คบกับแฟนมาได้ 7 เดือนค่ะ ในช่วงแรก เริ่มตะหงิดแล้ว ว่าเขาดูเป็นคนเห็นแก่ัตัวอยู่ แต่ก็พยายามมองข้ามไป
อยู่กันไป ความที่เขาเป็นลูกคนเล็ก การเอาแต่ใจ เอาแต่ความสบาย เริ่มออกมาให้เห็น เพราะพ่อแม่เขาดูแล
และทำให้ทุกอย่าง จึงดูเป็นความเคยชิน
แล้วมันลามมาเคยชินที่เราด้วย ... เขาเป็นนักกีฬา ตอนนี้เตรียมเก็บตัวกำลังจะแข่ง เขาบอกให้เราพยายามช่วยเหลือตัวเองให้มาก
เขาจะไม่ได้เข้ามามีบทบาทกะเราเท่าไหร่ อันนี้เราเข้าใจนะ !!!  เราปรับด้วยการพยายาม ไม่งอแง อะไรใส่เขา แต่ตัวเราเองทำงาน
กลับบ้านมาก็เหนื่อยล้าแล้ว อยากพักผ่อนบ้างในมุมของตัวเอง ... แต่สถานการณ์มันไม่ได้ กลับมาต้องมารอเขาทุกเย็น
นั่งตากยุงรอ ก็มี คุยกันบางทีทำใมรู้สึกว่าเราคุยภาษาไทยนะ แต่เหมือนเข้าใจคนละขั้วโลก จะทำอะไรก็ต้องทำให้ กินข้าว ซักผ้า
งานบ้าน เราหมด .... วันไหนที่เขาล้างจานให้ วันนั้นฝนคงตก (เพราะปกติ ไม่เอาสักอย่าง)
ความรักในทัศนคติ ของเราวาดไว้ซะสวย อยากได้คนที่เข้าใจกัน รักกัน ช่วยเหลือกันในหลาย ๆ อย่าง
แต่ทำใมความรักที่เราเจอตอนนี้กลับเป็น "เราต้องช่วยเหลือตัวเอง" T.T..........