เรื่องมีอยู่ว่า เราเป็นลูกคนเล็กสุด คนโตอายุ34 คนกลาง27คนรอง23ส่วนเรา ขอไม่บอกแล้วกัน
เรื่องคือ เราอยู่กับแม่เเละพี่คนรอง เพราะพี่ๆอีก2คนมีครอบครัวกันหมดแล้ว เรากับพี่คนรอง ขอเรียกว่าพี่ ก แล้วกันนะ เรากับพี่ ก ไม่สนิทกันเลย เวลาเราทำอะไรนิดๆหน่อยๆไม่ได้ดั่งใจ พี่ ก ก็ด่าเรา ว่าโง่ ควาย เกิดมาทำไม หรือต่างๆ ซึ่งมันทำร้ายจิตใจเรามากๆ แต่เราไม่เคยเถียงกลับเพราะเถียงไปก็สู้ไม่ได้อยู่ดีเพราะแม่ก็เข้าข้างพี่ตลอดเลย พอวันใหนเราไปโรงเรียนเราก็จะกลับบ้านช้านิดหน่อย เพราะเราชอบอยู่กับเพื่อนหลังเลิกเรียน พอกลับบ้านมาแม่ก็บอกว่า เป็นอะไรชอบกลับบ้านช้า ทำเหมือนไม่มีบ้านให้กลับ อย่าทำตัวเเรดๆแก่แดดไปวันๆ พอเราบอกว่าเราอยากอยู่กับเพื่อนบ้าง พี่ก็บอกว่าเพื่อนอยู่ด้วยกันตั้งแต่เช้ายันเย็นยังไม่พออีกหรอ ในใจเราก็คิดนะว่า อยู่กับเพื่อนมีความสุขกว่าอีกไม่ต้องมาฟังแม่ด่าไปวันๆ แต่เราก็พูดอะไรไม่ได้เลย เพราะถ้าพูดไปก็มีปัญหาอีก มีวันนึงเราขอแม่ไปเที่ยวกับเพื่อนที่สยามแม่บอกไม่ต้องไป อย่าทำตัวมีปัญหาให้มาก แต่พอถึงคราวพี่เรา ไม่ต้องขอ แถมแม่ให้ตังด้วย เราสงสัยมากว่าถ้าไม่รักเราจะคลอดเราออกมาทำไม แต่เราไม่เคยถามออกไปเลย พอแม่กับพี่ด่าเราเราก็เอาคำด่าพวกนั้นมาเก็บไว้ในใจตลอด มีอยู่ครั้งนึง ตอนเราอยู่ ป4 เราไม่เก่งคณิตเราเลยขอให้แม่สอน แต่แม่ก็บอกว่าไปให้พี่สอนเราเลยเอาไปให้พี่สอนเพราะยังไงพี่ก็ต้องรู้เพราะพี่เรียนก่อนเรา พอพี่สอนไปซักพักมีอยู่ข้อนึงเราไม่เข้าใจทำไงก็ไม่เข้าใจ แล้วพี่เราก็ตบหัวเราแรงมากๆแล้วพูดว่าโง่จังวะพอเราร้องไห้แม่ก็บอกว่า ร้องทำไมโง่เอง แล้วตอนเราอยู่ม3 ผิวเราคือดำแดดมาก เราก็จะถูกพวกผู้ใหญ่บูลลี่เราหนักมาก แต่เราก็อดทนมาตลอด แต่พอเรากลับไปคิด เราก็ต้องมานอนร้องไห้คนเดียวทุกคืน ไม่มีใครรู้เลย เพื่อนก็ไม่รู้ มีอยู่ครั้งนึงเราเคยคิดว่าจะเก็บตังให้ได้เยอะๆแล้วหนีออกจากบ้านไปอยู่ที่ใหนซักที่ แต่เราก็ทำไม่ได้หรอก เป็นแค่ความคิดเล็กๆในหัวเราเท่านั้นแหละ คิดแล้วก็แย่นะรันทดเลยอ่ะ
พ่อแม่รักลูกไม่เท่ากัน?!
