ตามหัวข้อเลยคะ ปกติเราเป็นคนร่าเริงมากๆ คนตลกด้วย แต่เวลาเครียดหรือมีปัญหากับครอบครัวนิดๆหน่อยๆหรือหนักเรรจะมีความคิดที่จะ ฆตต และคิดว่าถ้าเรา ต\ยพวกเขาคนรอบจ้างขะเป็นยังไง คือเราแทบไม่เหลือใครแล้วคะ เมื่อก่อนครอบครัวเราค่อนข้างอบอุ่นและคิดว่าเราโชคดีที่มีครอบครัวแบบนี้แต่ทุกวันนี้รู้สึกไม่อยากอยู่ เมื่อก่อนพ่อเคยเป็นเซฟโซนของเราแต่ตอนนี้พอไม่สามารถทำอะไรได้เลยคะ อ้างแต่เรายังเด็กอย่าเถียงแม่ซึ่งเราก็รู้ว่า เรื่องไม่เป็นเรื่องแต่รู้สึกดิ้งมากๆ ไม่มีใครที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจเลยคะ เพื่อนๆก็แยกย้ายกันไปเติมโตคะก็ต้องหาเพื่อนใหม่ๆ ที่พึ่งรู้จักไม่นาน ถ้าคนที่รู้จักเราจะรู้ว่าเราดูเป็นไม่คิดอะไร ง่ายๆ โดนบูลลี่บ่อยโดยเฉพาะในครอบครัว คำที่เจ็บที่สุดที่พ่อเราอายที่มีลูกแบบเรา เราก็รัตัวเองไม่ได้สวย คิดเสมอว่าถ้าเราต|ย แล้วมันยังไงก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไม่ใช่เรื่องใหญ่ เราควรทำยังไงดีคะ เรื่องที่คิดจะ ฆตต เคยปรึกษากับเพื่อนแต่เพื่อนบอกว่าเราเป็นโรคซึกเศร้าหรือป่าว แต่เราก็ไม่คิดว่าตัวเองเป็นหรอกคะปกติเราร่าเริงมากๆ แต่พอมีเรื่องสกิดใจเล็กๆน้อยๆเราจะมีอาการอยาก ฆตต ตลอด เมื่อก่อนเราเข้มแข็งมากๆ มีเรื่องอะไรเราเก็บมาใส่ใจเลยแต่ตอนนี้แค่เรื่องเล็กๆน้อยเราจะมีน้ำตา