เครียดจังเลยค่ะ หนูอายุ 18 ตังติดตัวสักบาทแทบไม่มีเลย เรียนไม่จบด้วยเพราะปัญหาการเงิน ไม่เคยรู้สึกท้อแท้กับชีวิต ขนาดนี้เลยค่ะ ทำงานหากินเองตั้งแต่ 15 ชีวิตวนลูปมากค่ะ หนูดิ่งมากๆ เคยไปทำงานกรุงเทพแบบอาศัยนอนกินที่ทำงานเลย หนูทำงานรับจ้างขายของนะคะ ปกติเข้างาน 8 โมงเลิก 3 ทุ่มกว่า หนูก็แทบเป็นลมแล้ว มีวันนึงหนูต้องตื่น ตี5 ไปผลัดเวรขายของกับพี่คนนึงเพราะพี่แกป่วย จนถึง 3 เกือบ 4 ทุ่ม วันนั้นเหนื่อยสุดๆ หนูอยากนั่งร้องไห้มากๆ หนูทำได้แค่เดือนเดียวก็โดนไล่ออก หนูขายของไม่ค่อยได้ยอดที่เจ้าของร้านต้องการ เค้าเลยให้หนูออก แถมได้เงินแค่ 4000 เป็นค่าจ้างจากทั้งเดือนหนูท้อมากเลยค่ะ แต่มันผ่านมาแล้วหนูถือว่าเป็นประสบการณ์ไป ตอนนั้นท้อมากเลยค่ะอยู่คนเดียวกลางกรุงเทพ คนรู้จักก็ไม่มีตอนนั้นหนูพึ่ง 16-17 ด้วย
เลยย้ายกลับมาอยู่กับป้า ที่ห้องเช่า งานก็หายากมากเลยค่ะ อาทิตย์นึงตังกินยยังแทบไม่พอ เน็ตก็ไม่ได้เติมมาเป็นเดือน
ขอเน็ตจากคนข้างห้องเอา🥹 งานมีแค่บางวันหนูไม่มีงานประจำแถวนี้เป็นชนบทด้วย มีแต่คนบอกให้ขยันเดี๋ยวก็รวย ชีวิตจริงหางานโคตรหายากเลยค่ะ ใครมีงานในยุคนี้คือดีสุดๆแล้ว พ่อกับแม่ก็แยกทางกัน หนูท้อมากๆอยากมีใครสักคนเป็นกำลังใจในชีวิตสุดๆ หนูดิ่งจังเลยค่ะ หนูเครียดไปหมด สมองหนูตันมากๆ หนูอิจฉาเด็กวัยหนูที่ยังได้เรียนแถมพ่อแม่ยังให้ตังใช้ฟรีๆทุกอาทิตย์แบบไม่ต้องทำงาน หนูนั่งร้องไห้ทุกคืนเลยค่ะ หนูจัดการความรู้สึกตัวเองไม่ได้เลย ไม่มีกำลังใจในการใช้ชีวิตเลยค่ะ หนูไม่รู้มันคือโรคซึมเศร้ามั้ย แต่หนูเครียดจนบางครั้งก็อยากตายจริงๆค่ะ หนูแค่มาระบายนะคะวอนพี่ๆอย่าดราม่าหรือซ้ำเติมกันเลยหนูเครียดมากจริงๆค่ะ❤️