ทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้มีใครเชื่อเรื่องของวิญญาณและเจ้ากรรมนายเวรกันบ้างไหมคะ ส่วนตัวเราเชื่อ50%ค่ะ แต่เป็นความคิดก่อนเจอเหตุการณ์ที่กำลังจะบรรยายให้ทุกคนฟังนะคะ
เราเป็นเด็กต่างจังหวัดค่ะบ้านเกิดเมืองนอนเป็นคน(สระบุรี)เกิดและโตที่นี้ค่ะ ย้อนกับไปเมื่อ10ปีก่อนสภาพแวดล้อมที่เราอยู่ค่อนข้างชนบทถนนเส้นเล็กไฟฟ้าก็ไม่สว่างพอ เส้นทางเปลี่ยวพอสมควรช่วงนั้นเราอยู่ประถมประมาณป.5-6 ครอบครัวเขาพาเข้าวัดทำบุญตั้งแต่จำความได้ ช่วงนั้นไม่แน่ใจว่าไปไหนขออนุญาตไม่ลงดีเทลนะคะ ตัดมาตอนรถเขาซอยหมู่บ้านค่ะคือรถที่ขับเป็นรถกะบะอาเราเป็นคนขับและมีคนอยู่ข้างในเต็มรถเลยทำให้เราและคนอื่นๆอีกสามคนต้องนั่งหลังกะบะ ตำแหน่งที่นั่งคือเราและพี่สาวนั่งติดตัวรถหันหน้าใส่ถนนส่วนปู่ของเราและปู่แถวๆบ้านนั่งหันหลังใส่ถนนระหว่างที่รถเลี่ยวเข้าซอยเป็นช่วงจังหวะที่มีรถอีกคันสวนมาเลยต้องชะลอในตอนนั้นเองทุกอย่างก็เปลี่ยนไปบรรยากาศที่เงียบนิ่งก็เข้ามาแซรกและทำให้ทุกอย่างดูช้าลงไปหมดระหว่างนั้นก็มีตาแก่คนนึงเดินผ่านมาพอเขาเดินมาถึงช่วงรถแกก็หันมาค่อยๆเดินมา(ให้นึกถาพคนสูงอายุเดินนะคะ)เดินก้าวสั้นๆแต่เร็ว เอื้อมมือจะแตะที่ไหล่ของปู่เราแต่ในขณะเดียวกันเราก็เห็นปู่ของเราเองท่องอะไรสักอย่างพี่เราและเรากรี๊ดออกมาเสียงดังมากเพราะหน้าตาของชายแก่คนนั้นน่ากลัวใบหน้าของเขาดูไม่ได้เลยค่ะผิดแปลกจากคนปกติมากและตาที่ปูดเปล่งออกมาจากเบ้ามันเป็นภาพที่ยังจำมาจนถึงตอนนี้ อีกแค่นิดเดียวที่มือของชายแก่คนนั้นจะแตะโดนไหล่ปู่เราจู่ๆรถก็ขับออกไปและรถที่สวนมาก็ปะทะเข้ากับร่างนั้น เหตุการณ์กับมาเป็นปกติจนเวลาล่วงเลยไปไม่มีใครเล่าถึงเหตุการณ์นี้อีก จนเรากลับไปถามพี่สาวเราแต่เขาก็บอกว่าจำไม่ได้เราเลยคิดว่าหรือเราฝันเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจจนกระทั่งคนแถวบ้านเขาป่วยด้วยโรงร้ายบริเวณตาทำให้แกเสียชีวิตและคนที่เสียคือคนเดียวกันกับที่ขับรถสวนกับเราในเหตุการณ์ครั้งนั้น ไม่รู้ว่าเพราะความบังเอิญหรือเพราะเหตุผลใด แต่นี่คือเหตุการณ์ที่อยากจะเล่าให้ทุกคนได้ฟังถ้ามีโอกาสหรือมีคนอยากฟังจากเสียงจริงๆก็จะเล่าให้ฟังนะคะเพราะเราก็รู้สึกว่าพิมพ์มันไม่ค่อยได้อถรสสักเท่าไหร่
