เราอยากพ้นจากทุกข์นี้จริงๆ จะทำอย่างไรดี

พ่อไม่เคยเลี้ยงเราเลย ไม่เคยส่งเสียเลี้ยงดูทิ้งเราไว้กับย่าเพราะพ่อแยกทางกับแม่ตั้งแต่เราจำความได้ พ่อไปมีครอบครัวใหม่ สุดท้ายพ่อต้องเลิกกับทางนั้นเพราะเค้ารับพ่อเราไม่ได้พ่อเราเมากินเหล้าขาว ไม่ทำงานทำการเมาเช้ายันมืดเมาตรงไหนนอนตรงนั้น เมาแล้วหยาบคาย สุดท้ายพ่อกลับมาอยู่กับย่า เวลาเมาด่าทอย่า และก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นอาชีพจริงๆจังๆยังคงเมากินเหล้าทุกวัน
เราเห็นภาพนี้มาตั้งแต่เราจำความได้เลยพอเราจบม.3คนๆเดียวที่เรารักที่สุดจากเราไปคือย่าของเรา
เราเหมือนคนไร้ที่พึ่งโชคดีเราได้พี่ชายช่วยส่งเรียนจนจบปวส.เราใช้ชีวิตคนเดียวลำพังจนเราเรียนจบได้รู้ข่าวว่าพ่อยังคงเมา แต่พ่อไม่สบายต้องผ่าตัดขาเนื่องจากเมาแล้วล้ม เราก็พาพ่อไปรักษาจนหาย พ่อต้องนอนใส่แพมเพิสต้องค่อยเปลี่ยนเวลาเค้าขับถ่าย ฉันไม่เคยรังเกียจ พอหายพ่อก็เมาอีกเหมือนเดิม วัฎจักรเดิมๆกลับมา
คราวนี้พ่อติดวัณโรคไอออกมาเป็นเลือดเยอะมากๆ เราก็พาพ่อไปรักษา รับยามากินใช้เวลาเข้าออกรพ.ทุกเดือนจนครบ6เดือนต้องตรวจเสมหะฉันเป็นบุคคลใกล้ชิดก็ต้องตรวจทุกเดือนการเดินทางลำบากไม่มีรถส่วนตัวบวกกับขาพ่อเจ็บต้องนั่งแท็กซี่เอา ฉันเป็นหนี้สินเยอะมากแต่เพื่อรักษาพ่อ เราก็เต็มที่ ใครจะรังเกียจเราไม่เป็นไร พยายามเซฟตัวเองรักษาความสะอาด เพราะมีแค่เราที่จะช่วยพ่อได้
พอหายพ่อก็เมาเหมือนเดิม พ่อไม่เคยคิดทำงาน หรือถามมีรับจ้างก็จะกินเหล้าจนเกลี้ยงไม่เคยช่วยเราเลยแม้เราจะบอกว่าเราเหนื่อยเพียงใดพ่อก็เมาเหมือนเดิม

เราอยากรู้ว่าทำไมพ่อไม่รักเราบ้างเลย เราทำทุกๆอย่างเพื่อพ่อแต่พ่อคิดเพียงว่าเป็นลูกต้องหาเงินมาให้ใช้กูจะทำอะไรมันเรื่องของกู เมาทุกๆวัน เราเคยอยากฆ่าตัวตายเพื่อหนีไปแต่ก็ทำไม่ลงเพราะคิดว่าคงไม่มีใครสนใจพ่อแน่ๆ ฉันทนทุกข์มาเป็นสิบๆปีแล้ว ถ้าเราเลือกไม่สนใจเราจะผิดมากไหม เราว่าเราจะเป็นซึมเศร้าบางที เราจะบาปไหมถ้าเราไม่สนใจ มีลูกคนไหนที่พ่อเป็นแบบนี้บ้างไหม

พ่อที่แค่ทำให้เราเกิดมา แต่สร้างความทุกข์ให้เรามากมายไม่เคยอุ้มชูเลี้ยงดู เราท้อเหลือเกินแล้ว