ของกินอร่อย ๆ ฝีมืออาม่าที่ฉันคิดถึงในวันนี้ ฉันเรียกว่า “ไชเถ่าก้วย” ไม่แน่ใจว่ามันคือขนมหัวผักกาดที่มีขายในปัจจุบันไหม บางคนบอกว่าคือชนิดเดียวกัน แต่ฉันคิดว่าไม่เหมือนกัน อันนี้คงต้องให้ผู้รู้เรื่องอาหารเป็นคนบอก

ไชเถ่าก้วย ของอาม่า ใช้หัวไชเท้าขูดฝอย ล้าง บีบน้ำออก ผสมแป้งข้าวเจ้า ถั่วลิสงต้ม และกุ้งแห้งตัวโต ๆ ไม่มีเปลือกมากวนใจเวลาเคี้ยว

กุ้งแห้ง ที่บ้านฉันจะได้กินกุ้งที่แพงที่สุด ตัวใหญ่ที่สุด เพราะพี่ชายอาม่า มีเรือประมงและมีอาชีพทำกุ้งแห้ง จะเป็นของที่ติดมือมาทุกครั้งเมื่อสองพี่น้องพบกัน ดังนั้นกุ้งตัวเล็กจิ๋ว ๆ จะไม่มีโอกาสพบเจอในเมนูอาหารที่บ้านฉัน

เมื่อคลุกเคล้าส่วนผสมเข้ากันดีแล้ว เทใส่ถาด นึ่งบนรังถึง ระหว่างรอให้สุก อาม่าจะใช้ให้เด็ก ๆ ทอดกุ้งแห้ง เพราะแค่เอากุ้งแห้งใส่ลงในน้ำมันร้อน ๆ ตอนใส่จะเป็นฟองฟู่ขึ้นมา ใช้ตะหลิวคน สองสามรอบ ฟองยุบลงก็ตักขึ้นมาวางแผ่ไว้บนถาด แค่นี้ก็ได้กุ้งแห้งทอด กรอบ ๆ เค็ม ๆ ไว้โรยหน้าไชเถ่าก้วย เด็ก ๆ ชอบขั้นตอนนี้มาก ทอดไปกินไปเพลินดี

ส่วนอาม่าหันไปเจียวกระเทียมสับในน้ำมันหมู พอกระเทียมหอมใส่ไชโป้วหวานที่สับรอไว้แล้วลงไปผัด ขั้นตอนนี้อาม่าต้องทำเองเพราะถ้าไม่ระวัง ความหวานของไชโป้วจะไหม้ติดกระทะเอาง่าย ๆ ผัดจนมีความเหนียว และเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลเข้ม เป็นอันใช้ได้

เพียงเท่านี้เด็ก ๆ ก็พากันนั่งรออย่างใจจดใจจ่อ เมื่อได้เวลา ซี่งไม่รู้ว่าอาม่ารู้ได้อย่างไร โดยไม่ได้ใช้นาฬิกาจับเวลา เปิดฝารังถึงใช้ตะเกียบไม้จิ้มลงตรงกลางถาด ถ้าไม่มีแป้งติดขึ้นมาเป็นอันใช้ได้ ยกถาดขนมควันกรุ่นขึ้นมา ตัดเป็นชิ้นเล็กๆ แบ่งใส่ชาม ที่เด็ก ๆ ถือรอเอาไว้แล้ว ตักกุ้งแห้งทอดและไชโป้วหวานผัด โรยด้านบน  

ตัวแป้งหนึบ ๆ จืด ๆ หอมกลิ่นหัวไชเท้า มีความกรุบของถั่วลิสง ความนุ่มของเนื้อกุ้งแห้งที่ฉ่ำน้ำ กินพร้อมกุ้งแห้งทอด เค็ม ๆ กรอบ ๆ แถมด้วยความหวานและหอมของไชโป้วหวานผัดกระเทียมเจียว อร่อยจนต้องเติมอีกหลายรอบ