ก็โดดเดี่ยวนะ แต่อยู่ไปก็เสียสุขภาพจิต  คุยกะนักจิต กะหมอ ใครๆก้อให้ย้ายออก  ต้องวางแผนย้ายออกละ  ไม่งั้นสุขภาพจิตแย่  ชีวิตแย่ ความปลอดภัยไม่มี  ออกไปหาสังคมที่มันดีกว่านี้เถอะ

ส่วนครอบครัว ก็ปล่อยละกันนะ

ปล่อยแล้ว....

เสียใจสุดๆ โกรธ เกลียด แค้น แต่คิดไปก็เท่านั้นแหละ เสียเวลา และทุกข์ใจเปล่าๆ 

ชีวิตเขาจะเป็นยังไงก็ช่าง สนใจชีวิตตัวเองเถอะ

ทุกวันนี้กินใช้เงินตัวเองอยู่แล้ว ตอนนี้ติดแค่ที่อยู่ เดี๋ยวหาได้ก็จะไปแน่นอน ไม่กลัวอะไรแล้ว

อยู่ได้ ใช้ชีวิตได้ ขอแค่ความปลอดภัย ก็พอแล้ว ณ จุดๆนี้

โดดเดี่ยวขั้นสุด และก็โดดเดี่ยวมาตลอด หวังว่าจะมีบุญได้เจอกัลยาณมิตรบ้างนะ

ครอบครัวที่ทำร้ายร่างกายกัน  มันไม่ใช่เรื่องปกติ  ไม่ใช่สิ่งที่ดีงาม ไม่มีใครสมควรถูกทำร้ายร่างกาย หรือจิตใจทั้งนั้น คือมันผิดศีลธรรม ด้วยนะ

และนี้ไม่ได้สู้กลับ เพราะมันไม่คุ้ม โทรแจ้งตำรวจ ตำรวจก็ดันไม่เชื่ออีก  เพราะแม่กะน้องรวมหัวกันไปบอกตำรวจว่าเราป่วย อ่ะป่วยจริงนะเป็นไบโพล่าร์ แต่แล้วไง (?)  ตำรวจกลับไม่คิดจะตักเตือนน้องเรา มองเราเป็นตัวประหลาด

ตำรวจควรไปอ่านหนังสือ บ้างนะ ไม่ใช่พุงพลุ้ยไปวันๆ

สรุปชีวิตคือ ต้องรอโดนตีก่อน ถึงแจ้งตำรวจได้ แต่โดนขู่ ทำร้าย ประสงค์จะทำร้าย แจ้งตำรวจไม่ได้หรอ  มีกฎหมายแบบนี้ด้วยหรอ (?)

ที่เป็นไบโพล่าร์ก็เพราะครอบครัวเป็นแบบนี้

ยิ่งนึกก็ยิ่งโกรธ ทำอะไรได้บ้าง ถามจริง  ทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากแยกออกไปอยู่เอง