หลังจากที่ได้ยินเสียงประหลาดและเห็นเงาเคลื่อนไหว 

พระอุดมรู้สึกว่าการเพิกเฉยอาจไม่ใช่ทางเลือกที่ดีที่สุด
 ท่านตัดสินใจลุกขึ้นจากที่ปักกลดและเริ่มออกไปสำรวจบริเวณรอบๆ ที่พักในป่าช้า

 โดยใช้ไฟฉายเพื่อหาที่มาของเสียงและเงาประหลาด เพื่อคลายข้อสงสัย

 พระอุดมเดินไปตามเส้นทางในป่าช้าด้วยความระมัดระวัง

 จันทร์เสี้ยวส่องแสงลงมากระทบกับรูปปั้นที่แตกหัก ที่ชาวบ้านนำมาทิ้งและต้นไม้ใหญ่

 สร้างเงาที่แปลกประหลาดและน่าสะพรึงกลัว 

แต่พระท่านกลับรู้สึกสงบเยือกเย็นราวกับน้ำนิ่งในสระบัว 

ท่านสาธยายธรรมะคำสอนพระพุทธเจ้าเบาๆ เพื่อเป็นการเตือนสติและสร้างกำลังใจ

พระพุทธเจ้าเป็นพระอรหันต์ไกลจากกิเลส
ผู้มีเมตตาไม่มีประมาณ
ท่านสาธยายธรรมะคำสอนพระพุทธเจ้าเบาๆ

ขณะที่พระอุดมเดินไปตามทาง 

ท่านก็ได้ยินเสียงลมพัดผ่านใบไม้และเสียงนกแสกส่งเสียงร้องออกมา

 เสียงเหล่านี้ดูเหมือนจะดังก้องกังวานอยู่ในใจของท่าน

 ท่านตั้งสตินึกถึงคำสอนของพระพุทธเจ้าที่ว่า 
สังขารล้วนเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปเป็นธรรมดา 

ทันใดนั้นเอง พระอุดมก็พบกับร่องรอยเล็กๆ บนพื้นดินที่ปกคลุมไปด้วยใบไม้แห้ง 

รอยเท้านั้นดูเหมือนจะเป็นของเด็กน้อย แต่กลับไม่มีเด็กคนไหนอยู่แถวนั้น

 ท่านหยุดยืนนิ่งและก้มลงมองรอยเท้านั้นด้วยความสงสัย

“รอยเท้าสัตว์หรือเปล่านะ” พระอุดมกระซิบกับตัวเองเบาๆ 

ท่านรู้สึกถึงความน่ากลัวของป่าช้านี้

การเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไม่รู้จักมักทำให้เกิดความกลัว แต่หากใช้สติและปัญญาในการพิจารณา 
ก็จะสามารถเอาชนะความกลัวนั้นได้ พระอุดมนึกเตือนสติตนเอง