อินเดียนที่ดีคืออินเดียนที่ตายแล้ว ซิตติ้งบูลเค้าว่าอย่างนั้น แต่น้าแมวบอกว่าแมวที่ดีคือแมวที่ยังไม่ตาย เอิ้ก เอิ้ก ตายแล้วก็แล้วกันไป ทำความดีต่อก็ไม่ได้ แก้ไขความผิดพลาดใดๆก็ไม่ได้ ปล่อยสิ่งที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของความรักให้อยู่กับความอ้างว้าง

วันนี้วันดีมาแบบอินเดียน อินเดียนหรือชาวพื้นเมืองอเมริกาเหนือที่เรามักจะเรียกกันว่าอินเดียนแดงตามที่โคลัมบัสเรียก มีของมาให้ดูอย่างนึงค้นกุกๆกักๆได้มาจากกองข้าวของที่เกลื่อนกลาดไม่ได้รับการเหลียวแล มันอยู่ที่นั่นมาก็นานรอดปากปลวกปากหนูมาได้ อาวุธใช้ทุบตีของอินเดียนที่เรียกว่ากันสต็อก วอร์คลับ gunstock war club คือไม้ทุบตีที่มีสันฐานแบบพานท้ายปืน

จริงๆแล้วไม้วอร์คลับเป็นของใช้หรืออาวุธของอินเดียนแดงหรือมนุษย์ในยุคดั้งเดิมมานาน และมีใช้กันทั่วโลก แต่กันสต็อกวอร์คลับก็คงมีในสมัยที่คนขาวนำปืนกระทุ้งหรือปืนคาบศิลาเข้าไปใช้ในอเมริกาหลังการอพยพเข้าไปของคนขาวหรือฝรั่งจากยุโรป มันอาจจะมีรากฐานมาจากพานท้ายปืนที่ใช้ทุบตีในตอนที่กระสุนหมดหรือบรรจุกระสุนไม่ทัน ซึ่งบางอันก็คงมาจากพานท้ายปืนจริงๆที่พังแล้ว แล้วถูกอินเดียนดัดแปลงให้เป็นไม้สำหรับทุบตี จนพัฒนาในแง่ของอาวุธจนมีการติดใบมีดเข้าไป

สำหรับผมแล้วกันสต็อก วอร์คลับอันที่มีชื่อเสียงที่สุดคงหนีไม่พ้นอันที่ชินแกสกุช หรือพ่อของฮอร์กอาย ใช้ในภาพยนต์เรื่อง The last of the Mohicans ซึ่งอันนั้นและมีดต้นแบบและขวานที่ใช้ในการแสดง ทางฝ่ายตัวหลักๆ ถูกออกแบบและจัดสร้างโดยแดเนียล วิงค์เลอร์ ช่างทำมีดคนโปรดของผม คู่ขวัญของคาเร็น ชุก นั่นแหละ

โดยปรกติแล้วผมเองไม่ค่อยถนัดหรือไม่ค่อยนิยมของที่เป็นอาวุธซักเท่าไหร่ มั้ง เอิ้ก เอิ้ก คือถ้าชอบมีดก็ชอบมีดหรือใช้มีดที่มันมีหน้าที่อื่นๆอยู่แล้ว และใช้เป็นอาวุธได้ในคราวจำเป็น มีดที่ออกแบบมาเพื่อเป็นอาวุธเลยผมจะไม่ค่อยทำ กันสต็อก วอร์คลับอันนี้ก็ทำมานานแล้วครับ ตั้งใจเอาไว้ถือตอนเดินเล่นรอบบ้านในตอนกลางคืน แต่ในความเป็นจริงแล้วมันไม่ได้ถือสะดวกอะไรนัก อาจจะหนักไปซะด้วยซ้ำ ไม่เคยใช้ตีอะไรซักอย่าง จะหาข้างฝามาแขวนประดับก็ดูแล้วเกิดรังสีฆ่าฟันแผ่ซ่านออกมาตลอดเวลา พาลให้ใจไม่สงบไปอีก ก้เลยถอดมันออกและวางมันไว้เฉยๆตลอดมา คิดถึงตอนนั้นทำขวานเชอโรกีซะก็ดีละ ผิดท่าจะได้เอาไปฟันกิ่งไม้ได้มั่งไม่ต้องเอาไว้ถืออย่างเดียว

คนขาวหรือฝรั่งสู้รบกับอินเดียนเจ้าของพื้นที่เดิมมาตั้งแต่เจอหน้ากันใหม่ๆ จนถึงยุคบุกเบิกตะวันตกที่ทางรัฐบาลมีสโลแกนหรือนโยบายที่ว่าไปตะวันตกกันเถอะคนหนุ่ม hey go west young man เรื่อยมาจนถึงยุคเขตสงวนอินเดียนก็เป็นร้อยๆปี ฆ่าอินเดียนแดงไปเป็นแสนๆคน ฆ่าวัวไบซันไปเป็นล้านๆตัว ไม่รู้จะฆ่ากันทำไมนักหนา สงครามครั้งใหญ่ระหว่างอินเดียนแดงกับคนขาวก็เกิดขึ้นหลายครั้ง แต่จะเล่าหรือพูดถึงแบบคร่าวๆให้ฟังนิดหน่อย คือสองครามที่แม่น้ำชิต้า หรือวาชิตา จริงๆแล้วน่าจะออกเสียงเป็นภาษาพื้นเมืองอเมริกันเนทีฟว่า อวาชิตะ Ouachita ตามชื่อชนเผ่าและแม่น้ำ รวมไปถึงทะเลสาบ ที่มีมาถึงปัจจุบัน แต่ชาวเผ่า Ouachita และภาษา Ouachita กลายเป็นสิ่งสาบสูญบนแผ่นดินที่เค้าอาศัยมายาวนานหลายชั่วอายุคน

