ห้องนาฏศิลป์ที่ครั้งหนึ่งเคยคึกคักกลับเงียบเชียบราวกับสุสาน ในกระจกเงาบานเก่าที่ตั้งอยู่มุมห้อง สะท้อนให้เห็นร่างของหญิงสาวในชุดนางรำงดงามราวกับภาพวาด แต่ในดวงตากลับฉายแววเศร้าสร้อย เธอคือรวิภา อดีตดาวเด่นของชมรมนาฏศิลป์ที่ต้องจบชีวิตลงอย่างกะทันหันด้วยโรคหัวใจวายท่ามกลางความอิจฉาริษยาของเพื่อนร่วมชมรม
รวิภาเป็นหญิงสาวที่มีความสามารถทางด้านนาฏศิลป์เป็นอย่างมาก รูปร่างหน้าตาที่งดงามก็ยิ่งทำให้เธอโดดเด่นเป็นสง่า แต่ความงามกลับกลายเป็นดาบสองคม เมื่อเพื่อนร่วมชมรมเริ่มอิจฉาและกลั่นแกล้งเธออยู่บ่อยครั้ง จนกระทั่งวันหนึ่ง รวิภาเกิดอาการหัวใจวายขณะกำลังซ้อมรำ และสิ้นใจไปในชุดนางรำที่เธอรักยิ่ง
คืนวันโกนดวงจันทร์สีแดงเลือดสาดแสงลงมาบนห้องนาฏศิลป์ รวิภาในร่างผีปรากฏตัวขึ้นในกระจก เธอออกมาเพื่อตามหาความยุติธรรมให้กับตัวเอง และเพื่อเตือนสติผู้คนให้รู้จักการให้อภัยและความเมตตา
“ทำไม...ทำไมพวกเธอถึงทำกับฉันได้ลงคอ” เสียงร้องไห้คร่ำครวญของรวิภาดังก้องไปทั่วห้อง
นักเรียนกลุ่มหนึ่งที่เคยล้อเลียนรวิภาขณะที่เธอยังมีชีวิตอยู่ ต่างพากันผวาเมื่อได้ยินเสียงนั้น พวกเขารู้สึกผิดและเสียใจกับสิ่งที่ได้กระทำลงไป
“เราขอโทษนะรวิภา เราไม่น่าไปล้อเลียนเธอเลย” หนึ่งในนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
รวิภาเฝ้ามองพวกเขาด้วยสายตาเศร้าสร้อย ก่อนจะค่อยๆหายไปจากกระจก
ตั้งแต่นั้นมา ห้องนาฏศิลป์ก็กลับมาคึกคักอีกครั้ง แต่บรรยากาศกลับแตกต่างออกไป นักเรียนทุกคนต่างให้ความเคารพและระลึกถึงรวิภาเสมอมา และไม่มีใครกล้าที่จะล้อเลียนหรือกลั่นแกล้งเพื่อนอีกเลย