หนูจะบอกว่าสิ่งที่หนูท้อแล้วเหนื่อยที่สุดคือการอยู่ในบ้านค่ะ หนูเหนื่อยมาก แต่หนูก็บอกไม่ถูกว่าเหนื่อยอะไร บางครั้งก็ดิ่งไปเลย วันไหนมีเรื่องอะไรที่รับไม่ได้หนูจะก็ปัญหาโดยการนอนแล้วหวังว่าจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกถ้าเจอเรื่องแบบนี้ อยากเลือกชีวิตด้วยตัวเอง บางครั้งคนในบ้านนี้ก้แปลกเนาะเวลาด่าว่าแซะอะไรไม่นึกถึงจิตใจเด็กคนนึงเลย ว่าเขาจะคิดอะไร สักแต่ด่าแต่ว่า โดยที่ไม่ยอมรับฟังอะไรเลย ไม่สนใจเลยว่าคนที่โดนด่าจะรู้สึกยังไงจะเป็นยังไง หนูได้แค่ปั้นหน้าทำเป็นไม่ได้ยินไม่ได้ฟังไม่สนใจ แต่พอจริงๆก็ร้องไม่หยุดเลย อยากร้องดังๆอยากร้องแบบจนสุดใจเลย แต่ได้แค่ร้องเงียบๆร้องเบาๆ มันเหมือนไม่ช่วยไรเลย บางครั้งหนูก็รู้สึกอิจฉาคนอื่น ที่คนอื่นเขาดีกว่าที่ไมาโดนแบบเรา แต่ก็พยามคิดอีกแง่นึงว่ามันอาจจะมีหลายคนที่โดนหนักแบบเราก็ได้ ตอนนี้ดหมือนไม่ไหวเลยค่ะบอกตามตรง พอคิดไรหน่อยก็ร้อง พอจะพูดให้คนอื่นฟังก็พูดไม่ได้ เหมือนเก็บกดมานานอยากปล่อยก็ไม่ได้ปล่อย อยากหาที่เงียบๆสงบๆไม่มีคนแล้วร้องไห้จนหลับก็ไม่มี หนูเหมือนเป็นเด็กที่มีปัญหาใช้ไหมคะ หนูอยากให้คนในครอบครัวหนูรับฟังบาง บางครั้งก็รับฟัง ฟังเสร็จก็จะถามคำถามที่เราตอบไม่ได้และจนมุม จนเราเหมือนเราเป็นฝ่ายเรียกร้องความสนใจหรือเป็นเพราะหนูยังเด็ก? แต่หนูก็18แล้วมีควาคิดแล้ว พอมีความคิดเห็นอะไรก็ไม่กล้าแสดงออกเลยค่ะ หนูไม่ชอบอยู่บ้านเลย เหมือนว่าที่บ้านนี้ไม่ต้อนรับหนูเลยสักนิด หนูพยามคิดแง่ดีสุดๆเลยในแต่ละวัน พยามไม่คิดเรื่องที่ทำให้ดิ่งเลยค่ะ แต่เวลาอยู่คนเดียวน้ำตาก็ไหลเองบ้าง มองตัวเองก็ร้องบ้าง ในชีวิตหนูไม่มีใครถามหนูเลยว่าหนูรู้สึกยังไง อยากทำอะไร ไม่ชอบอะไร เหนื่อยไหม ไหวไหม ไม่เคยมีใครถามเลยค่ะ เป็นอะไรก็แค่เงียบ หนูไม่รู้ว่าคนในครอบครัวหนูคิดยังไง แต่ที่แน่ๆคือเขาคิดว่าหนูเป็นแค่เด็กเพราะเขาชอบพูดตลอดว่า เป็นเด็กเป็นเล็กถึงเหนื่อย นั้นสิทำไมหนูถึงเหนื่อย หนูไม่เคยเหนื่อยกับงานหรือการบ้านเลยค่ะ มีแต่เหนื่อยใจเหนื่อยมากที่ต้องนอนร้องไห้ทุกคืน เหนื่อยที่ต้องฟังคำแซะคำว่าคำด่าทุกเช้าทุกเย็นแล้วบอกว่าหวังดี หนูเหนื่อยมากค่ะหนูไม่รู้ว่าควรจัดหารกับความรู้สึกยังไงดี พยามให้เขาเห็นแล้วว่าเราทำได้ พยามตลอด แต่ก็จบด้วยการโดนพูดประชด โดนพูดตัดท่อตัดกำลังใจ ตอนนี้หนูไม่อยากทำอะไรเลยค่ะ ไม่อยากรู้สึกอะไรเลยหนูจะบอกว่าหนูเหนื่อยสุดๆค่ะ ความคิดแง่ดีที่หนูพยามคิดมาเหมือนไม่ช่วยอะไรเลยค่ะ