ทำงานมาเกือบ10ปีแล้ว เพื่อนร่วมงานและแผนกเราไม่สามารถทำหน้าที่ของตนได้เลย เหมือนทำงานได้อยู่คนเดียว เด็กใหม่ที่รับมาเคยขอหัวหน้าให้เอาคนมีประสบการ แต่ก็ได้เด็กจบใหม่มาแล้วหัวหน้าก็ไม่สอนงาน เพราะงานค่อนข้างต้องใช้เทคนิคประสบการณ์ แต่ก็ปล่อยให้เราสอนงานกันเอง ไอ้เราก็สอนงานไม่เก่งสะด้วย เด็กใหม่ก็เป็นคนแปลกอีกชอบคุยคนเดียวไอ้เราก็งงคิดว่าพูดกะบเราแถมพูดจาไม่รู้เรื่อง หัวจะปวด

ทีนี้เรื่องาน พอเราถึงทางตันไม่สามารถหาทางออกได้เลยส่งข้อมูลให้หัวหน้าเพื่อให้หาทางออกให้ แต่กลับไม่ได้อะไร ดันให้เราไปติดต่อประสานงานกับแผนกอื่นเอาเอง ซึ้งแผนกอื่นที่ว่านั้นก็เป็นคนตำแหน่งเดียวกับหัวหน้าเรา แต่เจาให้เราไปคุยเองพอเราเข้าไปปรึกษามักจะไม่ได้อะไรกลับมา เพราะเราไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เขาสื่อสารและต้องการ มักมีคำศัพท์และภาษาพูดรวมๆปนๆกันมา(เราไม่ได้ภาษาเลย) มันกลายเป็นแบบนี้ทุกครั้ง จนคิดว่าหน้าที่เรามันเหมาะที่จะสื่อสารกับคนต่างระดับกันด้วยหรอ
และหลายๆครั้งพอหัวหน้าเราไปติดต่อประสานเองเขามักจะได้ทางออกกลับมาเสมอ

แล้วหัวหน้าชอบด่าลูกน้องเสียงดัง ออฟฟิตมีแผนกอื่นๆรวมกันในห้องกว้างๆๆห้องเดียว ด่าไม่แกรงใจใครเลย แถมด่าทุกวันเพราะทำงานให้ไม่ตรงบาง ไม่ทันบ้าง บางทีก็สงสารคนโดนด่างานเขาก็เยอะมากเกินไป ไม่รับคนมาเพิ่มสักที พอเรียกคุยเปิดอกว่าทำงานไม่ทัน สุดท้ายไม่ได้เปลี่ยนแปลอะไรมาก จ่ายงานให้คนอื่นทำแทน สุดท้ายเหมือนเดิน งานยังไม่ได้อยู่ดีกกล้ายเป็นคนอื่นก็ทำงานให้ไม่ทัน เปิดอกคุยกันหลายรอบมากแต่ยังคงวนลูปอยู่ปบบนี้  คนเก่งๆเก๋าประสบการณ์ค่อยๆทยอยกันลาออก คนที่มาแทนก็คืนคนที่เหลืออัพเลเววให้ขึ้นมาทำแทน แล้วนานๆค่อยรับคนใหม่มา

ปล.หัวหน้าคือตำแหน่งผู้จัดการ แต่ก่อนก็เป็นเพื่อนร่วมงานตำแหน่งเดียวกันเพื่อนกันทั้งออฟฟิตนี่แหล่ะพูดอะไรไม่ได้แล้ว  แต่เราไม่ใช่เพื่อนเขาเรามาทีหลัง

ตอนนี้เละเทะไปหมดทั้งแผนก มีแต่ความรู้สึกเบื่อหนายกับคนคนเดียว เสียสุขภาพจิตสุดๆ

กำลังพยามหางานใหม่แต่ก็กลัวเพราะหนี้สินยังคงมัดตัวไว้และเงินเก็บสำรองไม่มากพอ กลัวว่าไปที่ใหม่แล้วเริ่มต้นไม่ได้ราบรื่น
แต่ก่อนมาอยู่ที่นี่เคยเปลี่ยนงานมาแล้ว 2 ครั้ง
อายุเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ 30+ หางานและเงินเดือนตอรองยาก ถ้าได้น้อยกว่ายังคงทำใจได้ยากกลัวเงินจะฟืดกว่าเดิมในการใช้จ่าย