'ภิกษุทั้งหลาย ถ้าสมมุติว่า มหาปฐพีอันใหญ่หลวงนี้ มีน้ำท่วมถึงเป็นอันเดียวกันทั้งหมด
บุรุษคนหนึ่งทิ้งแอก (ไม้ไผ่) ซึ่งมีรูเจาะได้เพียงรูเดียวลงไปในน้ำนั้น
ลมตะวันออกพัดให้ลอยไปทางทิศตะวันตก ลมตะวันตกพัดให้ลอยไปทางทิศตะวันออก
ลมทิศเหนือพัดให้ลอยไปทางทิศใต้ ลมทิศใต้พัดให้ลอยไปทางทิศเหนืออยู่ดังนี้


ในน้ำนั้นมีเต่าตาบอดตัวหนึ่ง ล่วงไปร้อยปีร้อยปี มันจะผุดขึ้นมาครั้งหนึ่ง
เธอทั้งหลายจะสำคัญความข้อนี้ว่าอย่างไร จะเป็นไปได้ไหมที่เต่าตาบอดร้อยปี
จะผุดขึ้นมาสักครั้งหนึ่ง จะยื่นคอเข้าไปในรูซึ่งมีอยู่รูเดียวในแอกนั้น'



...



'ภิกษุทั้งหลาย ยากที่จะเป็นไปได้ฉันเดียวกัน ที่ใครๆ จะพึงได้ความเป็นมนุษย์
ยากที่จะเป็นไปได้ฉันเดียวกัน ที่ตถาคตผู้อรหันตสัมมาสัมพุทธะ จะเกิดขึ้นในโลก
ยากที่จะเป็นไปได้ฉันเดียวกัน ที่ธรรมวินัยอันตถาคตประกาศแล้ว จะรุ่งเรืองไปทั่วโลก


ภิกษุทั้งหลาย แต่ว่าบัดนี้ ความเป็นมนุษย์ก็ได้แล้ว
ตถาคตผู้อรหันตสัมมาสัมพุทธะ ก็บังเกิดขึ้นแล้วในโลก
และธรรมวินัยอันตถาคตประกาศแล้ว ก็รุ่งเรืองไปทั่วโลกแล้ว


ภิกษุทั้งหลาย เพราะเหตุนั้นในกรณีนี้ พวกเธอพึงกระทำโยคะกรรม เพื่อให้รู้ว่า
นี้ทุกข์  นี้เหตุให้เกิดทุกข์  นี้ความดับแห่งทุกข์  นี้คือหนทางให้ถึงความดับแห่งทุกข์'






พระไตรปิฎก สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค
(ฉิคคฬสูตรที่ ๒ - ว่าด้วยการได้ความเป็นมนุษย์ยาก)