เราไม่แน่ใจว่าเราเข้าข่ายเป็นซึมเศร้ามั้ย จุดเริ่มต้นเริ่มมาช่วง ม.5 ค่ะ ที่อยู่ดีๆเพื่อนก็ไม่คุยด้วย เดินหนี ไปเรียนไม่รอ ด้วยความที่เราไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้เพราะ ม.ต้น เราเจอสังคมดีมากเพื่อนดีมาก จนกลายเป็นเราคาดหวังกับเพื่อนมากเกิน รักเพื่อนให้เต็ม 100 หลังจากเหตุการณ์นั้นทำให้เรากลายเป็นคนคิดมากขี้ระแวงว่าจะทำให้ใครไม่พอใจมั้ย หนักจนไม่มีสมาธิใจลอยตลอดเวลา ชอบใจสั่นมือไม้สั่น ยิ่งทำให้ภาพจำกับสิ่งที่เจอในครอบครัวตั้งแต่เด็กมันวนเข้ามาทีเดียว พอจะขึ้นปี 1 ทำให้เราปรับตัวเอง ดีขึ้นช่วงนึง พอโควิดได้กลับมาอยู่บ้าน ทำให้เราชอบคิดมาก ขี้หงุดหงิด ไม่อยากออกไปเจอสังคม เบื่อหน่าย ชอบร้องไห้ อยากระบายกับใครสักคนแต่มันก็ไม่หายอยู่ดี ยิ่งช่วงนี้คิดแต่จะตาย ทำอะไรนิดหน่อยก็คิดว่าถ้าตายไปจะดีกว่า เราไม่กล้าปรึกษาใครเลยค่ะ แล้วก็กลัวว่าจะรับตัวเองไม่ได้ด้วย