การรบหรือสมรภูมิอวาชิตะมีรายละเอียดคร่าวๆว่ากองทหารม้าที่7 นำโดยนายพลคัสเตอร์ผู้โด่งดังนั่นแหละ ได้เข้าโจมตีผู้คนของBlack Kettle ผู้นำอินเดียนเผ่าไชแอนน์ เมื่อวันที่ 27 พฤศจิกายน 1868 และฆ่านักรบอินเดียนตายไปร้อยกว่าคน ผู้หญิงและเด็กอีกนิดหน่อย เค้าว่ายังนั้นนะ Black Kettleและภรรยาถูกสังหารที่แม่น้ำ Washita ในเขตโอคลาโฮม่า ทุกวันนี้มีอนุสรณ์ของเหตุการณ์นี้และเป็นที่ระลึกถึงหัวหน้าเผ่าBlack Kettle ในพิพิธภัณฑ์ของเผ่าไชแอนน์

แม่น้ำและทะเลสาบ รวมไปถึงเทือกเขาที่เผ่าอวาชิตะอยู่ คือแนวเขาหรือเทือกเขาอวาชิตาอันโด่งดังแห่งรัฐอาคันซอร์และโอคลาโฮม่า แหล่งกำเนิดแห่งหินลับมีดอาคันซอนั่นเอง ซึ่งภายหลังจากการขับไล่อินเดียนแดงเจ้าของถิ่นออกไปหมดแล้ว คนขาวก็เข้ายึดครองเขตหรือเหมืองหินอาคันซอร์ที่ชาวเผ่าอวาชิตะใช้ทำหอก มีด และลูกธนูมาตั้งแต่โบราณ สบายไปเลย

มีดอินเดียนจริงๆแล้วก็มีจุดเริ่มต้นมาจากมีดฝรั่งเศส มีดการค้าที่เรียกว่า trade knife คือของมีค่าอันเป็นกลางๆเหมือนเงินทอง คือคนขาวมีมีดติดไปแล้วแลกของกับอินเดียน หนังสัตว์ เขาสัตว์ แร่ งานศิลปหัตถกรรมของชนพื้นเมืองอเมริกันเนทีฟ ซึ่งช่วงหลังจากนั้นมีดการค้าที่ไปจากอังกฤษก็มีและที่ทำขึ้นบนอเมริกาเองก็มี มีหลายรูปแบบ ส่วนใหญ่ด้ามทำด้วยไม้ ที่ใช้เขาสัตว์ กระดูกสัตว์ก็มี และมักจะพันคอด้ามด้วยเส้นหนัง และใส่ซองหนังแบบอินเดียน

ทุกวันนี้ชาวอินเดียนแดงก็ยังหลงเหลืออยู่ในอเมริกาถึงจะกลายเป็นชนส่วนน้อยในแผ่นดินแห่งเสรีภาพแต่ก็ยังมีอยู่ โชคดีที่ยังตายไม่หมด อินเดียนที่ดีเป็นอินเดียนที่ตายแล้วจริงรึเปล่า แล้วอินเดียนที่มีอยู่นี่ดีหรือไม่ดี จริงๆแล้วมันก็มีทั้งดีและไม่ดีปนกันเปกันไปตามประสาปุถุชนคนหนา ในมุมมองของนักรบ การรบจนตัวตายหรือตายกันหมดอย่างกองทัพลีโอไนดาสก็คงเป็นเรื่องที่น่ายกย่องในสายตาของนักรบด้วยกัน ช่างตีเหล็กจะไปพิจารณาหัวใจนักรบก็คงจะไม่ได้ความจริงนัก แต่ละคนมีจุดยืนที่ต่างกัน มุมมองก็ไม่เหมือนกันไปด้วย

คนที่ตายแล้วก็ตายกันไป อาจจะตายอย่างยิ่งใหญ่หรือตายอย่างไม่มีใครเหลียวแลมันก็คือความตาย เป็นจุดสุดท้ายของชีวิต ฝั่งตรงข้ามของการเกิด การเกิดเป็นทุกข์ การตายก็เป็นทุกข์ แต่การอยู่โดยปราศจากคุณค่าความหมายนำมาซึ่งทุกข์ที่ใหญ่หลวงและยาวนานกว่า บางคนตายไปเป็นร้อยๆปียังมีคนพูดถึงยกย่อง แต่บางคนมีชีวิตอยู่กับความเปล่าเปลี่ยว ไม่มีใครคิดถึง ตายไปจากสามัญสำนึกของผู้คนทั้งๆที่ยังมีลมหายใจ บอกไม่ถูกว่าความตายแบบไหนน่ากลัวกว่า

ชีวิตเป็นสิ่งสวยงาม ไม่ควรมีใครทำให้ใครต้องตาย หรือไม่ควรมีใครจบชีวิตตัวเองก่อนเวลาอันควร ความไม่เบียดเบียนเป็นสุขในโลก อยู่ร่วมกันอย่างเป็นสุข ใช้โลกใบนี้อย่างแบ่งปัน แบ่งปันความสุขและความสวยงาม จากวันนี้ไปจนถึงวันสุดท้าย วันที่ความตายมาเยือน ถ้าเป็นไปได้เราก็น่าจะจากโลกนี้ไปพร้อมด้วยรอยยิ้ม

ฝังหัวใจข้าไว้ที่ใต้ต้นลิ้นจี่ ...