เราเอาแต่ใตจริงหรอ เรื่องมีอยู่ว่าวันที่ 26 ธันวาคม 2567 ครอบครัวเรามีแผนจะไปเที่ยวต่างจังหวัดกันและจะออกเดินทางในช่วงตี4 แต่เราลาวันที่ฝึกงานเยอะไม่ได้ จึงได้ไปฝึกงานตั้งแต่วันที่ 23-25 เราเลยซักผ้าวันที่24 หนึ่งครั้งและจะซักวันที่25 อีกหนึ่งครั้ง ในวันที่25 ตอนเย็นเรากลับมาถึงบ้านคือ5 โมงเย็น เราได้รู้ว่าพ่อแม่จะให้เอากระเป๋าเสื้อผ้าฝากรถคนอื่นไปเพราะรถกะบะที่เราไปนั้นพ่อแม่เอาข้าวไปด้วย 20 ถุง เราตกใจมากมันกระทันหันมากเลยในการเก็บกระเป๋าหาเสื้อผ้า เพราะเวลาเก็บกระเป๋าคือ ตอนแสงพระอาทิตย์ยังอยู่ บ้านคนที่จะฝากกระเป๋าไปนั้นอยู่ไกลจากบ้านเราพอสมควรเลยค่ะ พอทำอะไรเสร็จเราเลยบอกพวกท่านว่าทำไม่บอกเรื่องแบบนี้ตั้งแต่แรก จะได้ขอพี่เลี้ยงกลับมาก่อนมาเตรียมของ จนเกิดการทะเลาะกัน เราเลยบ่นว่าถ้าบอกกันเตรียมของจะไม่เหนื่อยแบบนี้ พวกท่านก็บอกว่า พวกเขาสีข้าวทำนี้นั้นเหนื่อยว่าเราที่วิ่งไป วิ่งมาหาของขึ้นลงชั้นสอง แล้วหาว่าเราเอาแต่ใจ  เราก็พยายามคุยแต่พวกเขาก็หาว่าเราเอาแต่ใจ เราเลยคุยกับเพื่อนที่จะไปเที่ยวด้วยกันว่า ทำไมเองรู้ก่อนเราเรื่องรถของเต็ม เพื่อนบอกว่าแม่เราโทษไปให้นางมาช่วยยกข้าว20 ถุงเลยรู้นางเลยเตรียมตัวท่าน ทำไมนางรู้ก่อนเราทำไมเรารู้หลังนางตอนกลับมาถึงบ้านแล้วละ
อีกเรื่องคือ ถ้าพวกท่านบอกเราก่อนเราจะขอพวกพี่เลี้ยงกลับก่อนสักครึ่งชัง กลับมาถึงบอกจะเวลา 4 โมงเย็นตอนนั้นเราจะได้จัดเตรียมผ้าห่มหมอนให้พวกท่านก็ได้พวกท่านจะได้ไม่เหนื่อยมาในการจัดเตรียมของส่วนซัก5โมงเย็นเราก็เตรียมกระเป๋าเสื้อผ้าส่วนของเรา ส่วนที่เหลือก็ซักผ้าเวลาซัก6 โมงเย็นตากข้ามคืน จาก6โมงเย็นถึงตี4 นาฬิกา10ชัวโมงผ้าแห้ง #เราเอาแต่ใจจริงหรอ