ครานั้นพระองค์ผู้ทรงเดช             ฟังเหตุขุ่นเคืองเป็นหนักหนา
อ้ายหมื่นไวยทำใจอหังการ์              ตกว่าบ้านเมืองไม่มีนาย
จะปรึกษาตราสินให้ไม่ได้              จึงทำตามน้ำใจเอาง่ายง่าย
ถ้าฉวยเกิดห่าฟันกันล้มตาย              อันตรายไพร่เมืองก็เคืองกู
อีวันทองกูให้อ้ายแผนไป              อ้ายช้างบังอาจใจทำจู่ลู่
ฉุดมันขึ้นช้างอ้างถึงกู                           ตะคอกขู่อีวันทองให้ตกใจชอบตบให้สลบลงกับที่                           เฆี่ยนตีเสียให้ยับไม่นับได้
มะพร้าวห้าวยัดปากให้สาใจ              อ้ายหมื่นไวยก็โทษถึงฉกรรจ์
ถือว่าอีวันทองเป็นแม่ตัว              ไม่เกรงกลัวเว้โว้ทำโมหันธ์
ไปรับไยไม่ไปในกลางวัน                          อ้ายแผนพ่อนั้นก็เป็นใจอีวันทองตัวมันเหมือนรากแก้ว              ถ้าตัดโคนขาดแล้วก็ใบเหี่ยว
ใครจะควรสู่สมอยู่กลมเกลียว                           ให้เด็ดเดี่ยวรู้กันแต่วันนี้
เฮ้ยอีวันทองว่ากระไร                                        ตั้งใจปลดปลงให้ตรงที่
อย่าภวังค์กังขาเป็นราคี                           เพราะมีผัวสองกูต้องแค้น
ถ้ารักใหม่ก็ไปอยู่กับอ้ายช้าง                           ถ้ารักเก่าเข้าข้างอ้ายขุนแผน
อย่าเวียนวนไปให้คนมันหมิ่นแคลน              ถ้าแม้นรักไหนให้ว่ามา