งรู้สึกตัวตอนที่มีมือเพื่อนเรา กำลังพยายามแกะมือเราที่กอดหน้าอกอยู่ออกแบะพยายามจะเอามือมาล้วงเข้าในเสื้อค่ะ ซึ่งคืนนั้นเราใส่แขนยาวนอน เกงขายาวด้วย พอรู้สึกตัวเราเลยตื่นตอนนั้นรู้สึกงัวเงียสะลึมสะลือมากด้วยความที่ตื่นกระทันหัน เราพยายามตั้งสติเพ่งลืมตา เพื่อนเรารู้ว่าเราตื่นเขาเลยจับหน้าเราล้อคไว้แล้วกระชากหน้าเราเข้าไปจูบ มันเกิดขึ้นไวมากๆ จนเราเองถึงกับตกใจแล้วเกร็งตัวแน่นพอรู้ว่ากำลังโดนอะไร เราเลยรีบเอามือดันและพยายามผลักเขาออก เขาเห็นว่าเรากำลังขัดขืนแล้วจากที่นอนข้างๆ เขาเลยรีบล็อคมือเราขึ้นเหนือกัว และคร่อมตัวเราไว้ในท่าที่เราอยู่ข้างล่างเขาอยู่ข้างบน ตอนนั้นจิตตกแบบมากๆและสั่นไปทั้งตัว เราเองกลัวด้วยและตกใจมากๆด้วย พยายามจะเอามือดัน ทุบ จิก อะไรก็แล้วก็ไม่เป็นผลเพราะเขาก็พยายามจับแขนเราสองข้างล็อคเหมือนกัน และประกบปากจูบเราไม่ให้เราร้องเรียกเพื่อน อีกคนได้เลย เพราะห้องAจะอยู่ตรงข้ามห้องเรา โดยมีห้องน้ำคั่นอยู่ตรงกลาง ตอนนั้นเขาพยายามมากๆหลังจากจูบเราอยู่พักใหญ่ ก็พยายามมาไซร้คอเราหนักมาก เราพยายามเรียกขื่อเขาให้เขามีสติและพูดว่าอย่าทำบ่อยมากๆ พูดแต่คำเดียวว่าอย่าทำ ไม่เอา แต่เขาไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยเราไปเลย มันเป็นอะไรที่ไม่คาดฝันว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง ไม่เคยคิดจริงๆค่ะ ตอนนั้นเรียกเขาด้วยเสียงสั่นเครือมาก แต่เขาก็ทำมันต่อเนื่อง หายใจแรงเหมือนคนกำลังคลั่ง เราไม่เคยเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้เลย เรานึกว่าเขาจะหยุด แต่ทุกอย่างกลับแย่ลง เขาจับเราถอดกางเกงออกหมดด้วยเวลาอันน้อยนิด เพราะแรงขาเยอะมาก ถอดทั้งๆที่ยังล้อคเราในท่านอนหงายแบบนั้นได้และพยายามถกเสื้อเราขึ่นและทำทุกอย่างบนหน้าอกเอามือมาจับและบีบกน้าอกเรา ตอนนั้นเราโกรธเขามากๆ จนคิดว่าถ้าหลังจากวันนี้ไปเราไม่สามารถมองหน้าเขาได้อีกแล้ว และจะไม่มีการให้อภัยอะไรอีก เขาเองตลอดเวลาที่ทำ เขาบอกว่า ขอนะ แล้วเรียกชื่อเราตลอดและพยายามบอกเราว่า ไม่เจ๋ยและขอให้เราอย่าร้อง เพราะเขาไม่อยากให้เพื่อนAตื่นมาได่ยิน หรือน้องชายแท้ๆเขาได้ยิน เราเองเริ่มโมโหเพราะว่าขอยังไงเขาก็ไม่ยอมหยุด ใช้มือทำอนาจารกับช่วงล่างเราจนน้ำออกสอดนิ้วเข้ามาและพยายามจะสอดใส่น้องชายเขาเข้ามา เราดิ้นจนเหนื่อยและพูดขึ้นมาระหว่างที่เขาพยายามจะเอาน้องเขาเข้ามาและแทรกตัวเองอยู่ระหว่างขาเราที่กำลังนอน ตอนนั้นเราตัดสินใจพูดว่า กูเพื่อนนะ อย่าทำเยขอร้อง แล้วเหมือนเขาจะได้สติ จากที่เราพยายามอยู่หลายครั้งเพีอให้เขาหยุด เขาเองเริ่มรู้สึกตัวค่ะว่ากำลังทำผิดอย่างร้ายแรงและไม่น่าให้อภัยลงไปแล้ว และมันจะไม่กลับมาแก้ไขในสิ่งที่เขาพลาดครั้งใหญ่ในชีวิต
