ที่แห่งนี้มีรัก ที่ซึ่งพยานต่างยืนยันเป็นเสียงเดียวกัน... จากดินแดนตะวันออกสู่ตะวันตก จากตะวันตกสู่ตะวันออก และจากเกาะทะเลใต้..มุ่งสู่ภาคเหนือของอิตาลีนี้... แล้วเรามาจากไหนกันบ้างน่ะหรือ.. ก็มีประเทศไทย มอนดาวา ยูเครน โรมาเนีย อัลบาเนีย โบลิเวีย เปรู ซาร์ดิเนีย และยังมีจากแคว้นอื่นๆอีก...
ในการมาของเรา แม้มันจะพะรุงพะรังไปด้วยสิ่งต่างๆมากมายก่ายกอง จนแทบไม่รู้เลยว่าจะจัดมันให้เข้าที่เข้าทางได้อย่างไร จึงทั้งหอบหิ้ว แบก ลาก และถูลู่ถูกังมันมาด้วยทั้งอย่างนั้น บางอย่างถูกทับจนบุบบิบบู้บี้ หลายอย่างก็รุ่งริ่ง ผุพัง ส่วนจะมีอะไรที่หายไปบ้างก็ยังไม่รู้เลย แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ในระหว่างการเดินทางอันรอนแรมและเหน็ดเหนื่อยนั้น มันจะมีสิ่งหนึ่งที่เราดำรงรักษาไว้อย่างดีเสมอ จนมันเป็นสิ่งที่ไม่เคยแม้แต่จะสูญสิ้นไปได้เลย แล้วสิ่งที่ว่านั้นจะเป็นอะไรอื่นได้ ถ้าไม่ใช่ความรัก ที่เรานำมามอบให้แก่กันและกัน ในทุกวันนั่นเอง
#รูปจากเฟส สถานพยาบาล RSA di Regina
เมื่อกี้ฉันยังไม่ได้บอกไปใช่ไหม ว่าเพื่อนร่วมชั้นอีกคนที่เป็นคนไทย คือน้องสาวของฉันเอง ในวัย 40 นี้ จะมีใครบ้างที่พี่น้องอยู่เมืองเดียวกันและเรียนห้องเดียวกันอย่างนี้ คิดว่าคงหาได้ไม่เยอะ มันก็กลายเป็นเรื่องขำขันได้เหมือนกันนะ แต่อีกความรู้สึกนึง มันก็ช่าง.. อบอุ่นหัวใจ...
น้องฉันเป็นคนชวนให้มาเรียน OSS ด้วยกัน ซึ่งในตอนแรกก็เพื่อจะได้มีเพื่อนและช่วยกันติว แต่ไปๆมาๆ น้องแทบจะเปลี่ยนสถานะกลายมาเป็นพี่ฉันไปแล้ว ก็จะอะไรเสียอีก เมื่อน้องคอยทำสรุปให้อ่าน เพราะพี่ขี้เกียจอ่านทบทวน และก่อนเข้าห้องสอบก็สรุปปากเปล่าให้ฟังอีกรอบ จนเอาไปตอบในข้อสอบได้หลายครั้งแล้ว ไม่เพียงเท่านั้น ยังทำมื้อเที่ยงมาแบ่งให้พี่กินด้วยในวันที่พวกเรามีเรียนทั้งวัน พอจะช่วยออกตังค์น้องก็บอกไม่ต้อง เพราะฉันคอยขับรถมารับและไปส่งน้องอยู่แล้ว แต่จริงๆแล้วบ้านน้องก็เป็นทางผ่านฉันอยู่ดี.. แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่ฉันจะได้ตอบแทนน้องกันหล่ะ... งั้นฉันขอเอาพื้นที่เล็กๆแห่งนี้ บันทึกเอาไว้ถึงความซึ้งใจ ในความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ และในความรักที่ทำให้จิตใจชุ่มชื่น ขอบคุณจ๊ะน้องรัก
ย่อหน้าสุดท้ายก่อนขอตัวไปนอน... การได้มาเรียน OSS ทำให้ฉันกับน้องอยู่ด้วยกันบ่อยที่สุดในช่วงหลายเดือนนี้ ซึ่งในหลายปีที่ผ่านมาพวกเราไม่เคยมีเวลาด้วยกันอย่างนี้เลย เพราะน้องมีลูกสองคนที่กำลังอยู่ในวัยรุ่น และน้องก็ทำงานมาตลอด ดังนั้นหลายเดือนเราถึงจะเจอกันครั้งนึง เพราะฉันก็ไม่ต้องการเอาเวลาที่น้องจะต้องให้ครอบครัวมา.. ตอนนี้พวกเราก็เรียนกันมาค่อนทางแล้ว อีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบแล้ว และเวลาเหล่านี้กับน้องก็จะไม่มีอีกแล้ว นึกๆไปก็ใจหายเล็กๆเหมือนกันนะ..