สวัสดีค่ะ วันนี้เราจะมาเล่าประสบการณ์หลอนที่เกิดขึ้นกับตัวเองเมื่อ10กว่าปีที่แล้วค่ะ
เราเป็นเด็กต่างจังหวัดค่ะบ้านเกิดเมืองนอนเป็นคน(สระบุรี)เกิดและโตที่นี้ค่ะ ย้อนกับไปเมื่อ10ปีก่อนสภาพแวดล้อมที่เราอยู่ค่อนข้างชนบทถนนเส้นเล็กไฟฟ้าก็ไม่สว่างพอ เส้นทางเปลี่ยวพอสมควรช่วงนั้นเราอยู่ประถมประมาณป.5-6 ครอบครัวเขาพาเข้าวัดทำบุญตั้งแต่จำความได้ ช่วงนั้นไม่แน่ใจว่าไปไหนขออนุญาตไม่ลงดีเทลนะคะ ตัดมาตอนรถเขาซอยหมู่บ้านค่ะคือรถที่ขับเป็นรถกะบะอาเราเป็นคนขับและมีคนอยู่ข้างในเต็มรถเลยทำให้เราและคนอื่นๆอีกสามคนต้องนั่งหลังกะบะ ตำแหน่งที่นั่งคือเราและพี่สาวนั่งติดตัวรถหันหน้าใส่ถนนส่วนปู่ของเราและปู่แถวๆบ้านนั่งหันหลังใส่ถนนระหว่างที่รถเลี่ยวเข้าซอยเป็นช่วงจังหวะที่มีรถอีกคันสวนมาเลยต้องชะลอในตอนนั้นเองทุกอย่างก็เปลี่ยนไปบรรยากาศที่เงียบนิ่งก็เข้ามาแซรกและทำให้ทุกอย่างดูช้าลงไปหมดระหว่างนั้นก็มีตาแก่คนนึงเดินผ่านมาพอเขาเดินมาถึงช่วงรถแกก็หันมาค่อยๆเดินมา(ให้นึกถาพคนสูงอายุเดินนะคะ)เดินก้าวสั้นๆแต่เร็ว เอื้อมมือจะแตะที่ไหล่ของปู่เราแต่ในขณะเดียวกันเราก็เห็นปู่ของเราเองท่องอะไรสักอย่างพี่เราและเรากรี๊ดออกมาเสียงดังมากเพราะหน้าตาของชายแก่คนนั้นน่ากลัวใบหน้าของเขาดูไม่ได้เลยค่ะผิดแปลกจากคนปกติมากและตาที่ปูดเปล่งออกมาจากเบ้ามันเป็นภาพที่ยังจำมาจนถึงตอนนี้ อีกแค่นิดเดียวที่มือของชายแก่คนนั้นจะแตะโดนไหล่ปู่เราจู่ๆรถก็ขับออกไปและรถที่สวนมาก็ปะทะเข้ากับร่างนั้น เหตุการณ์กับมาเป็นปกติจนเวลาล่วงเลยไปไม่มีใครเล่าถึงเหตุการณ์นี้อีก จนเรากลับไปถามพี่สาวเราแต่เขาก็บอกว่าจำไม่ได้เราเลยคิดว่าหรือเราฝันเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจจนกระทั่งคนแถวบ้านเขาป่วยด้วยโรงร้ายบริเวณตาทำให้แกเสียชีวิตและคนที่เสียคือคนเดียวกันกับที่ขับรถสวนกับเราในเหตุการณ์ครั้งนั้น ไม่รู้ว่าเพราะความบังเอิญหรือเพราะเหตุผลใด แต่นี่คือเหตุการณ์ที่อยากจะเล่าให้ทุกคนได้ฟังถ้ามีโอกาสหรือมีคนอยากฟังจากเสียงจริงๆก็จะเล่าให้ฟังนะคะเพราะเราก็รู้สึกว่าพิมพ์มันไม่ค่อยได้อถรสสักเท่าไหร่