ก่อนอื่นอยากให้อ่านแบบใจเย็นนะคะ ตอนนี้ใจบางมาก พอเป็นเรื่องตัวเองมันจะโง่ทุกที🥺

เราคบกับแฟนมา10ปี ช่วงปีแรกๆก็จูนกันไม่ติดใช้เวลาจนปรับตัวเข้าหากันได้ ช่วงหลังจากปีแรก แล้วก็คบมาเรื่อยๆจน10ปี ดีจนคนรอบข้างพูดเป็นเสียงเดียวกันเลยว่าไม่น่ามีคนเดียวในโลก แต่ตอนนี้คนเดียวพอแล้วค่ะ! เราทำงานด้วยกัน เราไปทำงานช่วยบ้านเค้าหลังเรียนจบมา อะไรๆก็ดูโอเค เราคุยกันเรื่องอนาคต เรื่องแต่งงานช่วง6-7ปีที่คบกันเค้าดูจริงจังมั่นใจกับเรามาก คนรอบข้างเรารู้จักกันหมด ไปไหนแทบจะเป็นคนๆเดียวกันแล้วมีเค้าต้องมีเรา หึงหวง ไปกับเพื่อนก็ตะมีแอบน้อยใจ ว่าเราไม่มีเวลาให้  แต่มาปีล่าสุดนอกใจ เราแบบจะบ้าไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ที่ไม่ได้รอคอย ช็อคมาก กลายเป็นเราอ่อนลงทุกอย่างเพื่อให้ค้าอยู่ในชีวิต แต่ก็เลิกละกลับมาคุยกับเราคนเดียวนะคะ เราก็ปรับในสิ่งที่เรารู้สึกว่าเราแย่ เพราะก็เอาแต่ใจใช่เล่น ตอนนี้เราว่าเวอชั่นนี่ของเราเยี่ยมยอดสุดๆละมีเหตุผล เลยถามว่ายังเป็นเราอยู่ไหมที่อยากอยู่ด้วยกันในอนาคต เค้าบอกว่าพูดตรงๆเลยนะเรายังไม่อยากมีเมีย ไม่อยากมีครอบครัว อยากอยู่คนเดียว แต่ที่เค้าทำกับเรามันฟิลแฟนมาก จนเรานึกว่าทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมจนวันที่เราถาม คือเราฟังละเหม่อเลย ไม่เห็นอนาคตเลยอ่อ แล้วที่กลับมาดีด้วยนี่คืออะไร ใช้ชีวิตด้วยกัน ไปเที่ยว แฮปปี้มีความสุข เหมือนเค้าต้องการมีเราแค่บางPartในชีวิตเค้า แค่แบบช่วงfun partอะ แต่ไม่อยากรับผิดชอบความรู้สึก ไปเช้าเย็นกลับ ถ้าอยู่ค้างด้วยหลายๆวันเค้าจะรู้สึกอึดอัด หวงพท้นที่ส่วนตัว งานก็ไม่ได้ทำกับเค้าละค่ะ เค้าเหมือนหลุดบอกว่าไม่อยากดูแลเราแล้ว จริงๆพูดเยอะกว่านี้แต่จำไม่ได้ แต่คือที่เรามาทั้งหมด 10ปีที่ผ่านมามาให่ความหวังเฉยๆหรอ มันมีเรื่องดีนะใน10ปีนี่ แต่ถ้าไม่ได้อยากจริงจัง ผูกมัด จะคบกันไปเพื่อไรนานขนาดนี้ เราก็วาดฝันไปสิ ทำงายด้วยกัน มีลูกมีครอบครัว แก่ไปด้วยกัน เหมือนโดนทิ้งไว้ข้างทางแล้วมีแต่ป่ากล้วย ต้องมาเริ่มหางานใหม่ แต่ลืมคิดไปว่าคนเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา เชื่อมั่นในอะไรก็ไม่รู้ รักแรกด้วยไม่มีปสกเลย เราก็ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ไม่งั้นคงไม่มาฝากชีวิตมาทำงานด้วย ลืมรักตัวเองไปหน่อย ขอกำลังใจก็ได้ค่ะ มาบ่นให้ฟัง เหนื่อย ท้อ ไม่อยากเริ่มต้นใหม่ ที่ผ่านมาเค้าก็เป็นเซฟโซนเป็นทุกอย่างในชีวิต ตอนนี้เจ็บแบบเอ๋ง ไม่กล้ารักแบบนี้อีกแล้ว อยากเตือนหลายๆคน ว่าไม่มีอะไรแน่นอน ทุกสิ่งเปลี่ยนแปลงได้ทุกวัน🥲