ณ ภูผาแห่งนั้น..ภูเขาหินแกรนิตสีเทาอ่อนรูปโดมตัดขวางโดยธรรมชาติจนมีชื่อเรียกว่า Half Dome นี้ หน้าผาที่ตั้งตรงหันหน้าสู่ทิศตะวันตก และยามที่ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงใกล้อัศดง ส่องประกายแสงสีส้มอ่อนๆ กระทบหน้าผาแห่งนี้ปรากฏเป็นสีสันราวกับอาบด้วยทองคำ

          “สวยจังเลยนะคะ” หญิงสาวกระซิบบอกคนข้างๆ ภาพความงามแทบลืมหายใจนี้ประทับตราตรึงอยู่ในหัวใจ จนหล่อนต้องขอเวลานี้ดื่มด่ำกับมันนานๆ  และคนที่อยู่เคียงข้างก็รู้สึกไม่ต่างกัน

           “ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าครั้งแรกที่เราเคยมาเมื่อยี่สิบปีก่อน มาวันนี้ Half Dome ก็ยังงดงามเป็นสีทองทุกครั้งที่พระอาทิตย์ตกดินแบบนี้”

          “ตราบใดที่หินผายังคงตั้งตระหง่านทางทิศตะวันตก ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงปรากฏการณ์นี้ได้ เพราะอย่างนี้น่ะซิ เขาจึงมักเปรียบเทียบหัวใจรักว่ามั่นคงดั่งภูผา เพราะมันจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง”

          “หรือคะ” เอียงคอถามยิ้มๆ ราวกับจะล้อเลียนว่าความรักของเขาที่มีต่อเธอเป็นเช่นนั้นด้วยหรือเปล่า

          “วันนั้น ผมบอกตัวเองว่าผมรักผู้หญิงคนนี้..” เขาจ้องลึกลงไปในดวงตาของคนข้างๆ “....แม้ว่าจะต้องจากกันไกลสุดโลก ผมก็จะตามหาคุณจนเจอ”

          ณนิสายิ้มและระลึกถึงวันคืนเหล่านั้นด้วยหัวใจเปี่ยมสุข รู้สึกราวกับเหตุการณ์ในอดีตเมื่อยี่สิบปีที่แล้วเพิ่งจะเกิดขึ้นไม่นานมานี้