เขาไปได้อีก เขาหยุดที่กำลังจะเอาน้องชายเขาเข้ามาข้างใน และกอดเราไว้ เพราะไม่อน่ใจว่าเห็นเรากำลังร้องไห้อยู่แล้วรึเปล่า อารมณ์เขาจากที่กลายเป็นเหมือนคนที่เราไม่เคยรู้จัก กลับกายเป็นคนเดิมที่เราคุ้น เขาพูดว่าขอโทษๆและพยายามกอดเราไว้ แล้วพูดชื่อเราสลับไปมาซ้ำๆ พร้อมเอามือมาลูบหน้าผากเราอย่างอ่อนโยน เหมือนกำลังรู้สึกผิด ตอนนั้นเรารับรู้ผ่านสีหน้าเขาที่กำลังสับสนพร้อมรับผิด ผ่านความอ่อนโยนลงก็จริง แต่ตอนนั้นเราเองสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวและร้องไห้อย่างหนักออกมา เหมือนคนกำลังจะตาย ไร้แสงสว่าง มืดมนไปหมด คิดอะไรไม่ออกใจนึงก็เริ่มโทษตัวเองว่า ตัวเองโง่ และใจดีกับคนอื่นมากเกินและเสียใจมากๆ ความรสปนกันไปหมด เพราะเขาคือเพื่อนคนนึงที่เราไว้ใจมากๆ เวาไปไหนทำอะไรเขาจะเป็นห่วง ทักมาถามว่าอยูไหนกับใคร กลับบ้านตอนไหนตลอด คอยกวนตีนสร้างสีสันและเป็นห่วงกันตลอด เราเสียใจที่กำลังเสียเพื่อนคนนี้ไปอีกคน ไม่คิดว่าคนที่คอยให้เกียรติเรา ข่วยเราปกป้องเรามาตลอด จะกลายเป็นคนที่ทำอะไรแบบนี้ไปได้ ไม่คิดเลยจริงๆค่ะ
หลังจากที่เขากอดและปลอบประโลมเราอยู่นาน
เขาก็หาผ้าห่มมาห่อตัวเองให้ และพยายามจัเอาชุดชั้นใน และเสื้อกางเกงที่เขาถอดออก ใส่ให้เราเหมือนเดิม แต่เราปัดมือเขาออกเพราะไม่ต้องการให้เขามาโดนเนื้อตัวหรือยุ่งอะไรเราอีก น้ำตาที่มี เขาก็พยายามเอามือมาเช็ดออกให้ เรานอนหมดสภาพและนอน ร้องไห้หันหลังให้เขาอยู่แบบนั้นด้วยความรู้สึกคนกำลังสิ่นหวัง นาทีนั้นไม่อยากเห็นหน้าเพื่อนคนนี้อีกเลย อยากให้เขาออกจากห่องไปตอนนั้น และออกจากบ้านตอนนั้นไปเลยด้วยซ้ำ แต่ตอนนั้นก็ปาเข้าไปตีสามตีสี่หลังจากเกิดเรื่อง เราไม่คุยและไม่มองหน้าเขาอีกเลย แต่เขาเองก็ยังพยายามจับตัวพลิกให้หันหน้าไปคุยกับเขา ในสภาพที่เขาก็เปลือยอยู่ใต้ผ้าห่มกับเราอยู่แบบนั้น เราไม่กล้าสบตาเพราะสมเพชตัวเองหนักมากที่ต้องเจออะไรแบบนี้ เราร้องไห้แะพูดพรำไปว่า ทำๆไม คิดอะไรอยู่ แบบนั้นซ้ำๆจนสุดท้ายเป็นเขาเองที่เครียดกับเรื่องที่เกิดขึ้น เขาบอกเราว่าที่จริงกูทำต่อก็ทำได้ แต่เพราะกูแคร์ ไงกูเลยไม่ทำ กูขอโทษจริงๆ จะให้กูก้มกราบก็ได้ เราเองเลยไม่อยากพูดอะไรเลยให้ความเงียบทำงานแทน เขากอดเราเป็นครั้งสุดท้ายและขอโทษ ตอนนั้นรู้สึกว่าเขาเหมือนจะร้องไห้ที่เราไม่คุยกับเขาอีก จากนั้นเขาลูบหัวเราแล้วใส่กางเกงเดินไปข้างล่าง บอกว่าจะไปสูบบุหรี่ แล้วจะไม่ขึ้นมาให้เราลำบากใจอะไร นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เราได้ยินและได้เจอเพื่อนคนนี้ ตอนเช้าหลังเกิดเรื่อง เขามาเคาะห้องเราตอน8โมงและบอกว่าจะกลับบ้านแล้ว ขอโทษทุกๆอย่าง แล้วเราก็ไม่ตอบอะไรอีกเลย ได้แต่อนร้องไห้ อยู่แบบนั้นจนเผลอหลับไปอีกครั้งเพราะความเหนื่อย้าที่เจอมาทั้งคืนจนเช้า เพราะไม่ได้นอนเลย มันเหมือนเรากำลังฝันพยายามหลอกตัวเองว่ามันไม่ใ่ความจริงนาดไหน สุดท้ายพอตื่นนอนเราก็ตัดสินใจเล่าให้เพื่อนสนิท Aฟัง เพราะเขาได้ยินเสียงเราร้องไห้หลังจากตื่นอีกครั้ง เพื่อนAเลยอกว่าจะไปคุยกับ Bให้ ถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น เราขอเพื่อนว่าให้มันจบแค่นี้ไม่อยากให้รื้อฟื้นอะไร ส่วนที่บ้านเราพี่สาวกับเพื่อนสนิทคนอื่นก็รับรู้แล้วค่ะ เราตัดสินใจเล่าให้ฟังหลังจากทำใจและยอมรับมันได้หลังจากนั้นได้2วัน พี่สาวแรกๆก็โทโหจนจะให้เพื่อน Aติดต่อB ให้มาคุยเคลียร์ปัญหาแต่เนาขอว่าให้จบแค่ตรงนี้เพราะเราจะตัดเพื่อนคนนี้ไปเลย แล้วจะไม่ข้องเกี่ยวอะไรกันอีก พี่สาวเราเลยยอมให้เราเป็นคนตัดสินใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น มันเป็นอะไรที่เลวร้ายคอยตามหลอกหลอนเราตลอดเวลาทุกครั้งที่นึกถึง เราลบและลืมมันไม่เคยได้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันทำใก้เราใจสั่นทุกครั้งและไม่กล้าใกล้ผช หรือสนิทกับผช คนไหนอีกเลย ระวังตัวเองมากขึ้น เราบล็อคเขาทุกช่องทาง ลบทุกอย่าง ลบเบอร์ติดต่อออกหมด ไม่เหลือความทรงจำที่ดีระหว่างมิตรภาพอีกแล้ว แต่หังจากนั้นไม่นานเขามีเฟสใหม่ เพราะเราสังเกตุเห็นว่าเฟสเก่าเขาน่าจะโดนแฮ็ก และเอาเฟสใหม่ทักมาหาเรา บอกว่าคิดถึง เราอ่านแล้วตอบเป็นครั้งสุดท้าย ว่าคนอย่างเราไม่มีอะไรให้คนอย่างเขาคิดถึงอีกต่อไป เราตัดสินใจจบมิตรภาพระหว่างเขาตังแต่วันที่เกิดเรื่องแล้ว แต่ที่เรานำมาตั้งกระทู้วันนี้ เพราะอยากจะถามหลายๆคนเพื่อนๆพี่ๆในนี้ว่า เราคิดถูกแล้วใช่ไหมที่ตัดสินใจแบบนี้ และทุกคนคิดว่าเพื่อนสนิทเราคนนี้ เขามีเหตุผลอะไรที่ทำแบบนี้ลงไป