พี่ๆคิดยังไงกันครับ

ตั้งแต่ผมเกิดช่วงเวลาประมาณ5ขวบพ่อแม่แยกทางกันเพราะคุณแม่นั้นขี้เมาเอามากๆ กลับบ้านมาแต่ละครั้งก็เกือบเข้าและพ่อและครอบครัวของผมเอาผมมาเลี้ยงดูจนถึงปัจจุบันนี้ แต่พ่อผมเขาเป็นคนหาเงินส่งผมเรียน ส่วนคนที่ไปส่งผมคือคุณลุงของผมเขาจะไปทั้งเช้าและเย็น และเขาประกอบอาชีพเล่นดนตรีและผมก็ไปกับเขาตั้งแต่ตัวเล็กๆ ยันตอนนี้ ผมชอบในเสียงดนตรีและเครื่องดนตรีเลยมีความคิดว่า ''สักครั้งเราจะต้องเป็นนักดนตรีให้ได้'' แต่การไปกับลุงแต่ละครั้งผมถูกปลูกฝังจากครอบครัว ผมเล่นดนตรีแต่ละครั้ง จะต้องเจอทั้งคนสูบบุหรี่ กินเหล้า เอาเงินยัดตรงนั้น ผมเจอมาทุกครั้ง แต่ผมก็ไม่คิดที่จะทำ จนตอนนี้ผมอายุ 13 ปี ผมภูมิใจในตัวเองมากๆที่ทุกวันนี้มีอาชีพ มีเงินเก็บมากมาย และผมก็ยังทำเครื่องเสียงให้เช่า ที่สามารถเลี้ยงดูตัวเองได้ในอนาคต แต่จุดแตกหัก แม่ผมรับผมไปเที่ยว กทม. ระหว่างทางเขาก็บ่นไปต่างๆนาๆ พอทีนี้เขาเป็นคนที่ไม่ส่งผมเรียน ไม่ซัพพอร์ตผม แถมยังพูดจาดูถูกผม บูลลี่ทั้งผมอาชีพของผม และคนในครอบครัว ซึ่งผมอึดอัดใจมาก ผมพยายามไม่เก็บมาคิด แต่ผมทำไม่ได้ ผมแค่อยากเป็นตัวของตัวเอง อยากทำในสิ่งที่ตัวเองชอบในสิ่งที่ตัวเองรัก แต่เขาไม่คิดที่จะให้กำลังใจและยังด่าผมด้วยถ่อยคำที่หยาบคายมากๆ อย่างผมควรเรียกว่าแม่ไหมครับ?
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่