คือเรานอยกับพ่อแม่มากๆค่ะมีวันนึงเรากลับมาจากรรที่ระยะทางไกลจากบ้านมากๆเลยต้องนั่งรถนานบวกกับวันนั้นเรามีซ้อมสีขึ้นแสตนค่ะเราใช้เสียงไปเยอะและเพลียมากๆพอเรากลับมาถึงบ้านเราก็ขอให้แม่ทำกับข้าวให้ค่ะเพราะว่าเราหิวมากๆแล้วแม่ก็บอกว่าเห็นมั้ยกูทำอะไรอยู่ใครจะว่างทำกับข้าวให้ตลอดเวลาเรานอยมากเลยเข้าไปร้องไห้ในห้องนอนค่ะจนแม่เรียกเราแม่ตะโกนมาว่าถ้าไม่ออกมากูจะเอาไม้ฟาดนะพอก็เลยออกไปดูสรุปคือแม่ทำกับข้าวไว้ให้แต่ว่าเราไม่เข้าใจว่าทำไมเรียกว่ากินข้าวต้องรุนแรงขนาดนี้เรานอยมากเลยออกไปนั่งทำMVที่สวนพอเรากลับมาพ่อเราอยู่งบริเวณหน้าบ้านแล้วพ่อเราก็พูดว่าถ้าเป็นเรียนแค่นี้แล้วเหนื่อยก็จบแค่ม.3พอไม่ต้องเรียนแล้วไปเรียนแค่นี้ทำเป็นเหนื่อย(คือเราไม่เข้าใจเลยค่ะเรารู้สึกว่าความเหนื่อยของคนเรามันมีขีดจำกัดไม่เท่ากัน)เราเลยนั่งร้องไ้ห้อีกแล้วค่ะปล.เราเป็นคนที่ความรู้สึกอ่อนไหวมากพ่อแม่ด่านิดนึงคือเราก็จะซึมแล้วค่ะ แล้วแม่ก็เดินมาแล้วเรียกเราไปกินข้าวค่ะแล้วพูดว่าจะร้องไห้ทำไมไปกินข้าวเราไปในสภาพที่ร้องไห้ขี้มูกโป่งเลยค่ะเราแทบนั่งกินข้าวกับน้ำตากินไปมือสั่นปากสั่นแถมตอนนั้นพ่อยังโทรคุยกับพี่น้องพ่ออีกทำให้เรารู้สึกอายมากแล้วแม่ก็ด่าเราไปตอนนั้นเราอยากจะรีบๆกินให้มันหมดๆเพราะไม่อยากนั่งอยู่ตรงจุดนั้นแล้ว(ต่างจากพี่เราคือเวลาพี่เราร้องไห้พ่อแม่จะเข้าไปปลอบตลอดพอเราบ้างพ่อแม่กลับด่าซ้ำเติม)เราไม่เข้าใจถ้าเราโตขึ้นเราอยากจะเป็นพ่อแม่ที่ดีกว่านี้ให้ลูกนะเหมือนพ่อกับแม่เราไม่เคยห่วงความรู้สึกเราเลยนิดๆหน่อยๆก็ด่า(แต่ก็ไม่ใช่ว่าพอ่แม่เราจะไม่มีเรื่องดีๆนะคะเขามีเรื่องดีหลายอย่างและเป็นคนที่เก่งและขยันมากค่ะแต่บางทีพอเขาโกรธกลับกลายเป็นว่าเรารู้สึกว่าเขาทำกับเราไม่ใช่ลูก)ปล.คือเราอยากรู้ว่าทุกคนมีวิธีจัดการความรู้สึกในด้านลบที่มีกับพ่อแม่ยังไงบ้างคะ?