ทั้งๆที่เขาดีและให้เกียรติเรามาตลอด ที่เราสนิทมากเพราะเขากับเราเกิดเดือน ปีเดียวกันค่ะ พูดกันตามประสาเพื่อนสนิทอยู่เสมอว่าถ้าเรากับเขา เกิดพร้อมกัน ชีวิตพ่อแม่คงจะบรรเทิงมาก เพราะเหมือนพี่น้องที่กัดกันตลอดเวลา แต่ก็ห่วงกันตลอด เราอยากรู้ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้ลงไป และที่เขารู้สึกผิดเป็นเพราะว่าอะไร เขาคิดยังไงกับเรากันแน่ เราไม่กล้ากลับไปถามอะไรอีกแล้ว เลยตัดสินใจมาขอความคิดเห็นทุกคนเกี่ยวกับเรื่องนี้ค่ะ และสุดท้ายเราเองก็อยากจะให้แง่คิดเตือนใจผู้หญิงด้วนกันหลายๆคนที่มีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชายไว้ด้วย ว่า ต่อให้เราจะสนิท หรือไว้ใจเพื่อนคนนั้นมากขนาดไหน เราเองก็ไม่ควรมองข้ามเรื่องเล็กๆน้อยและควรวางตัว เว้นระยะห่างให้เหมาะสมกับเพศตรงข้ามอยู่ดี ขอให้เคสเราเป็นกรณีตัวอย่างให้ใครหลายๆคนระวังตัวเองไว้ด้วยนะคะ และอย่าเชื่อใจใครง่ายๆอีก เราเองจะไม่โทษใครด้วยว่าจะว่ายังไง เรายอมรับผิดทุกอย่างที่เราทำไปเพราะความชะล่าใจและคิดน้อยไป ด้วยความที่รู้จักกันและครอบครัวเราสามคนรู้จักกันดีมันเลยทำให้เราชะล่าใจไปด้วย ต่อให้ตอนนั้นจะอายุ 20+แล้วก็ตาม หรือใครที่ให้กำลังใจก็ขอขอบคุณมา ณ ตรงนี้ด้วยเลยนะคะ ขอแค่ให้เราดำเนินชีวิตต่อไปด้วยกำลังใจที่ดี เจอคนที่ดีต่อจากนี้ก็พอแล้วค่ะ
โดนเพื่อนสนิทขืนใจ ขอผู้รู้ช่วยแนะนำหน่อยค่ะ
เขาไปได้อีก เขาหยุดที่กำลังจะเอาน้องชายเขาเข้ามาข้างใน และกอดเราไว้ เพราะไม่อน่ใจว่าเห็นเรากำลังร้องไห้อยู่แล้วรึเปล่า อารมณ์เขาจากที่กลายเป็นเหมือนคนที่เราไม่เคยรู้จัก กลับกายเป็นคนเดิมที่เราคุ้น เขาพูดว่าขอโทษๆและพยายามกอดเราไว้ แล้วพูดชื่อเราสลับไปมาซ้ำๆ พร้อมเอามือมาลูบหน้าผากเราอย่างอ่อนโยน เหมือนกำลังรู้สึกผิด ตอนนั้นเรารับรู้ผ่านสีหน้าเขาที่กำลังสับสนพร้อมรับผิด ผ่านความอ่อนโยนลงก็จริง แต่ตอนนั้นเราเองสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวและร้องไห้อย่างหนักออกมา เหมือนคนกำลังจะตาย ไร้แสงสว่าง มืดมนไปหมด คิดอะไรไม่ออกใจนึงก็เริ่มโทษตัวเองว่า ตัวเองโง่ และใจดีกับคนอื่นมากเกินและเสียใจมากๆ ความรสปนกันไปหมด เพราะเขาคือเพื่อนคนนึงที่เราไว้ใจมากๆ เวาไปไหนทำอะไรเขาจะเป็นห่วง ทักมาถามว่าอยูไหนกับใคร กลับบ้านตอนไหนตลอด คอยกวนตีนสร้างสีสันและเป็นห่วงกันตลอด เราเสียใจที่กำลังเสียเพื่อนคนนี้ไปอีกคน ไม่คิดว่าคนที่คอยให้เกียรติเรา ข่วยเราปกป้องเรามาตลอด จะกลายเป็นคนที่ทำอะไรแบบนี้ไปได้ ไม่คิดเลยจริงๆค่ะ
