พระธุดงค์รูปหนึ่งที่มีความตั้งใจจะปฏิบัติธรรมในป่าช้าเฮี้ยนที่บ้านโคกปอแดง
ตำบลหนองไทร อำเภอนางรอง จังหวัดบุรีรัมย์
ท่านได้รับคำชวนจากพระอีกรูปหนึ่งให้มาร่วมปักกลดที่นี่
แม้จะมีข่าวลือเกี่ยวกับความน่ากลัวของป่าช้า นามสมมุติของท่านคือพระอุดม
พระอุดมรู้สึกว่าการมาที่นี่จะเป็นการทดสอบความมั่นคงทางจิตใจ
และการปฏิบัติธรรมของท่านน่าจะเจริญก้าวหน้า
พระอุดมตัดสินใจไปปักกลดคนเดียวที่ป่าช้าเฮี้ยนในบ้านโคกปอแดง
แม้จะรู้ว่าการเดินทางอาจมีความลำบากและอันตราย
แต่พระอุดมยังคงยึดมั่นในความตั้งใจของตนเอง
เมื่อมาถึงป่าช้าในยามเย็น พระอุดมจัดเตรียมที่พักอาศัยแบบเรียบง่าย ปักกลด
และปูพื้นด้วยไม้ไผ่และใบตาล
ที่หาได้ตามพื้น
เมื่อความมืดเริ่มเข้ามา พระอุดมเริ่มต้นการปฏิบัติธรรมของท่าน ในสถานที่แห่งนี้
เสียงลมพัดผ่านใบไม้แห้งดังแกรกกราก กลิ่นดิน
และกลิ่นไม้คละคลุ้งไปทั่ว บรรยากาศอันเงียบสงบและมืดมิดราวกับจะกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง
แต่สำหรับพระอุดมแล้ว นี่คือโอกาสอันดีที่จะได้ฝึกสมาธิและเข้าใจธรรมชาติของความจริง
ขณะที่พระอุดมเริ่มเข้าสู่การปฏิบัติธรรมในความมืดสนิทของป่าช้า
ท่านเริ่มได้ยินเสียงกระซิบและเสียงหัวเราะเบาๆ
และเห็นเงาประหลาดเคลื่อนไหว
ท่านนึกถึงคำสอนของพระพุทธเจ้าที่ตรัสว่า "ทุกสิ่งไม่เที่ยง ทุกข์เกิดขึ้นเพราะความยึดมั่น"
ท่านจึงตั้งใจปล่อยวางความกลัวและความสงสัย ปล่อยให้ความคิดเหล่านั้นผ่านไป
"เสียงเหล่านี้กับความกลัวความสงสัยก็เหมือนกับกิเลสต่างๆที่เกิดขึ้นในใจของเราเอง"
พระอุดมคิดในใจ "เมื่อเราไม่หลงไม่ลืมไม่ยึดมั่นในขันธิ์5มัน มันก็จะค่อยๆ ผ่านไป"
พระอุดมหันมาสนใจลมหายใจเข้าออกของตนเองอย่างตั้งใจ จิตใจของท่านเริ่มสงบลงเรื่อยๆ
เสียงกระซิบและเงาประหลาดที่เคยทำให้ท่านหวาดกลัว ก็เริ่มเลือนลางลงไป
"เมื่อความมืดปกคลุมไปทั่วป่าช้า พระอุดมก็รู้สึกถึงความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย
ท่านเห็นเงาประหลาดลอยอยู่เหนือหลุมศพ ท่านกลั้นใจไม่ให้ร้องออกมา
แต่ใจของท่านกลับสั่นคลอนอย่างรุนแรง ท่านนึกถึงคำสอนของพระพุทธเจ้าที่ว่า 'ทุกสิ่งล้วนไม่เที่ยง'
เงาประหลาดที่ท่านเห็นก็เป็นเพียงแค่ภาพที่เกิดอีกไม่นานก็จะหายไป"
พระอุดมเริ่มจัดเตรียมไฟฉายเล็กๆ ไว้ใกล้ๆ ที่พักของท่าน
เพื่อให้แสงสว่างและสร้างบรรยากาศที่สบายเป็นสัปปายะในความมืดของป่าช้า
ไฟฉายช่วยทำให้บรรยากาศรอบๆ ดูสว่างขึ้นและช่วยให้พระอุดมรู้สึกปลอดภัยจากความมืดที่แทรกซึมเข้ามา
พระไม่สามารถก่อกองไฟได้ เพราะ ไม่เหมาะสม อาจไปรบกวนสัตว์อื่นได้
จึงใช้ไฟฉายแทน
พระอุดมเริ่มรู้สึกถึงความสงบและมั่นคงมากขึ้น
ท่านหันมาสนใจการปฏิบัติธรรมของท่านอย่างตั้งใจ
ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยเสียงกระซิบเสียงหัวเราะและเงาประหลาดที่ท่านยังไม่สามารถระบุได้
