สวัสดีครับทุกๆคน
ผมพึ่งเล่นพันทิปเองนั่งอ่านของคนอื่นมาสักพักเลยอยากเล่าเรื่องบ้าง
ยังไงก็ฝากด้วยนะครับ ^^ <ขอเล่าแบบคร่าวๆโน๊ะ^^>
........................................................................................

เรื่องนี้เกิดตอนมัธยมปลายครับของผมครับ
เราเป็นเพื่อนห้องเดียวกันครับ
และเค้าเป็นเพื่อนคนแรกที่ผมรู้จัก (ผมเป็นเด็กจากกทม.สอบเข้าไปเรียนได้ตอนม.4ครับเลยไม่รู้จักใครเลย)
คือเค้าเข้ามาทักเราก่อนเลยครับ อารมณ์ว่า
"ๆ มีเพื่อนกินข้าวแล้วยัง" คือมันเถื่อนมากอะกูในวันแรกที่เจอกันเลย 5555 (ผม 172 เพื่อน 180+อะครับ)
ผมก็บอกไปตามตรงครับว่ายัง แลวเราก็กินข้าวด้วยกันเริ่มทำความรู้จักกันและกันจนเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด
ต้องบอกก่อนว่าก่อนหน้าจะย้ายมาผมมีแฟนเป็นผู้หญิงมาก่อนนะครับและเค้าก็เหมือนกันแต่พอย้ายมาก็เลิกกันครับ
จนความสนิทของเราเริ่มเป็นที่สังเกตของสาววายทั้งเพื่อนในห้องและรุ่นพี่ครับ เพื่อนผมเค้าไม่ชอบเลยให้ใครพูดถึงเค้ากับผมแบบนั้น ส่วนผมเฉยๆนะเพราะตอนนั้นยังไม่รู้ตัว 5555
เรื่องราวมากมายเกิดขึ้นในช่วงเทอมแรกครับจนเราสนิทกันถึงขั้นพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง คบกันอยู่แค่2คนด้วย
แล้วเราก็เข้ามาเรียนพิเศษที่กทม.ครับ
คือผมเป็นเด็กกทม.อยู่แล้วก็เลยไม่กลัวกับความวุ่นวายของเมือง แต่เพื่อนผมสิ ตาแหกเลย
ผมกับเขาเรียนครอสเดียวกันแต่คนละห้องครับ แต่ไปๆมาๆเค้าก็เดินเข้ามาบอกให้ผมไปนั่งห้องเดียวกับเค้าเหอะ
หลังจากนั้นเราก็เข้าเรียนห้องเดียวกัน<ไม่ดีนะครับอย่าทำตาม 555555555>
พฤติกรรมของเราสองคนเปลี่ยนไปครับ ความใกล้ชิดที่มากขึ้นมันทำให้ท้งผมกับเค้ารู้สึกแปลก
และด้วยสังคมม.ปลายที่มันกว้างขึ้น ผมก็มีรุ่นพี่ผชมาจีบครับ แต่ผมไม่เอาเพราะไม่ชอบครับ พี่เค้าดีนะครับไม่ใช่ไม่ดีทั้งนิสัยและหลายๆอย่างครับเวลาที่พี่เค้ามาหาเพื่อนผมจะมีอาการเหวี่ยงๆเดินออกห่างๆเสมอ ผมเลยแซวมันว่า "หึงหรอ" อะไรประมาณนี้แล้วมันก็เถียงกับมาว่า "อย่าพูดแบบนี้ กูชอบผญ ไม่ได้ชอบผช" สายตามันจริงจังมากจนผมเงิบไปเลย แบบมันช๊อกมากเป็นอะไร ผมเครียดมากจนเก็บเอาคำพูดมันมาคิดครับ
แต่ด้วยความที่เป็นคนพูดตรงๆอยู่แล้วเลยอยากเคลียร์ว่า ผมไม่ได้ชอบมันนะไม่ได้คิดกับมันเลย แต่เพื่อนๆรอบข้างกลับสรุปว่าผมชอบมันเข้าแล้ว??? (พวกมันเลว 5555)
กเลยเงียบดีกว่า จนมันเองเป็นคนมาถามผมว่าเป็นอะไร
ผมก็ปฏิเสธไปครับ แต่แบบอึดอัดอัดกับความรู้สึกตัวเองแล้วมันระบายออกไม่ได้ พยายามกลั้นน้ำตาไว้นะแต่ไม่อยู่ (อ้าวกู =[]=)
มันก็ถามซ้ำ ว่าเป็นอะไร
คราวนี้ผมร้องไห้เลยครับ น้ำตาไหลแบบพราก แต่ไม่สะอึกสะอื้นนะ มันแค่อึดอัด