หลังจากที่เขากอดและปลอบประโลมเราอยู่นาน
เขาก็หาผ้าห่มมาห่อตัวเองให้ และพยายามจัเอาชุดชั้นใน และเสื้อกางเกงที่เขาถอดออก ใส่ให้เราเหมือนเดิม แต่เราปัดมือเขาออกเพราะไม่ต้องการให้เขามาโดนเนื้อตัวหรือยุ่งอะไรเราอีก น้ำตาที่มี เขาก็พยายามเอามือมาเช็ดออกให้ เรานอนหมดสภาพและนอน ร้องไห้หันหลังให้เขาอยู่แบบนั้นด้วยความรู้สึกคนกำลังสิ่นหวัง นาทีนั้นไม่อยากเห็นหน้าเพื่อนคนนี้อีกเลย อยากให้เขาออกจากห่องไปตอนนั้น และออกจากบ้านตอนนั้นไปเลยด้วยซ้ำ แต่ตอนนั้นก็ปาเข้าไปตีสามตีสี่หลังจากเกิดเรื่อง เราไม่คุยและไม่มองหน้าเขาอีกเลย แต่เขาเองก็ยังพยายามจับตัวพลิกให้หันหน้าไปคุยกับเขา ในสภาพที่เขาก็เปลือยอยู่ใต้ผ้าห่มกับเราอยู่แบบนั้น เราไม่กล้าสบตาเพราะสมเพชตัวเองหนักมากที่ต้องเจออะไรแบบนี้ เราร้องไห้แะพูดพรำไปว่า ทำๆไม คิดอะไรอยู่ แบบนั้นซ้ำๆจนสุดท้ายเป็นเขาเองที่เครียดกับเรื่องที่เกิดขึ้น เขาบอกเราว่าที่จริงกูทำต่อก็ทำได้ แต่เพราะกูแคร์ ไงกูเลยไม่ทำ กูขอโทษจริงๆ จะให้กูก้มกราบก็ได้ เราเองเลยไม่อยากพูดอะไรเลยให้ความเงียบทำงานแทน เขากอดเราเป็นครั้งสุดท้ายและขอโทษ ตอนนั้นรู้สึกว่าเขาเหมือนจะร้องไห้ที่เราไม่คุยกับเขาอีก จากนั้นเขาลูบหัวเราแล้วใส่กางเกงเดินไปข้างล่าง บอกว่าจะไปสูบบุหรี่ แล้วจะไม่ขึ้นมาให้เราลำบากใจอะไร นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เราได้ยินและได้เจอเพื่อนคนนี้ ตอนเช้าหลังเกิดเรื่อง เขามาเคาะห้องเราตอน8โมงและบอกว่าจะกลับบ้านแล้ว ขอโทษทุกๆอย่าง แล้วเราก็ไม่ตอบอะไรอีกเลย ได้แต่อนร้องไห้ อยู่แบบนั้นจนเผลอหลับไปอีกครั้งเพราะความเหนื่อย้าที่เจอมาทั้งคืนจนเช้า เพราะไม่ได้นอนเลย มันเหมือนเรากำลังฝันพยายามหลอกตัวเองว่ามันไม่ใ่ความจริงนาดไหน สุดท้ายพอตื่นนอนเราก็ตัดสินใจเล่าให้เพื่อนสนิท Aฟัง เพราะเขาได้ยินเสียงเราร้องไห้หลังจากตื่นอีกครั้ง เพื่อนAเลยอกว่าจะไปคุยกับ Bให้ ถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น เราขอเพื่อนว่าให้มันจบแค่นี้ไม่อยากให้รื้อฟื้นอะไร ส่วนที่บ้านเราพี่สาวกับเพื่อนสนิทคนอื่นก็รับรู้แล้วค่ะ เราตัดสินใจเล่าให้ฟังหลังจากทำใจและยอมรับมันได้หลังจากนั้นได้2วัน พี่สาวแรกๆก็โทโหจนจะให้เพื่อน Aติดต่อB ให้มาคุยเคลียร์ปัญหาแต่เนาขอว่าให้จบแค่ตรงนี้เพราะเราจะตัดเพื่อนคนนี้ไปเลย