เรามีเพื่อนคนนึงสนิทกันมากโทรกันทุกวันเวลามีอะไรจะเล่าให้กันฟังหมด ไม่มีความลับต่อกันและกันเลยสักเรื่องค่ะ แล้วคือเพื่อนเราเจอปัญหาแทบทุกวันเลย วันใหม่เรื่องใหม่ อะไรแบบนี้ค่ะ เราก็ไม่ได้อะไรนะคะเราก็รับฟังเพื่อนให้คำปรึกษาเพื่อนอยู่ข้างๆเพื่อนมาตลอด เป็นอย่างงี้มา2ปีค่ะ แต่ด้วยความที่โทรกันทุกวันแล้วเพื่อนเราก็มีปัญหามาเล่าให้ฟังทุกวัน พูดในมุมของเรานะคะ คือเขาเป็นคนค่อนข้างคิดมาก แต่ในส่วนนี้เราเข้าใจนะคะเพราะปัญหาที่เขาเจอมันหนักมากจริงๆเป็นใครๆก็ต้องคิดค่ะ แล้วบางวันเรารู้สึกเหนื่อยเพลียล้าอะไรแบบนี้ค่ะ เราก็ไม่อยากฟังเรื่องอะไรที่มันลบๆ อยากคุยกันแบบสนุกๆจอยๆมากกว่า จนตอนนี้เพื่อนเราก็ยังเล่าปัญหาให้ฟังอยู่นะคะเราก็ฟังและก็ให้คำปรึกษามาตลอด เราเลือกที่จะไม่บอกเขาเพราะว่าเขาไม่มีใครแล้วจริงๆ เขามีอะไรเขาเลยต้องมาระบายกับเรา เขาบอกว่าเราเป็นเซฟโซนของเขา เราก็รู้สึกดีนะคะ แต่เราก็รู้สึกอึดอัดเวลาเขาอยากจะเล่าปัญหาของเขาให้ฟัง เราแค่รู้สึกว่าไม่อยากเอาอะไรลบๆมาใส่หัวมาจำ ไม่อยากต้องมาปลอบมาให้กำลังใจในทุกๆวัน บางวันเราเหนื่อยแล้วเราต้องมาปลอบมาให้กำลังใจเขาอีก เราเลยอยากรู้ว่าที่เรากำลังรู้สึกอยู่นี่คือ เห็นแก่ตัวมั้ยคะหรือว่ายังไง 😭