เราชอบคิดมากคิดไปเรื่อยตอนกลางคืนมากๆเลยค่ะ ชอบคิดเรื่องเดิมๆซำ้ๆ แล้วก็ชอบระบายกับตัวเองกับเรื่องที่เคยเกิดขึ้นนานมาแล้วหรือช่วงเวลาที่ทำให้เราเสียใจมากๆแต่ตอบโต้อะไรไม่ได้ แล้วเราก็เก็บมาคิดละก็นอนร้องไห้คนเดียว ในหัวเราตอนร้องไห้ส่วนมากจะเป็นการอัดอั้นอะค่ะ มันเหมือนกับว่าเราอยากจะระบายกับคนคนนึงที่ดูแล้วน่าจะเข้าใจเราแน่ๆ แต่เราไม่เคยระบายกับคนคนนั้นนะคะได้แต่คิดในหัวว่าคนคนนั้นกำลังฟังเราอยู่อารมณ์เหมือนแต่งนิยายอะค่ะคิดเองตอบเอง ละก็ร้องไห้อยู่อย่างงั้นบ่อยมากแต่พอร้องไห้เสร็จเหมือนจะดีขึ้นละก็หายปกติ เราเป็นแบบนี้นานมากๆเลยค่ะอยู่ๆอยากคิดก็คิด (เหมือนนอนๆอยู่มันก็แวบเข้ามา เราไม่รู้ว่าอาจเป็นเพราะตอนกลางคืนมันเงียบเลยทำให้เราดิ่งรึป่าว) ละก็นอนร้องไห้หวังว่าสักวันเราจะกล้าพูดในสิ่งที่เราคิดในหัวทุกวันๆออกมาจริงๆ เป็นแค่สถานที่เดิมด้วยนะคะ ถ้าเรานอนที่อื่นอย่างบ้านญาติน้อยมากๆที่ตอนกลางคืนเราจะเป็นแบบนี้ เหมือนคนมีปมเลยนะคะ เราเคยคิดจะไปปรึกษาจิตแพทย์แต่ก็ยังไม่ได้ไป เราไม่อยากเป็นแบนี้แล้วค่ะ มันทำให้เราไม่อยากกลับมาที่นี่อีกแต่ก็ต้องกลับมาเพราะมีคนสำคัญอยู่ เราอยากรู้ว่าทุกคนเคยเป็นหรือคล้ายๆแบบนี้กันมั้ย และพอมีวิธีแก้อย่างอื่นนอกจากปรึกษาจิตแพทย์มั้ย ถ้าเราพิมพ์วกวนขออภัยจริงๆค่ะเราอธิบายไม่ถูก