แล้วจะไม่ข้องเกี่ยวอะไรกันอีก พี่สาวเราเลยยอมให้เราเป็นคนตัดสินใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น มันเป็นอะไรที่เลวร้ายคอยตามหลอกหลอนเราตลอดเวลาทุกครั้งที่นึกถึง เราลบและลืมมันไม่เคยได้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันทำใก้เราใจสั่นทุกครั้งและไม่กล้าใกล้ผช หรือสนิทกับผช คนไหนอีกเลย ระวังตัวเองมากขึ้น เราบล็อคเขาทุกช่องทาง ลบทุกอย่าง ลบเบอร์ติดต่อออกหมด ไม่เหลือความทรงจำที่ดีระหว่างมิตรภาพอีกแล้ว แต่หังจากนั้นไม่นานเขามีเฟสใหม่ เพราะเราสังเกตุเห็นว่าเฟสเก่าเขาน่าจะโดนแฮ็ก และเอาเฟสใหม่ทักมาหาเรา บอกว่าคิดถึง เราอ่านแล้วตอบเป็นครั้งสุดท้าย ว่าคนอย่างเราไม่มีอะไรให้คนอย่างเขาคิดถึงอีกต่อไป เราตัดสินใจจบมิตรภาพระหว่างเขาตังแต่วันที่เกิดเรื่องแล้ว แต่ที่เรานำมาตั้งกระทู้วันนี้ เพราะอยากจะถามหลายๆคนเพื่อนๆพี่ๆในนี้ว่า เราคิดถูกแล้วใช่ไหมที่ตัดสินใจแบบนี้ และทุกคนคิดว่าเพื่อนสนิทเราคนนี้ เขามีเหตุผลอะไรที่ทำแบบนี้ลงไป ทั้งๆที่เขาดีและให้เกียรติเรามาตลอด ที่เราสนิทมากเพราะเขากับเราเกิดเดือน ปีเดียวกันค่ะ พูดกันตามประสาเพื่อนสนิทอยู่เสมอว่าถ้าเรากับเขา เกิดพร้อมกัน ชีวิตพ่อแม่คงจะบรรเทิงมาก เพราะเหมือนพี่น้องที่กัดกันตลอดเวลา แต่ก็ห่วงกันตลอด เราอยากรู้ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้ลงไป และที่เขารู้สึกผิดเป็นเพราะว่าอะไร เขาคิดยังไงกับเรากันแน่ เราไม่กล้ากลับไปถามอะไรอีกแล้ว เลยตัดสินใจมาขอความคิดเห็นทุกคนเกี่ยวกับเรื่องนี้ค่ะ และสุดท้ายเราเองก็อยากจะให้แง่คิดเตือนใจผู้หญิงด้วนกันหลายๆคนที่มีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชายไว้ด้วย ว่า ต่อให้เราจะสนิท หรือไว้ใจเพื่อนคนนั้นมากขนาดไหน เราเองก็ไม่ควรมองข้ามเรื่องเล็กๆน้อยและควรวางตัว เว้นระยะห่างให้เหมาะสมกับเพศตรงข้ามอยู่ดี ขอให้เคสเราเป็นกรณีตัวอย่างให้ใครหลายๆคนระวังตัวเองไว้ด้วยนะคะ และอย่าเชื่อใจใครง่ายๆอีก เราเองจะไม่โทษใครด้วยว่าจะว่ายังไง เรายอมรับผิดทุกอย่างที่เราทำไปเพราะความชะล่าใจและคิดน้อยไป ด้วยความที่รู้จักกันและครอบครัวเราสามคนรู้จักกันดีมันเลยทำให้เราชะล่าใจไปด้วย ต่อให้ตอนนั้นจะอายุ 20+แล้วก็ตาม หรือใครที่ให้กำลังใจก็ขอขอบคุณมา ณ ตรงนี้ด้วยเลยนะคะ ขอแค่ให้เราดำเนินชีวิตต่อไปด้วยกำลังใจที่ดี เจอคนที่ดีต่อจากนี้ก็พอแล้วค่ะ