หินโอมูระ 大村砥

หินลับมีดธรรมชาติเนื้อหยาบเป็นอันดับต้นๆของญี่ปุ่น ผมไม่แน่ใจว่ามีหยาบกว่านี้รึเปล่า อาจจะมีบ้างแต่ก็ไม่แพร่หลายนัก ในวงการมีดครัวญี่ปุ่นหรือวงการนักขัดดาบถึงจัดหินโอมูระเข้าไปเป็นก้อนแรกในหมวดหินอาราโตะ 荒砥 หรือหินขัดหยาบ ถ้าหยาบกว่านี้หรือใช้ก่อนหน้านี้ก็จะเป็นหมวดหินคองโกโตะ 金剛砥หรือหินสังเคราะห์ซิลิกอนคาร์ไบด์ไปเลย

หินโอมูระ ก้อนจัดว่าใหญ่แต่ถ้าวัดกันกับหินโอมูระแล้วนี่ก็คือก้อนเล็ก เบาะๆเท่านั้น ลองส่องดูเนื้อแล้วก็เหมือนกับก้อนเดิมๆที่ผมใช้อยู่ ก็ลากเอาก้อนเก่ามาลับให้ชมก่อนครับ ก้อนใหม่เก็บไว้วันหลัง เอิ้ก เอิ้ก ลับทดสอบด้วยมีดสามเล่มครับผม

เดบะของคิคูอิชิมอนจิ ( คูสุวะ )菊一文字 , นาคิริของอาริสุกุ有次 , บังกะของซาสึเกะ 佐助 ทุกเล่มล้วนแต่เป็นเหล็กกระดาษขาวหรือชิโรกามิของยาสึกิด้วยกันทั้งสิ้น

หินโอมูระเป็นหินทรายเนื้อละเอียดนะครับ เม็ดทรายอ่อนๆไม่แข็งเหมือนทรายฉาบหรือทรายแม่น้ำที่เราพบกันทั่วๆไป เนื้อทรายละเอียดเกาะตัวกันดี เท่าที่ใช้มามันไม่มีอาการเม็ดทรายหลุดนะครับ คือมันค่อยๆสึกค่อยๆเปลี่ยนผิวไปเรื่อยๆ ถ้าถูกตกแต่งด้วยหินซิลิกอนคาไบด์มันจะสลายตัวออกมาเป็นโคลนสีเทา จะไม่มีเม็ดทรายหลุดออกมาเป็นเม็ดๆ

นอกจากจะใช้ลับมีดแล้วหินโอมูระยังเป็นหินที่มีความสำคัญอย่างสูงยิ่งอีกสองอย่างคือใช้เป็นหินขัดดาบในขั้นต้น และเป็นหินที่ใช้สำหรับขัดแต่งหน้าหินลับมีดธรรมชาติก้อนอื่นๆ ในการขัดดาบที่มีฮามอนเริ่มด้วยหินขั้นต้นคือหินคองโกโตะ และต่อด้วยหินขั้นที่สองคืออาราโตะหรือหินหยาบ และหินหยาบที่นิยมใช้กันมากที่สุดก็คือหินโอมูระ

โดยทั่วๆไปเค้าประเมิณค่าความละเอียดของหินโอมูระเทียบได้ประมาณ 200 - 600 กริต เท่าที่ใช้มาก็น่าจะเป็นอย่างนั้นครับผม คือมันละเอียดกว่าหินซันไทเกอร์ 240 แต่ยังหยาบกว่าหินคิงเบอร์ 1000 คือละเอียดราวๆหลักร้อยกลางๆครับผม หินขัดดาบในชั้นนี้ที่นิยมใช้กันก็มีหินโอมูระกับหินอามากูสะเนื้อหยาบแบบอากา

หินเนื้อค่อนข้างอ่อน ก้อนใหญ่เนื้ออ่อนกว่า ก้อนเล็กเนื้อแข็งกว่าหน่อย และเนื้อละเอียดกว่าค่าความละเอียดสูงกว่า ใช้ลับต่อกันได้ หินมีกลิ่นเหมือนๆกัน ให้โคลนสีเดียวกัน ลักษณะผิวหรือหน้าหินสากๆเหมือนๆกัน ต่างกันบ้างตรงก้อนใหญ่เนื้อหลวมๆหน่อย สึกง่าย ลับแล้วโคลนมากเสียเนื้อมาก

ผมพยายามทำวิจัยหินทรายของไทยเทียบกับหินโอมูระ หลายรอบ หาหินทรายมาได้จาก 5-6 แหล่ง มันก็ไม่เหมือนกัน สรุปได้ว่าหินโอมูระกับหินทรายของไทยไม่เหมือนกันอย่างสิ้นเชิง ที่เหมือนหรือคล้ายหินโอมูระก็คือหินโป่งขาวแบบหยาบ หยาบที่สุด ชนิดที่ลับไปแตกไป ใช้ไปใส่กาวไปนั่นแหละครับถึงจะใกล้เคียงหินโอมูระ

หินกินเหล็กได้ดีมีความรู้สึกว่าหยาบแต่ก็ไม่มากถ้านับกันระหว่าง 240 กับ 1000 มันจะใกล้ไปทาง 1000 มากกว่า หน้าหินคมสม่ำเสมอ มีโคลนและโคลนที่ได้เอาไปทาหน้าหินก้อนแข็งๆแล้วลับก็ยังใช้ลับมีดได้ดีอยู่ กินเหล็กแข็งอย่างกระดาษขาวได้ แยกชั้นลามิเนทได้ดี ความคมพอได้ ถ้านับว่าเป็นมีดฟันไม้ก็ไปได้เลยครับ คมเหมาะกับการใช้งาน ถ้าเป็นมีดครัวก็จะหยาบไปซักหน่อย ต้องไปหาหินละเอียดกว่านี้อีก 1-2 ก้อนเก็บคมอีกที

แยกชั้นเหล็กแข็งและเหล็กเหนียวได้ดี แต่หินเนื้ออ่อน ต้องคอยหมุนหินหรือเปลี่ยนมุมลับ ถ้าลับซ้ำไปที่เดิมมีดจะตกร่องและหน้าคมจะขูดกับหินทำให้เสียคมได้ ลองลับมีดสแตนเลส ลับได้ไม่ดีนัก คือกินเหล็กได้แต่เนื้อหินค่อนข้างอ่อน ทำให้การตั้งแนวคมแบบอเมริกันทำได้ไม่เรียบร้อยนัก หินมักจะขูดเลยแนวคมขึ้นมาทำให้ข้างใบมีดมีรอยได้ จึงเหมาะกับการลับมีดในแบบญี่ปุ่นดั้งเดิมมากกว่า

เป็นหินที่ดีทั้งกับการใช้งานทั่วๆไปและท่านที่หัดลับดาบขัดฮามอนหรือลับมีดครัวแบบลามิเนท หรือท่านที่อยากเริ่มศึกษาเล่นหาหินลับมีดธรรมชาติญี่ปุ่น เพราะราคาไม่สูงนักและของยังพอหากันได้