จิตเดิมไม่มีเจตสิก มันเป็นธาตุรู้
จิตเคลื่อนคือจิตไปมึเจตสิก ดังนั้นเจตสิกจึงเป็นสิ่งภายนอกของจิต
ขันธ์5 เป็นกริยาของจิต คืออาการที่แสดงในจิต
ถ้าสามารถสกัดเอาสิ่งภายนอกออกได้
จิตก็กลับสู่สภาพเดิม “ธาตุรู้ อมตธาตุ”
     ดังนั้นการเห็นเป็นคนละส่วนระหว่าง จิตกับ อาการ จึงเป็นขั้นเริ่มต้นสำคัญของ“กรรมฐาน”
ทำอย่างไร เห็นอย่างไรจึงจะเป็นกรรมฐานคือ“มรรค”
      คัมภีร์พระไตรปิฎกหรือคัมภีร์วิสุทธิมรรคเป็นนิยายและตำราให้รู้จัก"ตัวละคร"
ตัวละคร พระเอก ผู้ร้าย คือ จิต เจตสิก รูป
นิพพานคือความจริงของจิต จิตที่กลับบ้าน หยุดการ“เดินทาง”