คือเราอาศัยอยู่กับแม่และลุงที่พิการเดินไม่ได้ตาบอดมาตั้งแต่เด็ก แม่เรามีพี่น้อง4คนค่ะ แม่เราเป็นลูกคนรองสุดท้าย หลังจากที่ยายแม่ของแม่เราเสีย แม่เราก็ได้เป็นคนที่ดูแลพี่ชายที่พิการต่อ(พี่น้องคนอื่นๆก็มาดูบ้างค่ะแต่แม่เราเป็นหลัก) แม่เราดูแลมาเกือบ20 ปีแล้ว ต้องดูแลตลอดซึ่งทำให้ไม่สามารถออกไปทำงานได้ แล้วเราที่เรียนมหาลัยแล้วก็ไม่ได้เงินจากแม่เลย เพราะแกไปหาทำงานไม่ได้เพราะต้องดูแลคนพิการ บางทีตอนกลางคืนแกก็จะร้องตะโกนจนแม่สดุ้งตื่น บางทีเพื่อนๆของแม่ชวนไปนี่ไปนั่นไปเที่ยวก็ไปไม่ได้ เราสงสารแม่มากเลยค่ะ จนบางทีก็ฉุกคิดขึ้นมาว่าทำไมลุงไม่ตายๆไปสักที เราอยากให้แม่ได้ใช้ชีวิตของตัวเองบ้าง อยากให้แกสบายสักที เราผิดมากมั้ยคะ ที่คิดแบบนี้ เรารู้ค่ะว่าทุกคนรักชีวิตตัวเอง แต่เราอดคิดไม่ได้จริงๆค่ะ