เราอยู่บ้านแล้วรู้สึกไร้ตัวตน  พ่อแม่ไม่คุยกับเรา  เอาแต่ด่าว่าเราป่วย  จิตป่วย จะเอาเราไปไว้ รพ.

ก็ป่วยจริง เราเป็นไบโพล่าร์ กินยาทุกวันตามหมอสั่ง
ก็ออกไปทำงานตามหน้าที่  วันหยุดเครียดก็ไปนั่งสวนสาธารณะ  กินไอติม  ไปเดินเที่ยวเล่น  ช้อปปิ้งบ้างตามกำลัง

เอาเราไปเล่าให้คนแถวบ้านฟังว่าเราป่วย  คนแถวบ้านก็ยุ่งไม่เข้าเรื่องพาแก๊งรถตู้จะมารับเรา  โทรไปหา รพ. เขาก็บอกว่าไม่ใช่ ไม่มี  รพ. ไม่ทำแบบนี้ 

เราเศร้าที่พ่อแม่ เป็นแบบนี้ ทำแบบนี้กับเรา   คือพี่น้องก็ไม่ได้ดีกับเรา  ตอนเราทำงานไม่ได้ ก้อไม่มีใครคอยเป็นกำลังใจให้  เอาแต่เหยียบเรา หวังจะใช้เราเป็นคนใช้ ทำงานบ้านให้  แต่เงินไม่ให้นะ  ด่าว่าเรา เอาเราเป็นที่ระบายอารมณ์

พ่อแม่ก็ไปเข้าข้างพี่น้อง  จะให้เราไปดีกับพี่น้อง  เราขอไม่ยุ่งดีกว่า  คุยด้วยแล้วเสียสุขภาพจิต  ไม่ได้ไปรังควาน แต่จะให้ไปญาติดีด้วย ก็เหนื่อย รู้สึกเสียเวลาชีวิต เคยดีด้วยแล้ว ไม่มีใครเห็นค่า  

ไปหาหมอมาล่าสุด หมอบอกดีขึ้น ไม่ได้ปรับยาให้ หมอบอกว่าให้รักตัวเอง  แยกไปอยู่เองได้ก็ไปดีกว่า  อีกหน่อย  อาจจะไม่ต้องกินยาแล้ว

ทุกวันนี้ใช้เงินตัวเอง  พยายามเลิกคิดมาก  ทำตามหน้าที่ให้ดีที่สุด แม้จะไม่ดีกว่าคนอื่นก็ช่างมัน  มีเงินกินไอติมก็พอ

พี่น้องเรา ใครจะชีวิตดีกว่า เราก้อไม่สนใจ ไม่ได้เห็นเป็นคู่แข่ง ใครเจออุปสรรคชีวิตก็ไม่ซ้ำเติม เพราะชีวิตคนเรามีขึ้นมีลง  

โลกสวยไหม ?? ตอนเด็กโดนแขวะว่าโลกสวย  ตอนแรกเสียใจ  ตอนนี้หรอ  ไม่ใช่แค่โลกหรอกที่สวย  เราก็สวยนะ

เห้อ เศร้าเวลาเจอพ่อแม่  บางทีก็เกลียด  เป็นพ่อแม่ลูกกันจริงรึเปล่า ???  

พ่อแม่น่าจะดีใจนะ มีหนูเป็นลูก  กลับมาด่า  แต่ไปรักลูกขี้ประจบ ขี้อิจฉา ขี้โกหก  หนูอาจจะพูดความจริงเยอะจนพ่อแม่รับไม่ได้แหละมั้ง  ก็ขอโทษนะ