รู้สึกว่าตัวเองอยากหนี ยอมรับความล้มเหลวของตัวเองไม่ได้สักอย่าง มันเศร้ามันอึดอัดมันกระวนกระวาย แต่ถ้าอยู่กับเพื่อนก็ร่าเริงหัวเราะไก้ปกติ แต่ว่าในใจและความคืดมันก็เหมือนเดิม คือมีแต่คำถามในหัวว่าทำไมๆ ทำได้ไม่ดีสักอย่าง เป็นคนรักที่ดีก็ไม่ได้ เป็นลูกที่ภูมิใจของพ่อแม่ก็ได้ ก็เลยไม่รู้ว่าจะต้องไปหาจิตแพทย์มั้ย แต่คิดหาทางตายทุกคืนคิดไว้หลายวิธีแต่ก็คิดว่าตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา ไม่รู้จะทำยังไงอะครับตอนนี้ เพื่อนก็ไม่อยากปรึกษาเพราะเหมือนจะไม่มีใครที่รับรู้ความรู้สึกจริงๆได้เลยสักคน พูดกับใครไม่ได้สักคน เหมือนตัวคนเดียวที่ต้องร่าเริงไว้ไม่ให้คนอื่นเป็นหวง ไม่รู้ว่าเป็นซึมเศร้าหรือยังหรือแค่คิดมากไปว่าจะเป็น แต่ใจก็ไม่ได้อยากเป็น ยังใช้ชีวิตได้ปกติ ไม่ได้ทำอะไรช้าเหมือนอาการของคนเป็น แต่แค่มีความคิดอยากหนีอยากตายไม่มีความสุขกับชีวิตตอนนี้ นอนหลับปกติกินได้ปกติ แต่ในใจมันไม่ปกติเลยที่รู้แค่ รู้แค่ว่ามันเหนื่อยมากๆครับ เหนื่อยใจกับทุกอย่าง เหนื่อยใจกับความล้มเหลวของชีวิตที่ไม่มีอะไรดีสักอย่าง หวังว่าในนี้จะเป็นเซฟโซนให้นะครับ