แม่บอกว่า กินยาแล้วไม่มีแรงทำงานบ้านเลย  นอนอย่างเดียวเลยไม่อยากกิน

ประเด็นคือคนอื่นในบ้านที่ดีๆไม่มีใครทำ  น้อง น้องสะใภ้  ข้าวแม่ก้อหาให้กินอีก   

เราก็ก็ป่วยเป็นไบโพล่าร์ มีแรงก้อทำ ไม่มีแรงก้อทำไม่ไหว  

เพราะเราไม่ถูกกับพี่น้อง เขาไม่ให้ข้าวเรากิน  อยากกินอะไรก็ไม่ได้กิน ต้องดิ้นรนไปหางานทำ แม้บางทีก้อแทบจะไม่ไหว

พี่น้องเกลียดเรามาก ดูพอใจที่เราเป็นทุกข์ ตอนเราป่วยก้อไม่มีใครสนใจ กลับมาด่าเราว่าไร้ค่า เทียบพวกเขาไม่ได้

พ่อก้อไม่ทำ เป็นมะเร็ง แต่ตอนนี้ก้อนอนดูหนังได้ เล่นโทรศัพท์ได้ นอนดูหนัง เล่นโทรศัพท์ทั้งวัน

แล้วคือเราที่ไปทำงานก้อพยายามประคองตัวเอง ไม่ต้องไปพึ่งพาพี่น้องแบบนี้  แล้วมาเจอแม่เป็นแบบนี้เราจิตตกมาก

ที่แม่เป็นคือ โวยวาย ตะคอก พูดจาไม่ดีกับเรา  หลงผิด  พูดไม่รู้เรื่อง แล้วทำให้เราตกใจมาก เรากลัวมาก  แบบเป็นพลังงานที่รู้สึกแล้วมันตกใจ วิตกกังวล

เราเสียใจที่ครอบครัวเป็นแบบนี้ ไม่รู้ว่าเราไปทำอะไรให้ เรารักและอยากทำให้บ้านเราดีขึ้น เพราะพื้นฐานบ้านเราไม่ได้ดี  พ่อแม่ไม่มีการศึกษา  ตอนเราเด็กๆพ่อแม่ก้อตีกัน  พี่ก้อตีเรา แม่บังคับเราทำงานบ้านคนเดียว  แม่ห้อชอบตีเรา พ่อก้อไม่เคยมาห้าม  เอาแต่นอนดูหนัง ทำงานก้อทำๆหยุดๆ 

เราชอบเรียนคนเดียวในบ้าน  คนที่บ้านก้อว่าเราประสาท โรคจิต ทำให้คนอื่นไม่มีความสุข

โอ๊ย......ไม่อยากเก็บมาคิด แต่นึกแล้วก็เศร้า จิตตก ไม่มีแรงจะทำอะไร

พี่น้องเราคนอื่นก้อไม่มีใครสนใจจะพาแม่ไปรักษา แล้วเราก้อไม่มีกำลังมากพอจะพาแม่ไปรักษา ลำพังที่ทำงานก้อโคตรกดดัน  เหนื่อยมากๆเลย  จิตใจแย่มากกว่าเดิมอีก

แทบจะเอาตัวไม่รอด  เห้อออ
ตัวคนเดียว ไม่มีใครเลย 

รู้สึกเกลียดคนที่บ้านมาก รังเกียจ ขยะเเขยง ตอนเราทุกข์ก้อทับถม พอจะได้ดีก็ออิจฉา  มาสร้างความลำบากใจ บั่นทอนให้เรารู้สึกแย่ 

ขอให้หมดเวรหมดกรรมกันไวๆ
ใจคนยากแม้หยั่งถึง แม้พี่น้องที่อยู่ด้วยกัน ก็คิดทำลายกัน  เราไม่อาฆาตพยาบาทใคร ขอแค่ออกไปจากชีวิตกันและกันเถอะ