คืนนี้ฉันบันทึกถึงครูและเพื่อนๆไม่ไหวแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนทั้งวันด้วย แล้วจะมาพิมพ์เพิ่มวันหลังหรืออาจจะตั้งกระทู้ใหม่.. ราตรีสวัสดิ์
ทุกที่มีรัก คุณเชื่อไหม
แท็กศาสนา เพราะความรักมีในทุกชาติและทุกศาสนา
🤍รักไม่มีพรมแดน รักไม่มีศาสนา🤍
ในการมาของเรา แม้มันจะพะรุงพะรังไปด้วยสิ่งต่างๆมากมายก่ายกอง จนแทบไม่รู้เลยว่าจะจัดมันให้เข้าที่เข้าทางได้อย่างไร จึงทั้งหอบหิ้ว แบก ลาก และถูลู่ถูกังมันมาด้วยทั้งอย่างนั้น บางอย่างถูกทับจนบุบบิบบู้บี้ หลายอย่างก็รุ่งริ่ง ผุพัง ส่วนจะมีอะไรที่หายไปบ้างก็ยังไม่รู้เลย แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ในระหว่างการเดินทางอันรอนแรมและเหน็ดเหนื่อยนั้น มันจะมีสิ่งหนึ่งที่เราดำรงรักษาไว้อย่างดีเสมอ จนมันเป็นสิ่งที่ไม่เคยแม้แต่จะสูญสิ้นไปได้เลย แล้วสิ่งที่ว่านั้นจะเป็นอะไรอื่นได้ ถ้าไม่ใช่ความรัก ที่เรานำมามอบให้แก่กันและกัน ในทุกวันนั่นเอง
#รูปจากเฟส สถานพยาบาล RSA di Regina
เมื่อกี้ฉันยังไม่ได้บอกไปใช่ไหม ว่าเพื่อนร่วมชั้นอีกคนที่เป็นคนไทย คือน้องสาวของฉันเอง ในวัย 40 นี้ จะมีใครบ้างที่พี่น้องอยู่เมืองเดียวกันและเรียนห้องเดียวกันอย่างนี้ คิดว่าคงหาได้ไม่เยอะ มันก็กลายเป็นเรื่องขำขันได้เหมือนกันนะ แต่อีกความรู้สึกนึง มันก็ช่าง.. อบอุ่นหัวใจ...
น้องฉันเป็นคนชวนให้มาเรียน OSS ด้วยกัน ซึ่งในตอนแรกก็เพื่อจะได้มีเพื่อนและช่วยกันติว แต่ไปๆมาๆ น้องแทบจะเปลี่ยนสถานะกลายมาเป็นพี่ฉันไปแล้ว ก็จะอะไรเสียอีก เมื่อน้องคอยทำสรุปให้อ่าน เพราะพี่ขี้เกียจอ่านทบทวน และก่อนเข้าห้องสอบก็สรุปปากเปล่าให้ฟังอีกรอบ จนเอาไปตอบในข้อสอบได้หลายครั้งแล้ว ไม่เพียงเท่านั้น ยังทำมื้อเที่ยงมาแบ่งให้พี่กินด้วยในวันที่พวกเรามีเรียนทั้งวัน พอจะช่วยออกตังค์น้องก็บอกไม่ต้อง เพราะฉันคอยขับรถมารับและไปส่งน้องอยู่แล้ว แต่จริงๆแล้วบ้านน้องก็เป็นทางผ่านฉันอยู่ดี.. แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่ฉันจะได้ตอบแทนน้องกันหล่ะ... งั้นฉันขอเอาพื้นที่เล็กๆแห่งนี้ บันทึกเอาไว้ถึงความซึ้งใจ ในความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ และในความรักที่ทำให้จิตใจชุ่มชื่น ขอบคุณจ๊ะน้องรัก
ย่อหน้าสุดท้ายก่อนขอตัวไปนอน... การได้มาเรียน OSS ทำให้ฉันกับน้องอยู่ด้วยกันบ่อยที่สุดในช่วงหลายเดือนนี้ ซึ่งในหลายปีที่ผ่านมาพวกเราไม่เคยมีเวลาด้วยกันอย่างนี้เลย เพราะน้องมีลูกสองคนที่กำลังอยู่ในวัยรุ่น และน้องก็ทำงานมาตลอด ดังนั้นหลายเดือนเราถึงจะเจอกันครั้งนึง เพราะฉันก็ไม่ต้องการเอาเวลาที่น้องจะต้องให้ครอบครัวมา.. ตอนนี้พวกเราก็เรียนกันมาค่อนทางแล้ว อีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบแล้ว และเวลาเหล่านี้กับน้องก็จะไม่มีอีกแล้ว นึกๆไปก็ใจหายเล็กๆเหมือนกันนะ..
คืนนี้ฉันบันทึกถึงครูและเพื่อนๆไม่ไหวแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนทั้งวันด้วย แล้วจะมาพิมพ์เพิ่มวันหลังหรืออาจจะตั้งกระทู้ใหม่.. ราตรีสวัสดิ์
ทุกที่มีรัก คุณเชื่อไหม
แท็กศาสนา เพราะความรักมีในทุกชาติและทุกศาสนา