สวัสดีค่ะเราอายุ20เรียนมหาวิทยาลัยในชลบุรี เราอยากทราบว่าเรื่องที่เราจะเล่าต่อไปนี้เราควรจัดการกับมันยังไงคือเรากับเเม่ถ้าไม่ทะเลาะกันก็พูดกันดีๆได้ค่ะแต่เวลาเราทำไรไม่ถูกใจเค้า เค้าจะด่าจนเราอยากร้องไห้ค่ะจนเราเครียดบางทีก็มีทำร้ายตัวเอง เรากับแม่ทะเลาะกันบ่อยค่ะเวลาที่แม่ดุด่าว่าเราเเรงๆเราจะก้มหน้ารับฟังเค้าด่าเฉยๆค่ะไม่ได้ตอบโต้อะไรเลย เช่นเรื่อง ว่าเราขี้เกียจไม่ค่อยทำอะไรนอนแดกอย่างเดียวส่วนใหญ่ก็ว่าเราว่าขี้เกียจค่ะเเต่พี่ๆเชื่อไหมว่าหนูทำไรด้วยตัวเองทุกอย่างเลย ตั้งเเต่มอต้นถึงมอปลายเราพยายามฝึกถักเปียไปโรงเรียนเองทุกวันเพื่อไม่ให้แม่ตื่นเช้ามาทำให้ค่ะ ผ้าเราซักเองมาตลอด เสื้อรีดเองจานบางทีก็ล้างให้ถ้าเราว่าง บางทีเรากลับมาจากมหาลับก็อยากจะพักผ่อนค่ะเพราะเหนื่อยมากๆ เรามีเเฟนค่ะเเรกๆที่คบกันก็ดี หลังๆมาเริ่มทะเลาะกันเราโดนทำร้ายร่างกาย โดนตีที่หัว โดนจับเหวี่ยงลงพื้น โดนตบที่ตาจนเขียว โดนบีบคอค่ะ เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้ง ทุกวันนี้เรายังเสียใจอยู่เลย เรายังติดอยู่ในสถานการณ์นี้ซ้ำๆ คิดทีไรก็กลัวจนอยากร้องไห้ เราไม่ค่อยมีใครฟังเหตุผลเราเท่าไหร่ ทั้งครอบครัวเเละเเฟน ทุกคนทำเหมือนเราไม่รู้สึกอะไร ทั้งๆที่เราเครียดมากๆทั้งเรื่องเรียน ทั้งต้องเเบกรับความรู้สึกในเเต่ละวัน คำพูดอีก อีกสิ่งที่เราเสียใจที่สุดคือเเม่เห็นเด็กคนอื่นดีกว่าลูกตัวเองค่ะ กับหลานเอาใจหลานพูดเพราะแทบทุกคนตามใจหลาน แต่ทำไมเราถึงโดนเเบบนี้ เราไม่รู้ต้องระบายให้ใครฟัง เพราะไม่มีใครรับฟังเราเลย ทุกครั้งที่เราโดนแม่ด่าทำได้แค่นั่งเฉยๆคิดมากในใจร้องไห้ในห้อง ทำร้ายตัวเอง นานๆไปก็ลืมค่ะ แต่มันมีเรื่องแบบบนี้แทบทุกวันค่ะ เราอยากรู้ว่าเราไม่ดีตรงไหน อยากรู้ว่าต้องจัดการความรู้สึกยังไง คิดมากปวดหัวแทบทุกวัน บางทีเครียดก็กินข้าวไม่ลง เเต่เรารู้ตัวเองว่าเพื่อนๆไม่มีใครเข้าข้างเราหรอก เพราะเรามันโง่