นี่แหละค่ะ ก็ตามที่เห็น ทีนี้ กำลังใจอยากเรียนมันไม่มีแล้ว แต่ยังไงก็ต้องจบ หนูพยายามมาก เพราะตอนแรกแม่บอกยังไงก็จะให้เรียน มหาวิทยาลัย เอาแบบมหาวิทยาลัยดังๆ เป็นครูเป็นหมอ แม่พูดแบบนี้กับหนูมาตั้งแค่เริ่มเรียนม.4 มา 
ตอนม.ต้นก่อนจบ หนูขอแม่จะเป็นจะตายอยากเรียนสายอาชีพเข้าเทคนิค เพราะหนูอยากไปทำงาน แม่ไม่ให้เรียน พอเรียนสายสามัญมาจริงๆ มีส่งบ้างไม่ส่งบ้าง หนูรู้สึกหมดหวังมาก แม่เค้ามาให้ความหวังอะไรต่างๆนาๆ ว่าให้เรียนต่อมหาลัย หนูพยายามมาก พยายามทุกอย่าง เก็บพ็อต ตั้งใจเรียน เกรด3.50++ หนูไปทำงานได้ แต่ทำไมไม่ให้หนูเรียนสายอาชีพตั้งแต่เเรก เพราะมันมีชวงไปทำงาน ไปหาประสบการณ์  ทักหาแม่หลังกินข้าวเสร็จ พอเห็นแม่พิมพ์แบบนี้ หนูจะร้องไห้ แต่หนูอยู่กับเพื่อน และยังมีถ่ายรูปใบปพ.ใส่ตอนจบอีก หนูเลยพยายามบรีฟตัวเองไม่ให้ร้องไห้ หนูไปบอกพ่อ พ่อบอกแค่ว่า ตามอารมณ์แม่ หนูยิ่งหมดหวัง  รู้สึกสิ้นหวังมากค่ะ แต่ยังไม่หมดหวัง สู้ต่อปายยยย แต่กลับบ้านไปจะร้องไห้ให้สมใจเลยค่ะ ไม่ไหวแล้วววว ทำไมชีวิตต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย แม่ไม่เคยเเคร์ความรู้สึกหนูเลย อยากจะพูดอะไรก็พูด ทั้งๆที่เราก็ห่างเหินกันพอแล้ว รอบนี้เป็นรอบที่เสียใจที่สุด ตั้งแต่ตั้งกระทู้มา เดือนนี้เดือนเกิดหนูด้วย ไม่มีของขวัญและคำอวยพรจากแม่ ปีที่แล้วๆก็แบบนั แต่ไม่เป็นไร มันก็แค่วันหนึ่งเอง สัๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จริงๆบอกสู้แต่ในใจแตกสลายไม่ไหวแล้ว ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ ทำยังไงต่อกับอนาคตดี ประสบการณ์ทำงานก็ไม่มี จะเริ่มต้นยังไง  เวลาร้องไห้ดิ่งมาก ดิ่งจนรู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้า อยู่คนเดียวร้องไห้ตลอด แต่ไม่ทำร้ายตัวเอง เพราะรักตัวเองมาก