สวัสดีค่ะ หนูอายุ14 ปี ตอนเด็กๆครอบครัวหนูไม่ลำบาก มีกินมีใช้ จนกระทั่งครอบครัวล้มละลาย แม่ติดหนี้ แม่ต้องไปทำงานไกล พ่อกับแม่ ส่งให้หนูไปอยูกับย่า แต่เขาก็พูดทำร้ายจิตใจ เพราะครอบครัวหนูจน ไม่เหมือนกับลูกของอา ที่เขารวย ย่าบีบหนูทุกอย่าง ทำให้หนูเจ็บ เสียใจ จนหนูกินยา ฆตต แต่ก็ไม่ตาย หลายครั้งที่หนูทำ มันก็ไม่สำเร็จ หนูไม่กล้าบอกพ่อแม่ เพราะหนูกลัวว่าเขาจะคิดมาก แล้วเครียดเรื่องหนู  หนูก็เลยต้องเก็บไว้ๆ เป็นเวลา 3 ปีพอจนถึงวันนึง ที่หนูไม่ไหว หนูได้บอกพ่อกับแม่ พ่อกับแม่มารับหนูไปอยู่ด้วย ตอนแรกหนูก็ดีใจมาก เพราะรู้สึกว่าได้หลุดพ้น แต่พอเอาเข้าจริงๆ พ่อกับแม่ ก็ไม่ได้สนใจหนู พูดไม่นึกถึงความรู้สึก ชอบพูดว่าหนูไม่ได้เรื่อง เรื่องแค่นี้ก็ทำไม่ได้ จนหนูไม่ไหว หนูเลยกินยา ฆตต จนหนูได้เข้าโรงพยาบาล แม่ร้องให้ แล้วบอกว่าทำๆไม พ่อกับแม่ลำบากมากกว่าเดิม หนูต้องมาเป็นภาระ จนวันนึงหนูก็ตัดสินใจทำอีกครั้ง จนได้นอนโรงพยาบาลอีก พ่อแม่ลำบากมาก แม่โทรไปเล่าให้ป้าฟัง ป้าพูดว่า "ถ้ามันอยากตายก็ปล่อยให้ตาย"หนูยิ่งเสียใจ เพราะตัวเองเป็นภาระ หนูรักษากับหมอจิตเวช เปลี่ยนมา 4 โรงพยาบาล หนูหนีออกจากโรงพยาบาล เพราะคิดว่าหนูจะได้ไม่เป็นภาระของพ่อแม่ แต่สุดท้ายหนูก็กลับมา เพราะหนูไม่สามารถทำแบบนั้นได้ จนแม่(คนเลี้ยง) ขอให้หนูกลับมาอยู่ด้วย เพราะแกรู้ตอนหนูอยู่โรงพยาบาล แกถามหนูว่า มาอยู่กับแม่มั้ย หนูก็กลับไปอยู่กับเลี้ยง แกก็มีลูกหลานของแก อยู่ที่บ้านเหมือนกัน แกดูแลหนูดีมากๆ รักหนูเหมือนลูกแท้ๆ พาไปหาหมอทุกเดือน แต่ป้าคนที่เป็นลูกของแก ไม่ค่อยชอบ แกชอบพูดกับหนูว่า ถ้าอยู่ไม่ได้ ก็ไป แต่หนูก็พยายามอดทน เพราะหนูก็ไม่สามารถทำอะไรได้ 
หนูอดทน ถึงหนูไม่ไหว หนูก็จะไหว อาการซึมเศร้า ก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย แต่หนูพยายามฝืนใจตัวเอง บอกให้ตัวเองอดทน หนูยิ้มเก่งมากๆ เฉพาะตอนที่อยู่ด้านนอก แต่พออยู่ในห้องคนเดียว หนูก็ร้องให้ เอาแต่โทษตัวเอง หนูไม่ไหว หนูไม่โอเค แต่ก็ต้องทำเหมือนตัวเองไหว  หนูเหนื่อยมาก เหมือนไม่มีใครต้องการหนู หนูอยากหายไปหายไปเลย ไม่ต้องกลับมา ใช้ชีวิตแบบนี้ แต่หนูไม่สามารถทำอะไรได้ หนูไม่สามารถไปใหนได้ ครอบครัวหนูลำบากมาก แม่ต้องยืมเงินเขา มาใช้จ่าย หนูไม่รู้ว่าจะทำยังไง หนูแค่อยากจะระบาย หนูพยายามตั้งใจเรียน อ่านหนังสือ สอบให้ได้คะแนนดีๆ เพื่อที่หนู จะได้สามารถเลี้ยงดูพ่อกับแม่ได้  ว่าหนูสอนหนูได้นะคะ หนูอยากระบายมาก มันเหนื่อย มันน้อยใจ ที่เห็นคนอื่นเขามีความสุขกับการใช้ชีวิต มีฐานะที่ดี ไม่ลำบาก แต่มาดูหนูๆ กลับไม่มีความสุขกับการใช้ชีวิต หนูกินยาวันละ9 เม็ด มันเหนื่อยมากๆ แต่ตอนนี้หนูไม่สามารถ คิดทำร้ายตัวเองได้เลย ถึงแม้ใจจะอยากทำ เพราะหนูยังมีน้องสาว น้องชาย หนูกลัวหนูไม่ได้เห็น พวกเขาเติบโต จนตอนนี้ แม้อาการมันจะแย่แค่ไหน แต่หนูได้มาเห็นหน้าน้อง ก็มีความสุขขึ้นมาทันที เหมือนเขาคือโลกทั้งใบ หนูเลี้ยงเขามา  หนูรักเขามากๆ ต่อไปนี้ หนูคงไม่กล้าทำอะไรแบบนั้นอีกแล้ว เพราะหนูอยากเห็นน้องๆ เติบโต เป็นคนดี หนูจะดูแลเขา ให้ดีที่สุด ไม่ให้เขารู้สึกขาด จะเลี้ยงดูเขา ไม่ให้เขาเป็นโรคเดียวกับหนู เพาะหนูรู้ว่า มันเจ็บปวด ทรมาน ขนาดใหน หนูแค่อยากมาเล่าให้พี่ๆได้ฟังนะคะ หนูจะดูแลตัวเอง ดูแลน้อง ให้เขามีความสุข หนูขาดเขาไม่ได้ พวกเขาคือโลกทั้งใบของหนู จนตอนนี้ หนูอยากจะบอกว่า ขอให้คนที่เป็นโรคเดียวกับหนู หายเร็วๆนะคะ พักผ่อนเยอะๆ ถึงหนูจะยังไม่หาย แต่หนูก็ขอให้หายป่วยเร็วๆ  มีความสุขมากๆ พยายามหาอะไรมาดามใจ  สู้ๆนะคะ 
นี่แหละค่ะ ชีวิตของหนู ในอายุ 14 ปี
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ใส่ข้อความ