อัฟกานิสถานทางเหนือเป็นเส้นทางหลักของการค้าขายผ่านเส้นทางสายไหม  

ช่วงที่พระพุทธรูปแห่งบามียาน คือคศ.550-600 ซึ่งเป็นช่วงรุ่งเรืองของพทธศาสนาทั้งในอินเดียและจีน    โดยเฉพาะจีนเมื่อมีการค้าขายทางเส้นทางสายไหมก็จะมีการเผ่ยแพร่พุทธศาสนามาตามเส้นทางสายไหมด้วย   ซึ่งพุทธศาสนาในเส้นทางนี้รุ่งเรืองสุดขีดในสมัยราชวงค์ถังในช่วงปี คศ.600-900 จากนั้นก็ค่อยๆเสื่อมลงเพราะการเปลี่ยนแปลงในโลกอิสลาม

การเปลี่ยนแปลงนั้นก็คือการเข้ามาของพวกเซลจุกเติร์กสู่ตะวันออกกลางและขึ้นมามีอำนาจแทนที่ราชวงค์อาหรับเดิม อาหรับเดิมไม่มีแนวคิดการบุกทำสงครามเพื่อเผ่ยแพร่ศาสนาแม้ในดินแดงของตัวเองก็ไม่ได้บังคับให้ประชาชนเปลี่ยนศาสนา  แต่เซลจุกเติร์กมีนิสัยนักรบชอบแผ่ขยายอำนาจเพิ่มดินแดงละพอยึดดินแดนไหนได้ก็จะทำลายสิ่งปลูกสร้างศาสนาอื่นและบังคับให้เปลี่ยนศาสนา  ซึ่งเป็นพวกหนึ่งของมุสลิมเซลจุกเติร์กนี่แหล่ะที่เข้ามารุกรานทางเหนือของอินเดียในช่วงคศ.1,100-1,200และได้ทำลายวัด ทำลายมหาลัยสงฆ์นาลันทาที่ใหญ่สุดในตอนนั้น มีการเข่นฆ่าพระสงค์และบังคับพระสงค์เปลี่ยนศาสนาไปเป็นมุสลิม จนเห็นเหตุให้พุทธศาสนาหายสาบสูญไปจากอินเดียทางเหนือตั้งแต่ตอนนั้น (ศูนย์กลางพุทธอย่างอินเดียทางเหนือยังแหลกก็ไม่ต้องถามถึงชุมชนพุทธตามเส้นทางสายไหมแล้วละครับ)

จากนั้นด้วยผลแผ่อำนาจของเซลจุกเติร์กนี้ทำให้บริเวณเอเชียกลางกลายเป็นอิสลาม และต่อมาเมื่อมองโกลมาบุกก็รับรีตเป็นอิสลามต่อในยุคต่อมา  จนถึงยุดติมูร์ข่านช่วงปี คศ.1350-1400 ที่มีศูนญ์กลางที่เมืองซามาคันด์ ติมูร์ข่านก็ยึดหลักทำสงครามขยายอำนาจในบริเวณเอเชียกลางและทางเหนือของอินเดียก็เป็นการตอกย้ำการต้องนับถือศาสนาอิสลามในภูมิภาคเอเชียกลางเข้าไปอีก   (จากนั้นรุ่นหลานของติมูร์คือบาบูก็ลงไปเดลีไปตั้งเป็นราชวงค์โมกุลปกครองอินเดียต่อมา)