เหนื่อยกับทุกอย่าง มีความคิดอยากตายอยู่หลายหน รู้สึกอยากอยู่คนเดียวมากกว่า ไม่เอาใคร ไม่สนใจใคร ปลีกตัวอยู่คนเดียวก็เอาแต่คิดว่าอยู่ไปทำไม แรกเริ่มเป็นเราที่ทำให้ชีวิตตัวเองแย่เอง มันเป็นส่วนนึง อีกส่วนก็เป็นทางครอบครัว

ครอบครัว เรียกแบบนี้ได้จริงๆหรอ..
ครอบครัว คือแบบนี้ใช่ไหม..

ทุกคนเกิดมาต่างที่ ต่างถิ่น ย่อมมีความคิดไท่เหมือนกัน

รู้สึกไม่มีกำลังใจในการใช้ชีวิตต่อไปเลยค่ะ ยอมรับเลยถ้าไม่มีมือถือ ไม่มีเพื่อนที่ไม่เคยเคยเจอกันคนนั้น แต่เห็นหน้าอยู่ทุกๆวัน คิดเลยว่าไม่มีวันนี้แน่ๆ

ไม่เคยคิดว่าตัวเองป่วย แค่คิดว่าเราแปลกไป จะมีใครแปลกแบบเราไหม แต่หวังที่สุดว่าไม่มี ไม่แปลกแบบเราน่ะคงดีที่สุด

มันพูดไม่ออก เล่าให้ใครฟังไม่ได้ มันอยากร้องไห้ออกมาหนักๆ แต่ทำยังไงมันก็ไม่ยอมร้องสักที เหมือนมันชินกับจุดนี้ ชินที่ต้องอัดอั้น อดทนเอาไว้

เธอคะ พี่ๆคะ มันจบแล้ว อนาคตของเรา.. เราไปต่อไม่ไหวแล้ว มัน..

เรายังอยากแต่งงาน ยังอยากมีลูก เราอยากมีลูกแฝดชายหญิงละ ตั้งใจเอาไว้ว่าจะเลี้ยงพวกเขาด้วยตนเอง อยากสอนทุกๆอย่างให้เขา จะเป็นทุกๆอย่างให้เขา จะทำทุกอย่างให้เขาดีที่สุด ให้เขาอยู่ต่อไปได้ด้วยไม่มีเรา มีรอยยิ้มทุกครั้ง

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้แบบนี้เราก็ไปอย่างสงบ คงไม่เสียดายชีวิตแล้ว

แต่ว่านะ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก ในโลกนี้ไม่มีอะไรได้ดั่งใจแบบนั้นหรอกค่ะ

เราไม่เคยเอาแต่ใจ ไม่สัมผัสกับ..อยากได้อะไรก็ต้องได้ เขามีอะไรก็ต้องมี รู้ว่ามีอีกหลายคนที่ลำบากกว่าเรา ขอโทษจริงๆมันเหนื่อยกับอะไรที่อธิบายไม่ถูก มันจะมีคนเข้าใจจุดเดียวกับเราได้ไหมนะ..

ต้องทนมีชีวิตแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนอะ
ลึกๆแล้วมันจมลงเรื่อยๆ