ประสบการณ์พระธุดงค์ในป่าช้า
ตำบลหนองไทร อำเภอนางรอง จังหวัดบุรีรัมย์
ท่านได้รับคำชวนจากพระอีกรูปหนึ่งให้มาร่วมปักกลดที่นี่
แม้จะมีข่าวลือเกี่ยวกับความน่ากลัวของป่าช้า นามสมมุติของท่านคือพระอุดม
พระอุดมรู้สึกว่าการมาที่นี่จะเป็นการทดสอบความมั่นคงทางจิตใจ
และการปฏิบัติธรรมของท่านน่าจะเจริญก้าวหน้า
พระอุดมตัดสินใจไปปักกลดคนเดียวที่ป่าช้าเฮี้ยนในบ้านโคกปอแดง
แม้จะรู้ว่าการเดินทางอาจมีความลำบากและอันตราย
แต่พระอุดมยังคงยึดมั่นในความตั้งใจของตนเอง
เมื่อมาถึงป่าช้าในยามเย็น พระอุดมจัดเตรียมที่พักอาศัยแบบเรียบง่าย ปักกลด
และปูพื้นด้วยไม้ไผ่และใบตาล
ที่หาได้ตามพื้น
เมื่อความมืดเริ่มเข้ามา พระอุดมเริ่มต้นการปฏิบัติธรรมของท่าน ในสถานที่แห่งนี้
เสียงลมพัดผ่านใบไม้แห้งดังแกรกกราก กลิ่นดิน
และกลิ่นไม้คละคลุ้งไปทั่ว บรรยากาศอันเงียบสงบและมืดมิดราวกับจะกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง
แต่สำหรับพระอุดมแล้ว นี่คือโอกาสอันดีที่จะได้ฝึกสมาธิและเข้าใจธรรมชาติของความจริง
ขณะที่พระอุดมเริ่มเข้าสู่การปฏิบัติธรรมในความมืดสนิทของป่าช้า
ท่านเริ่มได้ยินเสียงกระซิบและเสียงหัวเราะเบาๆ
และเห็นเงาประหลาดเคลื่อนไหว
ท่านนึกถึงคำสอนของพระพุทธเจ้าที่ตรัสว่า "ทุกสิ่งไม่เที่ยง ทุกข์เกิดขึ้นเพราะความยึดมั่น"
ท่านจึงตั้งใจปล่อยวางความกลัวและความสงสัย ปล่อยให้ความคิดเหล่านั้นผ่านไป
"เสียงเหล่านี้กับความกลัวความสงสัยก็เหมือนกับกิเลสต่างๆที่เกิดขึ้นในใจของเราเอง"
พระอุดมคิดในใจ "เมื่อเราไม่หลงไม่ลืมไม่ยึดมั่นในขันธิ์5มัน มันก็จะค่อยๆ ผ่านไป"
พระอุดมหันมาสนใจลมหายใจเข้าออกของตนเองอย่างตั้งใจ จิตใจของท่านเริ่มสงบลงเรื่อยๆ
เสียงกระซิบและเงาประหลาดที่เคยทำให้ท่านหวาดกลัว ก็เริ่มเลือนลางลงไป
"เมื่อความมืดปกคลุมไปทั่วป่าช้า พระอุดมก็รู้สึกถึงความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย
ท่านเห็นเงาประหลาดลอยอยู่เหนือหลุมศพ ท่านกลั้นใจไม่ให้ร้องออกมา
แต่ใจของท่านกลับสั่นคลอนอย่างรุนแรง ท่านนึกถึงคำสอนของพระพุทธเจ้าที่ว่า 'ทุกสิ่งล้วนไม่เที่ยง'
เงาประหลาดที่ท่านเห็นก็เป็นเพียงแค่ภาพที่เกิดอีกไม่นานก็จะหายไป"
พระอุดมเริ่มจัดเตรียมไฟฉายเล็กๆ ไว้ใกล้ๆ ที่พักของท่าน
เพื่อให้แสงสว่างและสร้างบรรยากาศที่สบายเป็นสัปปายะในความมืดของป่าช้า
ไฟฉายช่วยทำให้บรรยากาศรอบๆ ดูสว่างขึ้นและช่วยให้พระอุดมรู้สึกปลอดภัยจากความมืดที่แทรกซึมเข้ามา
พระไม่สามารถก่อกองไฟได้ เพราะ ไม่เหมาะสม อาจไปรบกวนสัตว์อื่นได้
จึงใช้ไฟฉายแทน
พระอุดมเริ่มรู้สึกถึงความสงบและมั่นคงมากขึ้น
ท่านหันมาสนใจการปฏิบัติธรรมของท่านอย่างตั้งใจ
ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยเสียงกระซิบเสียงหัวเราะและเงาประหลาดที่ท่านยังไม่สามารถระบุได้