สวัสดีค่ะหนูอายุ13 ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากพ่อแม่เลยค่ะโดนตีโดนด่ามาตั้งแต่เด็กไล่ไปตายบ้างบอกไม่น่าเกิดมาเป็นลูกเขาบ้าง ไปเล่าให้พี่ฟังก็เหมือนจะดีแต่ไม่ค่ะ พ่อแม่หย่ากันตอนสิบขวบตอนนั้นย้ายไปอยู่ฝั่งพ่อก็ดีค่ะเพราะอยู่บ้านยายแต่มาพีคตรงที่เขาพาผู้หญิงคนอื่นเข้าบ้านมา เราไม่ยอมเรียกเขาว่าแม่ก็เกือบจะโดนตี จนวันที่แม่เอาเรามาอยู่ด้วยเราไม่สนิทกับฝ่ายญาติแม่สักคนเลยค่ะ แม่จะเป็นคนประเภทที่ชอบพูดเหมือนเราผิดฝ่ายเดียวไม่เคยเข้าใจเราเลยต่อให้เราจะพูดยังไงก็ช่างเขาก็จะคิดว่าเราผิด เราพยายามเข้าใจพ่อแม่มากแต่ดูเหมือนว่าตั้งแต่หย่ากันเราก็กลายเป็นหมาหัวเน่าเลยค่ะ ช่วงวันที่ตาบวชเราเห็นได้ชัดว่าไม่มีใครอยากยุ่งกับเราเลยค่ะ บางทีก็ไม่คุยกับเราทิ้งเราไว้คนเดียวที่บ้านก็มี มีช่วงที่เขาลงมาหาตายายก็ตามเดิมค่ะเขาทิ้งเราไว้และพาญาติคนอื่นๆไปเที่ยวบางทีก็มีเอาหลานเราไปดูหนังแต่ไม่ได้พาเราไปด้วย มีวันหนึ่งที่เขาพูดถึงว่าหนังเรื่องนี้ที่เราเคยไปดู เราก็น้อยใจค่ะเราเลยตอบไปว่าเราไม่ได้ไปด้วยแต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเลย บางทีเวลาที่หนูเครียดโดนทำร้ายหรือโดนอะไรต่างๆเขาก็จะมองข้ามไปเลย เหมือนเขาจะเอาแค่พี่คนโตอยู่ด้วยอย่างเดียวเพราะพี่เขาทำงานแล้วหาเงินให้ได้ ทำอะไรก็ชมไปหมด พอเป็นเราไม่สนใจไม่อยากรู้ว่าเราจะเป็นอะไรถ้าเราตายได้เขาคงอยากให้ตาย ทุกวันนี้เราอยู่เพราะอนาคตของเราค่ะ เราฝันอยากเป็นวิศวะแต่เราคงไม่ได้เป็นกลัวว่าเราจะผูกคอตัวเอง/ายซะก่อนค่ะ