ในตอนที่เป็นเด็ก ริมถนนฝั่งตรงข้ามบ้านฉัน เป็นร้านกาแฟ ตึกแถวเพียงหนึ่งคูหา แต่อัดแน่นไปด้วยขนมมากมาย ของที่ขายหลัก ๆ ในร้าน คือกาแฟ ปาท่องโก๋ ไข่ลวก

กาแฟแบบโบราณที่ชงด้วย วิธีราดน้ำร้อนผ่านผงกาแฟที่ใส่ไว้ในถุงผ้า เสริฟมาเป็นพวง แก้วปากกว้าง ก้นแคบ ๆ มีนมข้นหวานเป็นชั้นหนานอนนิ่งอยู่ที่ก้นแก้ว ส่วนด้านบนคือน้ำกาแฟสีน้ำตาลเข้มกลิ่นหอม ควันสีขาวจาง ๆ ลอยกรุ่นอยู่ด้านบน
ส่วนอีกแก้ว เป็นไข่ลวกเนื้อนิ่มสีขาวสวย มีไข่แดงลูกกลมสีแดงสดแอบอยู่ข้างใน ที่กลางโต๊ะมีถาดใบเล็ก ปาท่องโก๋ทอดกรอบ ชุ่มน้ำมันวาวใส วางอยู่ในถาด

สมัยก่อนคนยังไม่รู้จักไขมันในเลือดสูงกันหรอก หรือบางทีปาท่องโก๋ชุ่มน้ำมันชิ้นนั้น เทียบไม่ติดเลยกับไขมันในฟาสต์ฟู้ดยุคปัจจุบัน

ร้านกาแฟในตอนเช้า คลาคล่ำๆไปด้วย อาแป๊ะ อาเจ็ก ที่ใส่เสื้อกล้ามสีขาวตราห่านคู่ กางเกงขาก๊วยสีเข้ม ดูราวกับเป็นเครื่องแบบของคนเหล่านั้น นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ ฉบับเช้าวันใหม่ที่มีเพียงฉบับเดียว ถูกหมุนเวียนเปลี่ยนไปยังโต๊ะต่าง ๆ ส่วนคนที่ยังไม่ได้อ่านก็นั่งพูดคุยสัพเพเหระ ดินฟ้าอากาศ เศรษฐกิจระดับชาวบ้าน ไปจนถึงการบ้านการเมือง
ถ้ามองไปรอบ ๆ ร้าน คนที่นั่งกันอยู่จะเป็นผู้ชายทั้งสิ้น น่าแปลก ผู้หญิงสมัยก่อนไม่กินกาแฟ ไข่ลวกและปาท่องโก๋ กันหรือไง

ส่วนเด็ก ๆ อย่างฉัน มักจะไปด้อม ๆ มอง ๆ แถวตู้ขนม ขนมมากมายละลานตา ที่ราคาถูกหน่อย เช่น ขนมโก๋ ขนมถั่วตัด ก็จะเรียงไว้บนชั้น ส่วนที่มีราคาแพงใส่กล่อสวยงาม เช่น กูลิโกะ ก็จะถูกยกระดับเข้าไปอยู่ในตู้กระจก

แต่ที่ฉันชอบที่สุดคือ ไขโหลถั่ว ฉันคิดว่าน่าจะต้นกำเนิดคล้าย ๆ กาชาปองของญี่ปุ่น แต่โหลถั่วที่ว่า มันคือโหลแก้วที่ถูกบรรจุเต็มไปด้วย ถั่วเคลือบ คล้าย ๆ โก๋แก่ ปะปนไปกับของเล่นพลาสติกชิ้นเล็ก ๆ หยอดเหรียญก่อนหมุน

ตอนหมุนต้องเอามือรองถั่ว ที่ไหลพรั่งพรูลงมาพร้อมกับลุ้นว่าของเล่นที่อยากได้จะไหลลงมาด้วยไหม สุขอนามัยไม่ต้องพูดถึง เชื้อราในถั่วไม่เคยรู้จัก  รสชาติของถั่วเป็นอย่างไรฉันจำแทบไม่ได้ แต่มันเป็นความสุขเล็ก ๆ ของเด็กสมัยก่อนที่ไม่ต้องใช้เงินมากมายในการค้นหา…

…ฉันพยายามหารูปโหลถั่ว แต่ไม่สามารถหาได้ เจอเพียงโหลไข่ ซึ่งเป็นรุ่นน้องของโหลถั่วอีกที…ขอขอบคุณเจ้าของรูปมา ณ ที่นี้ด้วย