เรื่องคือ เราอยู่กับแม่เเละพี่คนรอง เพราะพี่ๆอีก2คนมีครอบครัวกันหมดแล้ว เรากับพี่คนรอง ขอเรียกว่าพี่ ก แล้วกันนะ เรากับพี่ ก ไม่สนิทกันเลย เวลาเราทำอะไรนิดๆหน่อยๆไม่ได้ดั่งใจ พี่ ก ก็ด่าเรา ว่าโง่ ควาย เกิดมาทำไม หรือต่างๆ ซึ่งมันทำร้ายจิตใจเรามากๆ แต่เราไม่เคยเถียงกลับเพราะเถียงไปก็สู้ไม่ได้อยู่ดีเพราะแม่ก็เข้าข้างพี่ตลอดเลย พอวันใหนเราไปโรงเรียนเราก็จะกลับบ้านช้านิดหน่อย เพราะเราชอบอยู่กับเพื่อนหลังเลิกเรียน พอกลับบ้านมาแม่ก็บอกว่า เป็นอะไรชอบกลับบ้านช้า ทำเหมือนไม่มีบ้านให้กลับ อย่าทำตัวเเรดๆแก่แดดไปวันๆ พอเราบอกว่าเราอยากอยู่กับเพื่อนบ้าง พี่ก็บอกว่าเพื่อนอยู่ด้วยกันตั้งแต่เช้ายันเย็นยังไม่พออีกหรอ ในใจเราก็คิดนะว่า อยู่กับเพื่อนมีความสุขกว่าอีกไม่ต้องมาฟังแม่ด่าไปวันๆ แต่เราก็พูดอะไรไม่ได้เลย เพราะถ้าพูดไปก็มีปัญหาอีก มีวันนึงเราขอแม่ไปเที่ยวกับเพื่อนที่สยามแม่บอกไม่ต้องไป อย่าทำตัวมีปัญหาให้มาก แต่พอถึงคราวพี่เรา ไม่ต้องขอ แถมแม่ให้ตังด้วย เราสงสัยมากว่าถ้าไม่รักเราจะคลอดเราออกมาทำไม แต่เราไม่เคยถามออกไปเลย พอแม่กับพี่ด่าเราเราก็เอาคำด่าพวกนั้นมาเก็บไว้ในใจตลอด มีอยู่ครั้งนึง ตอนเราอยู่ ป4 เราไม่เก่งคณิตเราเลยขอให้แม่สอน แต่แม่ก็บอกว่าไปให้พี่สอนเราเลยเอาไปให้พี่สอนเพราะยังไงพี่ก็ต้องรู้เพราะพี่เรียนก่อนเรา พอพี่สอนไปซักพักมีอยู่ข้อนึงเราไม่เข้าใจทำไงก็ไม่เข้าใจ แล้วพี่เราก็ตบหัวเราแรงมากๆแล้วพูดว่าโง่จังวะพอเราร้องไห้แม่ก็บอกว่า ร้องทำไมโง่เอง แล้วตอนเราอยู่ม3 ผิวเราคือดำแดดมาก เราก็จะถูกพวกผู้ใหญ่บูลลี่เราหนักมาก แต่เราก็อดทนมาตลอด แต่พอเรากลับไปคิด เราก็ต้องมานอนร้องไห้คนเดียวทุกคืน ไม่มีใครรู้เลย เพื่อนก็ไม่รู้ มีอยู่ครั้งนึงเราเคยคิดว่าจะเก็บตังให้ได้เยอะๆแล้วหนีออกจากบ้านไปอยู่ที่ใหนซักที่ แต่เราก็ทำไม่ได้หรอก เป็นแค่ความคิดเล็กๆในหัวเราเท่านั้นแหละ คิดแล้วก็แย่นะรันทดเลยอ่ะ