แล้วผมก็บอกว่า ไม่รังเกียจกูนะถ้ากูจะรัก ก็ไม่รู้ว่ากูรักตอนไหนด้วย
พูดจบมองหน้ามันครับ สายตามันว่างเปล่ามากๆ แต่มันก็เช็ดน้ำตาให้ผมนะ แล้วบอกว่าอย่าคิดมาก กูก็เหมือนกันแต่กูไม่แน่ใจกูขอเวลาพิสูจน์ตัวเองนะ
นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมมีความหวังมากๆครับแต่แล้วเมื่อเวลาผ่านไปมันไม่เป็นแบบนั้น
คนนึงที่รออีกคนพิสูจน์ตนเองมันนานไป นานเกินกว่าที่จะรอ ผมเลยตัดสินใจบอกเค้าว่าผมอยากเป็นเพื่อนกับเค้า เพราะมันจะยืนนานกว่า
ตลอดเวลาของม.5 เราสองคนแทบจะไม่พูดกันเลยครับ มันเข้าหน้ากันไม่ติดยังไงไม่รู้ เพราะมันห่างกันจากการที่ผมถอยออกมาด้วยแหละ
จนเราได้ไปแข่งงานๆนึงด้วยกันและพักที่เดียวกัน (เค้านอนพื้นผมนอนเตียง) << ตอนนี้พูดกันแบบไม่ค่อยสนิทใจเท่าไรมันแบบอ้ำๆอึ้งๆ
ผมนอนอยู่บนเตียงจนเกือบจะเช้าครับแล้วเค้าก็ตื่นมาเตรียมตัวก่อน สักพักผมก็รู้สึกว่าเค้ามายืนอยู่ข้างๆเตียงผมครับ
แล้วเขาก็ค่อยๆโน้มเข้ามากอดเรา มันเป็นกอดที่อุ่นมากๆเลยครับแต่ผมเจ็บกับความหวังมากเกินไป เลยพูดเบาๆกับเค้าว่า "พอเหอะ อย่าอยู่ใกล้กันอีก กูเหนื่อยกับใจกูเองแล้ว กูห้ามไม่ให้รักไม่ได้"
เราปล่อยผ่านเรื่องนี้มาจนเข้าสู่ม.หก ช่วงที่ผมไม่เจ็บปวดอีกแล้วกับการรอคอย จนในวันสุดท้าย เพื่อนสนิทของผมก็บอกว่าควรไปบอกมันให้รู้ว่ารู้สึกยังไง ยังรักมันอยู่ ประมาณนี้ ผมก็บอกนะบอกเสร็จผมก็ขอมันกอด กอดครั้งสุดท้ายแล้วก็ขอโทษมันที่เป็นแบบนี้ มันก็ขอโทษผมครับ ที่ปล่อยให้ผมรอ มันบอกว่า กูเป็นคนที่บอกให้หยุดร้องไห้ แต่กูเป็นคนทำให้ร้องไห้ กูขอโทษนะ
ผมแบบ ไม่เป็นไรเว้ย แล้วก็ยิ้มให้ฟังครับ
สรุปแล้วเพื่อนผมเล่าให้ฟังว่า มันมาระบายกับเพื่อนผมว่า ครอบครัวมันไม่โอเคกับเรื่องแบบนี้ มันยอมซื้อความสบายใจให้ที่บ้านมัน
โอเคเราเข้าใจ และตอนนี้ผมกับเค้าก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันครับ
ถึงแม้ผมจะยังเปลี่ยนใจไปรักใครไม่ได้ แต่ผมก็ยินดีนะครับที่จะได้มองดูเค้า
ผมไม่ได้รักเค้าในแบบที่ต้องการมาครอบครองแล้วครับ มันเลยจุดนั้นมาแล้ว
เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน และเรื่องราวของผมและเขายังสวยงามอยู่ในความทรงจำเสมอ
แค่อยากจะเล่าให้ฟังกันนะครับ ^^
ปล.ตลอดเวลาที่ผ่านมาเค้าเป็นคนๆเดียวที่ผมรู้สึกด้วย กับผญก็มีบ้างนะครับที่ผมชอบแต่ก็แบบ ไม่รอด 5555555
อาจจะนิยายไปหน่อยแต่มันคือเรื่องจริงของผมครับ
เรื่องของความรัก(ในแบบชายชาย)ครั้งแรกและครั้งเดียวของผม แล้วก็คงกลับไปรักผญไม่ได้แล้วหละ มาไกลแล้วจริงๆ ^^
ความรักมันสวยงามเสมอครับ ถ้าเจ้าของความรักรู้จักวางมันในที่ๆลงตัว ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